Zomer 2013 Dld 9

Aken a/d Elbe

Gisteren lekker rustig aangedaan, in mijn woorden een 'rustdag' ingelast.
Ik vind het n.l. heerlijk om, te kunnen zeggen, "Ook van nietsdoen, moet je soms uitrusten".
 Afgezien van een ritje naar de Lidl voor vers brood, hebben we ons vermaakt met lezen, luieren en niet te vergeten foto's maken van de passerende vaartuigen. Want alles wat wil drijven komt langs, tot aan zwembadjes aan toe. Alles laat zich stroomafwaarts richting Magdeburg meedrijven. Het lijkt Ali leuk om de diverse drijvende objecten te fotograferen.

Natuurlijk gaan er ook schepen stroomopwaarts, maar dat zijn vaak, op de beroepsvaart na, snelle speedboten, die als een streep de rivier opspuiten.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Badetz


Vandaag besluiten we om richting Badetz te gaan fietsen. We stappen op de Fahre die ons naar de overkant brengt.
Deze Fahre is een zgn. Gierfahre. Hij wordt n.l. voortbewogen door de stroming van de rivier. Aan een kabel, die verankerd ligt in de rivier laat men de pont naar de andere kant slingeren.
Het enige waar ze op moeten letten is het op tijd afremmen van de pont.

Het waait, maar hebben de wind in de rug, wat Ali de motiverende uitspraak ontlokt, "maar we moeten straks ook weer terug". Want zoals we dat vaak doen, op de ene oever heen en op de andere oever terug, gaat dat hier niet.

Als we een hele tijd in een groot bos rijden doemt er plotseling een vreemd ogend bouwwerk op, waarachter een treurig verhaal schuilt.

 De jonge prins Johan August begint in september 1704 het slot te bouwen voor zijn jonge vrouw, prinses Friederike von Sachsen, waar hij kort daar voor mee getrouwd is. Nog tijdens de bouw in mei 1709 overlijdt plotseling zijn jonge vrouw. Hierdoor is het verder bouwen van hun nieuwe onderkomen volslagen zinloos voor Johan August en laat hij, overmand door verdriet, de bouw stilleggen.
In 1725 geeft Johan August aan 'Baumeister' Johan  Christoph de opdracht het werk weer te hervatten. In 1738 is de bouw klaar, waarna August een paar jaar later sterft.
Er zijn geen directe erfgenamen, waardoor er een strijd ontstaat, tussen de verschillende steden, over het recht van erven. Hierdoor wordt het idyllische bouwwerk verwaarloosd en niet meer onderhouden.
Als later aan de de deelstaat een bijdrage wordt gevraagd, wordt dat afgewezen. Hierdoor is het lot van Friederikenberg bezegeld.
Alleen deze ingang pilaren getuigen nog van het bouwwerk en de heuvel, die de naam gaf aan deze Idylle.

In Steckby houden we halt bij de "RadFahrer-Kirche". Hier houden ze diensten voor de wielrijders die de Elbe Radweg fietsen. Maar aan het rooster te zien, zul je als wielrijder hier wel even tijd voor moeten uittrekken. 3 maal in de maand is er een dienst.

In de Domane Badetz nuttigen we de lunch, welke steeds vaker uitdraait op "tussen de middag eten" (oh, ik mag geen 'welke' meer gebruiken van Ali)

"Cappucino mit milch" bestellen we, omdat we cappucino met slagroom een crime vinden, wordt het koffie met melk EN slagroom. "Das machen wir immer so" . Ja, probeer daar maar eens iets tegenin te brengen.
En dat de schnitzel aan de ene kant zo bleek als een 'pasgeboren baby' is en aan de andere kant meer iets van de onderkant van mijn schoenzolen heeft, mag de pret niet drukken.

De terugweg is straf tegen de wind, zoals al fijntjes door Ali was opgemerkt  en ik dank 'onze lieve heer op mijn blote knieën' dat we fietsen met ondersteuning hebben en dan nog blijft het een hele klus.

"Je wordt ouder papa, geef het maar toe", zingt Peter Koelewijn.