Nijverdal 4

Aan het begin van de ochtend lijkt het erop dat we de dag in de camper moeten doorbrengen. Met bakken komt de regen naar beneden en als het even droog lijkt, komen de druppen nog via de bomen op ons dak. Tegen het middaguur klaart het op en breekt, zo nu en dan, de zon door.

Een deel van ons stapt op de fiets om het Canadees Kerkhof te bezoeken, zo rond de 7 kilometer richting Holten. Nu heb ik al een aantal doelen in mijn fietsnavigatie gezet en dit is er één van.

Via de Holterweg, de Sprokkelweg en de Nijverdalseweg is het, zoals gezegd, 7,6 kilometer. Maar Hoofd-navigatie, die toch echt bij de padvinderij heeft gezeten, ziet kans mijn dure navi te “overrulen” en “IJzeren Hennie’s” haar eigen weg te kiezen met als gevolg dat we ruim 2 kilometer omrijden.

De Canadese begraafplaats Holterberg is een van de grootste militaire begraafplaatsen in Nederland.

 

Nu nog steeds is de begraafplaats op de Holterberg, die sinds 2004 deel uitmaakt van het Nationaal Park Sallandse Heuvelrug, een stukje Canadees grondgebied. Op deze Canadese begraafplaats hebben naast 1355 Canadezen ook 36 Britten, 2 Australiërs en 1 Belg hun laatste rustplaats.

Het blijft, iedere keer weer, indrukwekkend om zoveel graven te zien van jonge mannen die voor onze vrijheid hebben gestreden en daarbij zijn omgekomen.

Opdat wij nooit vergeten!

Nijverdal 3

Gewekt worden door de regen, geeft mij altijd een knus gevoel en dan draai ik me nog eens lekker om. De regen blijft aanhouden, waardoor ik een beetje begin te grasduinen in de geschiedenis van de plek waar we staan.

De naam Nijverdal is een samenvoeging van Nijver(heid), komend uit de Thuisnijverheid en (Regge)dal. De Regge was de naam van het vroegere waterschap.

Nijverdal is de enige plaats in Nederland waar (tevergeefs) naar goud gedolven is. Er is begin 20e eeuw hiervoor zelfs een officiële concessie afgegeven voor het delven van goud.

Als wij gisteren het dorp inrijden, om boodschappen te doen en in het centrum aankomen, valt het mij op dat er veel “nieuwbouw” is gepleegd. Grote rijen galerijwoningen, die vooral de Grotestraat “sieren”. Het verbaast me, dat in deze landelijke omgeving, zo weinig authentieke woningen staan, zeker in het centrum. Wat blijkt, Nijverdal werd tijdens het eind van de Tweede Wereldoorlog gebombardeerd door de geallieerden. De Duitse Wehrmacht had zich gevestigd in Nijverdal en daar wou men, doormiddel van dit bombardement, een eind aanmaken. Hierdoor werd het centrum van Nijverdal deels verwoest.

Doordat de Duitse Wehrmacht in het dorp zat zijn in de oorlog de meesten, uit de kleine Joodse gemeenschap, naar Auschwitz en Sobibor gedeporteerd.

Gisteravond worden we getrakteerd op een concert van uilen en aan het geluid te oordelen denken we aan een steenuil.

Nou hoor ik jullie denken, heb jij nu ook al verstand van vogels? Nee, dat niet direct, maar dit geluid is zo duidelijk anders dan het oehoe, oehoe van een “normale” uil, dat zelfs mijn bedgenoot het omschrijft als een huilend kind.

Nu worden we toch al verwend met de vogels om ons heen.

Zo is het Roodborstje bijna “kind aan huis”

en heeft Hoofd-ornitholoog zelfs een Boomklever gespot. Ik moet haar maar op haar mooie blauwe ogen geloven, want ik heb hem, of haar, gemist.

Nijverdal 2

Pake en Beppe zijn met de trein naar Franeker, waar ze de auto ophalen om naar hun kleinzoon in Groningen te gaan. Wij stappen op de fiets om inkopen te gaan doen in Nijverdal. De Lidl en de Albert Heijn worden vereerd met een bezoek van ons. Met de fietstassen afgeladen komen weer bij de camper aan. Nauwelijks bijgekomen komt de opdracht van Hoofd-activiteiten om nog een “stukje” te gaan fietsen. De route wordt uitgezet en daarmee wordt duidelijk dat de rit ons ruim 20 kilometer over en langs de heide zal voeren.

Het moet gezegd, het is een prachtige tocht. Maar er moet mij iets van het hart. De fietspaden zijn smal en bestrooid met grit. Ondanks dat komen de meeste “wielrijders” over als professionele “wielrenners”, op hun elektrisch ondersteunde fiets. Met het verzet op de hoogste stand en tegelijktijdig op de sterkste ondersteuning, stuiven ze over de grindpaadjes. “Met de dood in de ogen” komen ze op je af, zoals ik dat vaak cynisch noem, en “hopen” er goed voorbij te komen. Andersom gebeurt natuurlijk ook. Gezapig fietsende oudjes, blijven IJzeren Heinig naast elkaar rijden, waarbij bellen geen enkele zin heeft. Kennelijk staan hun wederzijdse gehoorapparaten op “stil”, om ook maar niet het gezever van de partner aan te hoeven horen.

Als we op de Palthe weg rijden duikt, vanuit het niets, dit beeld op. Een prachtig gezicht, dit puur witte gebouw tussen het groen en paars van respectievelijk bos en heide. Het blijkt “De Sprengenberg” te zijn en het is een “normaal” huis op de heuvel Sprengenberg in Haarle (gemeente Hellendoorn). Het is gebouwd in de jaren 1898-1910 in opdracht van A.A.W. van Wulfften Palthe. Het huis wordt in Salland ook wel de Palthe-toren genoemd.

Plotseling verspert dit gevaarte onze weg. Hij blijkt gemaaid gras af te leveren en ik word nieuwsgierig hoe ze dat eruit krijgen. Nou dat is niet echt spannend. Een enorme schuif, binnen in de laadruimte, schuift langzaam de lading naar achteren. Het laatste stukje haalt de chauffeur eruit door achteruit te rijden en dan hard te remmen.

Ik mag eerlijk bekennen dat ik, bij thuiskomst, even languit moet want het licht gaat, bij mij, bijna uit!

Een koele Hefe Weitzen doet wonderen.

Nijverdal 1

Gisteravond maak ik nog even een mooi plaatje van de brug bij de camperplek en ontdek ook nog een foto die ik gistermiddag tijdens onze fietstocht maak.

Voor mij een duidelijk voorbeeld van Duitse “Grundlichkeit”. Kijk, zo’n bord zal best wel belangrijk zijn, maar zou ook op een enkele paal wel blijven staan. Om nu een dergelijke constructie daarvoor te bouwen is, op z’n zachts gezegd: “ein bisschen übertrieben”.

Oh ja, dit soort kevertjes. Honderden cirkelen er om de camper. Als je je hoofd iets naar rechts draait, zie je een Indianen-masker op zijn rug staan.

De nacht bracht niet veel goeds, naast het onweer en hevige regen. Het was weer “Kiete en puie tugeliek” en na dat laatste konden we weer rustig gaan slapen.

Maar goed, we zijn dus terug in Nederland en al vroeg worden we op de hoogte gebracht, dat we daar naar onderweg zijn.

Camping De Noetselerberg, volgens Hoofd-navigatie zijn we hier eerder geweest, maar dat is aan mij voorbij gegaan. Ongetwijfeld zal het lampje, één dezer dagen, wel weer gaan oplichten.

Na wat aanvang perikelen, ik vind het nodig om de aardige juffrouw aan de balie, via de telefoon, niet al te vriendelijk te benaderen als we bij de aangewezen plek komen. Maar wij blijken verkeerd te staan, op deze immens grote camping. Als we de juiste plek vinden, maak ik haar toch echt mijn oprechte excuses, want het is een prachtige plek. Gelukkig aanvaardt ze die met een brede lach.

Een prachtige plek, met dit uitzicht, ik zeg een week!

Tja, en dan komt Hoofd-fotografie met dit kiekje op de proppen. Laten we zeggen dat de afgelopen nacht een zware wissel op mij heeft getrokken en de uitgezakte houding daar het gevolg van is.

Hörstel

Het doel is de  Wohnmobilstellplatz Postdamm /Lazarusbrücke am Dortmund-Ems-Kanal in 48477 Hörstel-Riesenbeck.

Een hele mond vol, maar de eigenlijke camperplek staat gewoon in Riesenbeck, met dit uitzicht op het Dortmund-Ems-Kanal.

Het uitzicht is uitstekend. Totdat er een enorm vrachtschip, pal voor onze neus, afmeert. Stel je even voor, een redelijk rustige plek, met voor je neus een constant draaiend aggregaat voor de benodigde stroom. Maar, gelukkig voor ons, vertrekt het schip weer.

  

Onderweg maak Hoofd-fotografie deze opname van “Het Kaiser Wilhelm Denkmal”. Dit is een monument, in de Duitse deelstaat Nordrhein-Westfalen, ter ere van keizer Wilhelm I van Duitsland. Jaren geleden hebben we een aantal maal overwogen er naartoe te fietsen, we zijn er nooit toe gekomen.

Ongeveer op deze hoogte nemen we ook afscheid van de Weser (Vergeef haar de reflecties in het raam).

Als alles is geïnstalleerd, komen de fietsen van de camper en rijden we een heel stuk langs het kanaal.

Bij deze “uitspanning” nemen we een kleine pauze en besluiten, na ruim 8 kilometer, weer om te keren. Dit soort “rustpunten” staan er meer langs het kanaal. Ik stel me voor dat dit de luxe uitvoering is van de “leugenbankjes”, die je in veel havenplaatsen ziet. Oude, gepensioneerde, schippers komen hier bijeen om hun sterke verhalen uit te wisselen.

Dan nog even een sterk verhaal van mijn kant. Al maanden wil onze satelliet ontvanger niet meer goed uitrichten op de Astra 3. Nu zijn we in de buurt van Rijssen, waar BM-Sat hun winkel heeft en de Ten Haaft Oyster vertegenwoordigd.

Ik denk, “ik waag er een telefoontje aan om een afspraak te regelen”. 24 september kunnen we terecht. Als John Jannink, die ik aan de telefoon krijg, hoort dat we dan waarschijnlijk uit Groningen moeten komen, helpt hij mij via de telefoon en stuurt ook de nieuwe software op. Mijn installatie werkt weer als vanouds!

Hierbij nogmaals, Hulde aan BM-Sat in Rijssen.

Mardorf 5

Nog een paar mooie doorkijkjes van het Steinhudermeer, want het begint erop te lijken dat we morgen gaan vertrekken.

Alleen is het nog even de vraag, waar naartoe? Want het jonggeboren kleinkind begint zijn plek op de wereld op te eisen en Beppe voelt de drang om hem weer even op te zoeken.

Het grote TopPlatz boek komt tevoorschijn, maar Duitsland is en blijft een te grote afstand om het grootmoeder-hart gerust te stellen.

De verschillende steden, dorpen en gehuchten vliegen over het, verder verlaten, camperveld. Maar de Nederlandse grens blijft trekken en het liefst zo Noordelijk mogelijk.

Mardorf 4

Het is vandaag 1 september en dus staat deze dag in het teken van verjaardagen. Schoondochter viert haar verjaardag en ook in onze possy is er een jarige jet (ik weet even niet zo snel de mannelijke equivalent). Ik hoor dat dit Job is. Mink viert zijn 69ste verjaardag, dus staan we in alle vroegte luid zingend voor zijn camperdeur. Was het maar zo’n feest, want dit alles speelt zich af in mijn fantasie. Natuurlijk zingen we wel een enkele strofe, maar zonder bijval blijft het daar ook bij….. Koffie met gebak, in de vorm van ontbijtkoek met spuitslagroom, versiert met een bonbon van de Lidl. Mensen, geloof me, het gaat om het idee. Wij hebben een cadeau gekocht in de vorm van een bodywarmer, maar de mussen vallen van de warmte van het dak, dus die komt even niet te pas.

Na de lunch, gaat het op de fiets naar Neustadt. Geloof me, Hoofd-route krijgt even niet de kans, dus lukt het ons daadwerkelijk de goede weg te kiezen. We volgen de Moorstraße richting Neustadt en dat is geen onverdeeld genoegen. De fietsweg is op veel plaatsen ietwat verzakt, waardoor je het gevoel krijgt in een kermisattractie te fietsen, die het beste kan worden vergeleken met de vroegere “CakeWalk” op de kermis.

In Neustadt bezoeken de dames de “Evangelisch-Lutherische Kirche Liebfrauen & Johannes”. Wij mannen vermaken ons met het kijken naar een tafeltennis machine, die voortdurend balletjes uitspuugt en jongelui die een poging doen die terug te slaan.

Tijd voor een versnapering en we belanden bij een Italiaanse uitspanning. Zo Italiaans, dat ze zelfs geen Duits verstaan. Ja mensen, zover is het al gekomen in Duitsland. Geen wonder dat sommige, voormalige Oost-Duitsers in Chemnitz, ontevreden raken.

Als we op het terras zitten ontspint zich het volgende tafereel. Een oude man komt met zijn rollator de straat uitlopen, achter hem een Renault Zoe elektrische auto. Het voertuig maakt geen geluid, waardoor de oude man stoïcijns blijft doorsukkelen. De Renault, langzamer dan stapvoets, volgt hem geduldig.

Van de preutsheid, die Nederland heeft bereikt, is (nog) niets te merken in Duitsland. Bij ons zou een dergelijk bord niet meer getolereerd worden, of het slipje van het kind moet toegedekt worden.

We gaan nu een restaurant zoeken om een feestmaal te nuttigen. Ik wacht het bacchanaal even af en besluit na afloop of ik er verslag van doe.

Mardorf 3

Terwijl de “Eichhörnchen” om de camper huppelen, maken wij plannen om naar Neustadt te fietsen, om inkopen bij de Lidl te doen.

Ik prepareer alvast mijn fiets-navigatie, zodat ik goed voorbereid op weg kan. Na de lunch is het zover en kunnen we vertrekken. Nu had ik gisteravond al enige “nattigheid” kunnen bevroeden als we de route bespreken. Hoofd-route wil namelijk door het bos en ik meld dat dat maar een heel klein stukje is. Terwijl we achter Hoofd-navigatie aanfietsen, begint mijn navi  te jammeren.

Ik zal een lang verhaal kort houden…. vandaag komen we niet in Neustadt, maar in Steinhude terecht, groene koeien ten spijt!

In het “Scheunenviertel” van Steinhude, zullen en moeten we ons natuurlijk vergapen aan alle goedbedoelde spulletjes, die daar voor de toeristen te koop zijn. Terwijl de Dames en Heer zich in de winkel “vernuveren”, komt bij mij de serveerster voor de 3e keer langs: “of ik al een keuze heb gemaakt”. Want deze uitspanning is een winkel annex restaurant en ik heb mij in een ruime zetel genesteld. Bij de 4e keer, “haben Sie schon etwas gefunden?” kan ik het niet laten om te zeggen “ja, aber, Ich vermisse meine Frau”. Daarmee is kennelijk de boodschap duidelijk, want ze meldt zich niet weer.

Daarna gaan we in de haven op zoek naar iets te eten en de voorkeur gaat uit naar wafels met kersen, ijs en slagroom. Maar jammer genoeg zijn hier de “Heisse Waffeln” ietwat te heet geworden, want de boel is afgebrand. Een broodje met vis kan het een enkeling ook doen. Kibbeling is hier niet bekend, dus weer anderen zitten op een houtje te bijten.

Mardorf 2

Heerlijk tikt vanmorgen de regen tegen ons camperraam, ritme van een kalme dag.

Je moet als camperaar over een enorme souplesse beschikken. Want zeg nou zelf, hoe “overleef” je anders een temperatuur verschil van maar liefst 10 graden. De ene dag is het krap 30 graden, de volgende dag moet je het doen met 17 graden. Bedenk daarbij dat er, ook nog, een constante dreiging van een regenbui boven je hoofd hangt. Je zou meelij krijgen nietwaar..?

Wij verschuilen ons de gehele dag in ons hotel op wielen, een voorbeeld nemend aan de bijtjes die zich in hun insectenhotel schuil houden.

De buurtjes hebben geheel andere schoenen in hun bagage meegenomen en die trekken ze dan ook aan.

Steinhude, is hun uiteindelijke eindbestemming en dat is heel stoer, want het is precies op de helft van een rondrit rond het meer. Het is als het inlopen van een bos, dat kun je maar doen tot de helft, want daarna loop je het bos weer uit.

De regenhoed komt er zelfs aan te pas, want op het laatste moment krijgen ze toch nog het goddelijke vocht te verwerken. Want Anzar of Pluvius, beide god van de regen laten zich ten ene male niet dwingen.

Mardorf 1

Nordufer-Camping is voor vandaag ons doel en staat in de TomTom geprogrammeerd. Maar als Hoofd-navigatie de uitgestippelde route van de TomTom op de kaart bekijkt, wordt deze subiet afgekeurd. “Witte weggetjes, hij neemt allemaal witte weggetjes” is haar verontrustende vaststelling. Voordat ik het in de gaten heb, stapt ze op Mink af, “Euh onze TomTom neemt allemaal witte weggetjes, wil jij wel voorop gaan rijden!?” Jikke en Mink hebben namelijk een originele Camper TomTom, die rekening houdt met breedte, hoogte en gewicht van de camper.

En zo volgen wij, op gepaste afstand, de Chausson van Jikke en Mink. Ik moet eerlijk bekennen, regelmatig wordt er bij ons een afslag aangekondigd, waarvan je zou kunnen zeggen dat een tegenligger voor problemen zou zorgen. Ik denk dat er binnenkort een TomTom Camper navigatie in onze camper staat, die ons de weg gaat wijzen.

Het is warm, zo rond de 29 graden, dus uitstekend geschikt om een lekkere fietstocht te maken, langs het Steinhuder Meer. Oh ja, ik ga hier niet weer een verhandeling houden over dat een See een Meer is en omgekeerd, want uit die verhaspeling komen we niet, ook niet met Duitsers. Op de terugweg drinken we bij de Hofladen, op het terras, een heerlijk drankje. Tenminste, dat is de bedoeling. Maar iemand doet iets teveel geconcentreerd citroensap in haar thee, waarna ze het idee heeft de inhoud van een “flitspuit” te drinken. U weet wel, waar je vroeger de vliegen mee verdreef. Niet dat het werkt want de wespen, van boven en de mieren van onder, tieren welig. Terug bij de camper, moet die smaak even weggespoeld met een wijntje.

Dat en de warmte zorgt ervoor dat we de maaltijd bij de naaste buren nuttigen. Dat we al aardig aan de Duitse cultuur beginnen te wennen, blijkt uit deze foto. 

Wildeshausen 1

Vanmorgen kreeg ik nog een foto van mijn broer, waarmee hij nog even teruggrijpt op het verhaal van gisteren over de Friese regenboogzeilers.

Op de linker foto kun je zien, dat Willem Douma en mijn broer Jack de Wilde op de schouders hebben. Op de rechter  foto staat De Wilde zijn kleinzoon die jaren later mede de team zege behaalde.

Jammer dat we een uurtje daarvoor uit Friesoythe zijn vertrokken en Rita de Boer niet meer de foto’s kan bewonderen. Ze vertelde dat ze de dochter is van “het wonder van Sneek”, oftewel Wietze de Boer, die naar verluidt geweldig kon zeilen. “De mooiste tijd uit mijn leven” zo verkondigt Rita, duidend op deze periode.

Wij staan inmiddels in Wildeshausen, want niets is zo veranderlijk als een vrouw. Het plan was namelijk naar Camping Nordufer te vertrekken, maar vanochtend krijg ik de mededeling dat dit is veranderd in Wildeshausen. Als we aankomen is het nog vroeg, dus zijn er twee mooie plekjes vrij. Nog steeds verbaas ik me over deze camperplek. Pal voor een sauna en voor €5,= voor een nacht + gratis stroom. Als je er behoefte aan hebt krijg je ook nog korting op het sauna bezoek.

Wij wandelen het mooie stadje in.

Op weg naar de camper laat ik mij verleiden tot het nuttigen van een “Spaghetti eis”, maar deze keer doen we gezond en nemen yoghurt ijs. Dat niet alleen ik het lekker vinden getuigt deze bezoeker, die de rest van mijn bord leeg slobbert.

Ik ga maar niks vertellen over de plannen van morgen…….