Gisteravond kunnen we nog een beetje genieten van een zonsondergang. Herman, je geniet of je geniet niet. Klopt, maar het is een heel bescheiden zonsondergangetje en het is ook maar heel even.
Mijn fotografe is op haar qui-vieve en legt het voor het nageslacht haarscherp vast.
Vanmorgen worden we gewekt door het wekkertje met het deuntje “I am walking in the rain” en dat kan ik gelijk in praktijk brengen, want het komt met bakken naar beneden.
Aangezien mijn enige taken het rijden van de camper en het legen van de kakdoos zijn, ben ik het bokje.
Stoere gemeentewerkers zijn alweer druk doende het strand een beter aanzicht te geven.
Rommel wordt opgeruimd, te diepe kuilen geëgaliseerd.
Dit alles voor de nieuwe gasten die vandaag niet zullen komen, behoudens de “diehards”, die hun tentje hebben laten staan.
Om 10.00 uur exact wordt het signaal voor vertrek gegeven om allereerst onze dorstige voertuigen te voeden. Gelukkig is het even heel rustig bij de pomp, maar als een “collega” zijn camper dusdanig neerzet dat er niemand verder meer gebruik van de overige 5 pompen kan maken, wordt het al snel een oploopje. Soms twijfel ik sterk aan de verstandelijke vermogens van mijn mede camperaars.
Ruim 19 kilometer hebben we vandaag voor de wielen liggen en TomTom voert ons gewillig naar Carolinensiel, dat een klein stukje landinwaarts van Harlesiel ligt. Herkenning alom, maar we rijden ons vast op een parkeerplaats. Aan de verkeerde kant van het water zien we de campers staan. Ook TomTom blijft hardnekkig melden dat “hier” de camperplek is.
Het navigatieapparaat laten we voor wat het is en op herinneringen en blind gokken kronkelen we ons door Harlesiel om aan de andere zijde van de dijk en het water te komen.
Het grote genieten kan bij hoogwater weer beginnen want dan gaan de bootjes heen en weer varen. Hoewel, iets minder regen wil ook wel helpen.
