Ik val maar gelijk met de deur in huis. Want als Hoofd-tripjes aangeeft dat ze graag weg wil en mij vraagt, hoe ik daar over denk, maak ik een levensgevaarlijke fout. "Ik blijf net zo lief thuis!" Even zijn we niet meer "on speaking terms". Totdat ik vraag wat er aan de hand is, "Nou ik wil weg, dus......" Wel mannen, dan is dat feit ook weer beslecht. "We gaan dus!"
De boeken komen op tafel en er wordt een plan gemaakt. Dat wil zeggen, we gaan naar Het Liederholt. Echt jaren geleden, we gingen met een zogenaamde "georganiseerde" reis naar Marokko. Velen van jullie kennen het programma wel, of hebben het ooit eens gezien. "We zijn er bijna." Een hele groep oudjes rijden achterelkaar naar een plek. Daar doen ze allerlei spelletjes en rijden de volgende dag weer ergens anders naartoe. Heel spannend allemaal!
Bij ons ging dat natuurlijk anders, maar dat is allemaal na te lezen op deze blog.
Maar de voorbesprekingen van de NKC werden allemaal op Het Liederholt gehouden. Zo konden de avonturiers ook met elkaar kennis maken. Dus wij gaan, 9 jaar later, wederom naar deze camping. Met alle gevolgen van dien. Want ook dit jaar worden er weer reizen georganiseerd, door de diverse organisaties, zoals ASCI, NKC, ANWB enzovoort, enzovoort.
Precies kwart over negen, rijden we bij ons huis vandaan, nadat we de buurvrouw nog even hebben gevraagd of zij de vuilnisbak aanstaande donderdag bij de weg wil zetten.
Kenmerkend is altijd het uit steen opgebouwde teken van de TT-Assen. Deze letters staan overigens voor Tourist Trohpy en zijn ontleend aan de befaamde TT races op het Isle of Man. (Engeland)
 |
Het smalle weggetje naar Het Liederholt weten we ons nog wel te herinneren.
Voor de receptie, van Het Liederholt, is het een komen en gaan van campers en in de receptie pik je de begeleiders er onmiddellijk tussen uit. Herkenbaar aan de hautaine houding en de manier waarmee ze tegen de receptie praten. "Ik heb even met de groep geëvalueerd en ze zijn enthousiast over de camping, ook over jullie" en hij wijst al het personeel aan "zijn ze heel tevreden."
Als de dame klaar is, draait ze zich om, kijkt ons "op en aan" om zich ervan te vergewissen dat het niet een stel van "haar" groep is. Nee, dus wappert ze met haar rechterhand en als we niet snel genoeg reageren, snauwt ze "Mag ik misschien even passeren?" Ze is begeleidster van de ACSI reizen en dan heb je wat bereikt in het leven, nietwaar?
Dan het personeel. Ze doen hun uiterste best om een vrij plekje voor ons te zoeken, want het blijkt, dat de gehele camping + camperplaatsen, afgeladen vol staan. Maar ja, dat kun je wel verwachten, zo pal voor het Paasweekeinde en de komende dagen mooi weer!
Voor de komende week krijgen we het laatste plekje op de camperplek, daarna mogen we verhuizen naar nr. 02 op de camping.
