Het dreigende vertrek uit Greetsiel heeft op sommigen van ons een uitwerking van paniek. “Maar ik wil nog wel even langs alle winkeltjes hoor!” Toch fietsen we eerst nog een aantal kilometers langs de dijk, om nog even van het prachtige weer te genieten.
We passeren pal de jachthaven van Greetsiel, waar we jaren geleden meerdere malen hebben gelegen. Het brengt toch mooie herinneringen naar boven. Zoals “Herr Heinzelmann”, de naam hebben we overigens zelf bedacht, die iets te lang met mooie dames stond te kletsen, terwijl het water in de sluis al snel zakte. Zijn schip kwam vrij boven het water te hangen en de enige manier om weer los te komen was het kappen van zijn trossen. Ach ja, de tijd vliegt.
In de middag lossen we de belofte in om, eindeloos, te gaan winkelen in het met “Laden” bezaaide Greetsiel.
Maar de middenstand van het pittoreske plaatsje weet ook hoe ze de mannelijke begeleiders van de koopgrage dames tevreden moet stellen. Al is het op een zeer basale manier zoals hierboven is te zien. Plant ze op de stoeprand en in de schaduw en de heren houden “hun gemak”, zullen ze wel denken.
Morgen is er dus een vertrek aangekondigd, alleen is het reisdoel nog niet vastgesteld, laat staan de route.
Zong Udo Jurgens niet ooit “Es fährt ein Zug nach nirgendwo”, in dit geval “ein Wohnmobil”
