Saint-Jory-de-Chalais 1

Het valt niet altijd mee om in zonnige omstandigheden de camper in te kruipen om de blog bij te werken. Het is nu, in de schaduw, 25 graden en het laat zich raden hoeveel het dan in de camper is.

Gisteravond ontstaat er in het Oosten een vreemd fenomeen. Normaal, als de zon ondergaat en dat doet ze vaak in het Westen, wordt het aldaar rood. Gisteravond is het avondrood in het Oosten te zien. Toch een beetje spookachtig.

Om half negen zijn we al reisbereid, terwijl het normale ochtend ritueel een klein uur beslaat. De eerste halte is Perigeux, waar een Lidl is gesignaleerd. Alle benodigdheden zijn aanwezig….. behalve brood. Er is werkelijk geen broodje te vinden. Ik vraag het bij de kassa, maar die verwijst ons naar de Boulanger, even verderop het plein.

Wij stappen de Boulanger binnen, maar alles wat we aantreffen, geen brood. Ja, televisies, radio’s en witgoed is ruim voorradig, maar een broodje, ho maar. Kennelijk is een bakker niet altijd een bakker ook al staat er bakker op de gevel.

Bijna naast de Lidl treffen we een “broodverkoper” aan, met achter de toonbank een persoon die het maar wat lastig vindt om “nu alweer” een klant te moeten helpen. Kennelijk heeft de Lidl zich, tijdens de vestiging, moeten neerleggen bij een concurrentie-beding en haar broodafdeling moeten schrappen.

We krijgen een mooie wereld voorgeschoteld, zeker als we ook nog “chocolademelkkoeien” te zien krijgen.

Dit is ons uitzicht, de komende dagen, waarbij de “chocokoeien” de schaduw hebben opgezocht.

Idyllisch, zult U wel zeggen, maar de werkelijkheid is anders en weerbarstiger. We melden ons aan in een immens grote en hoge boerderij, waar een minuscuul klein tafeltje dienst doet als receptie. De man des huizes, Engels, schrijft ons in, maar zodra we op onze plek staan, begint hij met zo’n jankend maaiding, vlak bij ons, de kantjes te snoeien. Gelukkig neemt hij om twaalf uur pauze. Dan start, even verderop iemand zijn auto. Twintig, ik herhaal, 20 minuten lang, staat dat ding te draaien, zonder dat hij vertrekt. Als ik een kijkje neem, zie ik de chauffeur, met een gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht, achter het stuur zitten. Joost mag weten waarom! Hij stopt de motor en op dat moment komen onze, eveneens Engelse, buren terug. Nu zijn alle plekken gescheiden met dichte heggen, van 1.50 meter hoog. Je hoort alles, maar je ziet niks. Naast ons klinkt het, minstens een uur lang, alsof ze hun kleine caravan aan het renoveren zijn, het wordt van kwaad tot ergerlijk.

Maar de rust is weergekeerd en de Idylle kan zijn of haar vervolg nemen.

Als ik Hoofd-voeding goed inschat gaan we zo, lokale Franse gerechten nuttigen, weliswaar bereid door de Engelse eigenaresse c.q. kokkin.

Douville camping Lestaubiere 4

Zo kun je jarenlang dagdromen van hoe het zou zijn met een jonge actieve vrouw. Zo word je geconfronteerd met de werkelijkheid. Vanmorgen lig ik nog heerlijk te dommelen, als mijn bedgenoot opstaat. Ik draai me nog eens om en probeer te genieten van deze heerlijke rust. Maar een ongebreidelde activiteit onderbreekt mijn geluksgevoel. Vlak onder mij wordt met luiken gegooid, zowel open als dicht. Aan de geluiden kan ik determineren dat de tafel en stoelen uit de garage worden gehaald. Dit kan maar één ding betekenen. Er wordt vanmorgen buiten ge-ontbijt, want de verwachting is voor vandaag 26 graden. Die jonge en actieve vrouw, zet ik nog maar even in de koelkast.

Hoe verlaten de camping bij onze aankomst ook leek er melden zich steeds meer Nederlanders om ons heen. Op zich is dat geen probleem, maar zoals ik al meldde staan we op het weggetje die de aan en afvoer regelt voor dit veld. Waar nu de “nieuwelingen” hun caravan neerzetten.

Hierdoor moeten ze met hun auto’s halsbrekende toeren uithalen om vanaf het veldje te komen. Tijd om te verkassen, voordat wij onrustig in ons bed liggen en een Medelander er met zijn auto-caravan combinatie vandoor wil.

Deze luchten geven alvast een voorspelling van de aankomende weerfronten. Onweer en heftige regen zijn ons beloofd, de komende dagen. Het is nu dan ook warm, heel warm.

De luifel uit en dan, heerlijk in de schaduw, je teennagels bijwerken.

Morgen naar St. Jory de Chalais naar camping Maisonneuve.

Douville camping Lestaubiere 3

Onze buurvrouw fietst, op haar racefiets, hier ook in de buurt haar rondjes en heeft een leuke route gefietst. Dat willen wij ook wel eens verkennen, dus gaat het na het middageten op de fiets.

We treffen een prachtige omgeving en dat moet natuurlijk veelvuldig worden vastgelegd door Hoofd-fotografie, hier in volle actie.

Zo rent ze gisteravond, bij een naderende zonsondergang, naar het meertje op de camping, om dit plaatje te maken.

Ook kleine, maar mooie doorkijkjes, ontgaan haar niet.

In Villamblard komen we dit restant van een Middeleeuws kasteel tegen, maar let op het eenrichtingsbord, dus kunnen we het niet vanuit een andere hoek fotograferen.

Het complete dorp moeten we door en daar zit een forse helling/stijging in. Maar halverwege komen we een fotogeniek Mariabeeld tegen en een echte heilige uit de Eerste Wereldoorlog.

Maar dit is onze beloning, een prachtig beeld van het Chateau de Barrière uit de 9e eeuw. Het schijnt al vanaf 848 te bestaan, toen de Vikingen hier nog wilden regeren. Dat het een Chateau is, duidt erop dat het familiebezit is geweest van de familie Barrière.

We fietsen hier nu twee dagen in het rond en steeds komen we, op de borden het plaatsje Mussidan tegen en onwillekeurig zing ik, gelukkig in mijn hoofd, dan steeds “Wooden Heart” (Muss I denn) van Elvis Presley.

“Muss i denn, muss i denn

zum Stadtele hinaus, Stadtele hinaus

Und du, mein Schatz, bleibt hier?”

Elvis ontdekte dit oude Duitse volkslied tijdens zijn diensttijd in Duitsland en gebruikte het in 1960 in zijn “Wooden Heart”

Heel veel later kwam ik het weer tegen toen de Duitser Hannes Wader (Liedermacher), in het programma “Twai Deuntjes veur ein cent” op Radio Noord, dit volkslied ten gehore bracht.

Oké, lieve lezers en lezeressen, jullie hebben er niks aan, maar uw scribent moest het even kwijt.

Douville camping Lestaubiere 2

Na het ontbijt en de koffie gaan de fietsen van de camper. Het verhaal gaat dat er een markt is in Vergt en dat laten we niet lopen. Maar nu blijkt het stadje 14 kilometer verderop te liggen en dat de weg niet vlak is, “to say the least”. De mevrouw van de camping was al een beetje terughoudend, toen Hoofd-activiteiten naar fietsroutes informeerde. We zijn nu terug en ik kan mij de terughoudendheid wel voorstellen. Elektrisch ondersteunt of niet, je fietst je het “snot” voor de ogen, want het terrein is geaccidenteerd, om in wielertermen te blijven.

Deze paarden maken een mooi plaatje, maar nu ik terug ben, zie ik dat eentje een ezel is.

Onderweg begint Hoofd-groenevingers ineens allerlei gilletjes u te slaken, waarvan ik even denk dat ze nodig moet plassen. Maar wat blijkt, ze ontdekt deze “wilde orchidee”. Willy Alberti zong er in 1963 al over,

“Je bent als een wilde orchidee

Die niets dan de zonzijde ziet

Je brak vele harten en ook dat van mij…”

Als ik even later bij het Kasteeltje Pomport Heintje niet meer uit mijn hoofd krijg, begin ik me toch echt zorgen te maken.

“Ich bau dir ein Schloss

so wie im Marchen

da wohn ich mit dir’

dann ganz allein…”

Beauregard-et-Bassac, waar relatief veel appartementen en huizen te huur zijn voor bijvoorbeeld Nederlanders. 

Hier en er omheen wordt in Vergt de markt gehouden, waar de meesten alweer aan het opruimen zijn, als wij aankomen.

Hier ben ik met een boekverkoper aan het kletsen. Het is een Engelsman, die uitspraken in het Engels, naar het Frans, heeft vertaald. Als hij mij vertelt, dat hij voor Michelin  Frankrijk heeft gewerkt, tik ik op z’n buik, “dat kan ik zien”, doelend op de organisatie die de Michelinster aan restaurants uitdeelt. Maar hij verbetert mij, “Voor het bandenmerk Michelin”. “Ja, ja, natuurlijk”, verbeter ik snel mijn fout. Ik bedoelde ook het Michelin mannetje”

Gelukkig redt de bestelde Espresso, door mijn reisgezel op het terras bestelt, mij van een verdere blamage.

“Marche du Gras et de la Truffe” is vrij vertaald “Vet- en Truffelmarkt”. Dit duidt op het verleden, toen dit alles nog werd ver-markt.

Op het terras worden we omringd door Nederlanders, die kennelijk hier allemaal in de buurt wonen. Als één stel vertrekt, vliegen de roddels over de terrastafel en natuurlijk gaat het over het reeds vertrokken stel. Voor ons ook de hoogste tijd weer de terugtocht naar de camper te aanvaarden.

In de Supermarche, onderweg, lopen we een dame tegen het welgevormde lijf, waar ik toch even twee keer naar moet kijken. Niet omdat ik getroffen wordt door haar vormen, maar door de welverzorgde snor, die ze draagt.

Titelhouder Dumoulin wint de openingstijdrit van de Giro de Italia.

Douville camping Lestaubiere 1

Vannacht, rond 2.15 uur, start iemand de motor van zijn camper. Ik schrik wakker, want kennelijk gaat iemand, vlak bij ons, met zijn camper aan het rijden.

Plotseling klinkt er, pal achter ons, een hoop gekraak. Let wel, wij slapen achter in onze camper. Rechtop in bed en klaarwakker, ga ik poolshoogte nemen. Onze Franse buurman heeft zijn camper verplaatst en “dronken dropje” heeft ook een poging gedaan om het stalen hek omver te rijden. Vanmorgen probeert hij mij uit te leggen dat hij last had van het regenwater druppelen vanuit de bomen op zijn camper. Het is te hopen dat hijzelf van druppelen verschoond blijft.

Wij vertrekken naar Douville, waar een camping is met Nederlandse eigenaren.

23 kilometer verderop, dus echt moe wordt ik niet van het rijden. Als we op de camping aankomen, lijkt deze compleet verlaten. Maar het terras ziet er uitnodigend uit. We melden ons aan, zoeken een plekje en zetten de camper neer……

Als de camper staat, krijg ik het gevoel of mijn achterband leegloopt. Het rechter-achterwiel komt in een kuil te staan! Als ik een stukje verder wil rijden sta ik shocking klem en vast. Na wat gemodder, letterlijk en figuurlijk, haal ik hulp. De allervriendelijkste eigenaar haalt een enorme trekker en we worden weer “vlot” getrokken. Mijn fotografe is zo onder de indruk van het gebeuren, dat ze pardoes vergeet foto’s te maken. Nee, er is geen journalist aan haar verloren gegaan.

Wij zijn de enige camper op deze camping. Verder zijn het allemaal caravans. Uit veiligheidsoverwegingen zijn we nu op het pad gaan staan. Hier overziet Hoofd-schoonmaak de nog te reinigen onderdelen.

Bergerac 3

Een heerlijke dag om naar het centrum van het stadje te wandelen.

Op een lieflijk pleintje drinken we een Espresso, die die naam eigenlijk niet mag dragen en een Café au lait. Op de achtergrond zit de bazin heerlijk te keuvelen met een man. Als deze meneer het terras verlaat ontlokt dit mijn disgenoot de opmerking: “Wat hebben ze hier toch mooie mannen in Frankrijk”. Dank U wel mevrouw!

We treffen het, want er is markt in het centrum van Bergerac. Reuze gezellig, zeker als de zon speels op onze bol schijnt. Nu heb ik mij daar de laatste tijd tegen verzekerd, maar toch.

Nog even terzijde, de handzeep, links, in dit etablissement, is van een uitstekend merk.

De l' Eglise Notre Dame (Lieve Vrouwenkerk) is zowel van buiten als van binnen van een ingetogen grandeur, die je niet vaak meer tegenkomt. Het plaatje van binnen in de kerk, geeft mooi de plekken weer die wij beiden, bij binnenkomst, innemen. Ikzelf neem altijd links achteraan langs het middenpad plaats, terwijl de fotograve zich meer naar voren begeeft (links van het kruis).

Natuurlijk krijg ik dan ook dit soort mooie plaatjes geleverd.

Als we door de markthal wandelen, valt mijn oog op dit stilleven. Kennelijk hebben twee “Noord Afrikaanse” kooplieden hier gezamenlijk hun thee genuttigd.

Ik kan er niets aan doen, maar als ik dit zie moet ik onwillekeurig aan de paus denken, tijdens zijn “Urbi et Orbi”. Hoewel ik denk dat deze meneer gewoon zijn sigaretje staat te roken, wat binnenshuis door moeders verboden is.

Aan het einde van de markt, die bijna het gehele centrum beslaat, nemen we nog een koffie op een terras, vlak onder de toren van de l'Eglise Notre Dame. Om vijf voor twaalf, beginnen de klokken te luiden. Om 12.00 uur slaan de klokken twaalf, wat dan volgt is een oorverdovend lawaai van de sirenes, die ook bij ons, eens in de maand te horen zijn. Een in zijn telefoon luid roepende meneer, krijgt hiermee een “koekje van eigen deeg”.

 

Bergerac 2

Bergerac, stad van Cyrano de Bergerac. Cyrano was een Frans schrijver, dichter en militair. Zijn schrijfwerk staat vol met luchtreizen, bizarre ontmoetingen, gevechten met inboorlingen, juridische processen waarin de held wordt bijgestaan door een advocaat die enigszins op de hoogte is van de gewoonten op aarde. Diepzinnige discussies met filosofen over politiek en economie en zelfs ontmoetingen met Plato en Descartes.

Van Cyrano wordt verteld dat hij een zeer grote neus had en zo wordt hij ook altijd afgebeeld. Gezien zijn verhalen verdenk ik hem ook van het hebben van een grote duim. Ikzelf moet iedere keer als ik zijn naam hoor, denken aan een strofe uit het lied van Corry Brokken “Mijn Ideaal” .

En geeft een lauwe kus, uit sleur.

Jij, eens mijn vurige charmeur.

Mijn Cyrano de Bergerac wenst dat ik flensjes voor hem bak.

Wat werd je burgerlijk banaal. Mijn ideaal, mijn ideaal..

Het is meer dan 5 jaar geleden dat we hier voor het laatst waren, maar mijn reisgezel weet mij nog allerlei details over de stad te vertellen, terwijl het voor mij de eerste keer lijkt.

De wandeling naar het centrum levert al prachtige doorkijkjes op.

Langzamerhand begint mij een herinnering te dagen, zeker als we de via de prachtige brug de Dordogne oversteken.

Ondanks de redelijk frisse herinneringen, mogen we een kerk niet overslaan.

De Saint-Jacques-kerk, die zijn naam dankt aan Saint-Jacques omdat de stad Bergerac één van de routes van de bedevaart naar Saint Jacques de Compostela is.

Kaart met hedendaagse paden in Europa om naar Santiago de Compostela te komen

Na al deze mooie plaatjes nu ook een paar meer praktische zaken. Want Hoofd-was heeft besloten vandaag een was te doen. €4,10 voor de wasmachine en €4,10 voor de droger.

Na haar 1e wasje en haar 2e bakje koffie, begint ze ineens, als een bezetene, het beddengoed te verwijderen, onder het uitroepen van: “waarom doe ik de rest ook niet”. Kijk, het praktische met het voordelige combineren, daar houd ik van. Daarbij komt nog zoiets van “Wie ben ik om iemand op deze 1e mei en “dag v/d arbeid” werk uit handen te nemen?”  Zie haar gelukkig zitten te zijn, als een “moederkloek” die haar was zit te beschermen.

De werkelijk reden is dat ze daar lekker in de zon zit, maar Uw scribent 's fantasie gaat soms met hem op de loop.