Als we na de koffie door Barcelona wandelen, vraag ik me af waarom wij dit allebei zo’n heerlijke stad vinden. We komen tot de conclusie dat het de sfeer is die het uitademt. De architectuur is zeer divers. Je ziet nieuwe- en ook zeer oude gebouwen naast elkaar staan. Eigenlijk geldt dat ook voor de bewoners. Jong en oud leeft met wederzijds respect naast elkaar. Je merkt dat bijvoorbeeld in de bus, waar een jongeling onmiddellijk opstaat als een oudere de bus binnenkomt. Hoewel het steeds drukker wordt, blijft het wandelen over de Ramblas een heerlijke bezigheid.
Het blijft enerverend te zien hoe de “levende” standbeelden ieder jaar weer meer indrukwekkender worden dan ze al waren.
Als je de Columbus-zuil voorbij gaat, waarop Columbus prijkt met z’n vinger wijzend naar het door hem ontdekte Amerika, kom je in de belangrijkste haven van Europa, waar hier en daar de rijkdom vanaf straalt. De Catelanen zijn een trots volk, die al jaren vechten voor afscheiding van Spanje om zelfstandig verder te gaan. Komende dinsdag 30 januari moet in principe de naar België gevluchte afgezette regiopremier Carles Puigdemont aanwezig zijn in het Catalaanse Parlement om mee te kunnen stemmen voor zijn premierschap .…. het blijft allemaal ingewikkeld. Wel zie je in de stad een tweespalt ontstaan van voor- en tegenstanders van de afscheiding. Zo zie je afwisselend en veelvuldig de “Nationale”- en de Catalaanse vlag wapperen.
Het is een prachtige dag, met temperaturen waar je U tegen zegt en dit nodigt uit om heerlijk van het zonnetje te genieten. Het gaat zelfs zo ver dat het overhemd en lange broek weer aan moeten om maar niet te verbranden.
Op het strand wordt ook genoten van deze warme januaridag.
Ho…. vergeet ik bijkans ons bezoek aan het Picasso Museum.
Voor alle duidelijkheid, deze foto’s mogen niet gemaakt worden en daar wordt streng op gecontroleerd. Maar trots zijn de Catelanen op “hun” Picasso en niet te vergeten Gaudi. Want ook die laatste heeft zijn stempel gedrukt op de architectuur van Barcelona.
Morgen gaat het richting Benicasim, waar we, als er plaats is, een poosje zullen blijven.
