I
In dichte mist, het KNMI spreekt over 50 meter zicht, rijden we richting Janny en Jan. Ondanks alles is het onderweg prachtig. Eenmaal van de A28 belanden we zo nu en dan in flarden mist die over de landerijen zweven. Ik kan me voorstellen dat in vroeger dagen er gesproken werd over “de witte wieven” en het ontzag dat de mensen er toentertijd voor hadden. Ze lijken je op sommige momenten vast te grijpen. Westerbork is overhoop gehaald en via allerlei omleidingen gloort de Boermaat voor ons op. Fietsen van de camper, want vanmiddag gaat er gefietst worden.
Het wordt prachtig weer en zelfs te warm om een jas aan te trekken. Na een kilometer of 10 rond te hebben gereden naderen we Sterrenwacht Westerbork.
Maar in plaats daarvan staan we plotseling op Herdenkings Kamp Westerbork.
Het overvalt je, het beklemt je en de verhalen op de verschillende borden snoeren je de mond.
Ieder blokje met een davidster vertegenwoordigt 1 mens.
Toch een beetje verward vervolgen we onze weg, ons realiserend dat in het begin van dit kamp de mensen, te voet vanaf Hooghalen , deze weg van 5 kilometer ook hebben moeten afleggen, voordat ze in het kamp aankwamen.
Het blijft warm en wel zozeer dat de Schotse Hooglanders verkoeling in de “dobbes” op de heide zoeken. Een prachtige fietstocht is het van ruim 35 kilometer, hoewel ik mij afvraag of Janny wel heeft genoten. Zij fiets de tocht, als enige, zonder elektrische ondersteuning. Na een heerlijk verkoelend biertje overeet ik me bijna aan een heerlijke maaltijd en wordt het tijd om, voordat de mist nog dikker wordt naar huis te rijden.
Op de deurmat vinden we een brief van mijn Cardioloog. Vrezend voor slecht bericht, maakt Ali hem voor mij open.
“De fietstest laat geen afwijkingen zien met name geen zuurstof tekort in het hart” luidt de eerste regel van de brief.
========== De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest.==============
