Kent U het verhaal over die mensen, die een reisje langs de Moezel gingen maken?
Inderdaad ze gingen niet. Want is het zo, dat plannen gemaakt worden om ze ook weer te kunnen veranderen.
De camper werd weer opgeruimd de zomerkleding eruit- en de herfst en winterkleding weer uitgepakt. De herfstachtige buien verrasten ons al een aantal keer. Het werd zo nu en dan gevaarlijk mistig, maar vooral ook kouder. Bij ons beiden begon een knagend gevoel van………, ja wat eigenlijk? Het duiden van een dergelijk knagend gevoel is lastig, waar nog bij komt dat emoties van buitenaf invloed hebben op je gemoeds toestand. Zo krijg ik van mijn Cardioloog er “weer een jaar bij” wat zoiets betekent als, volgend jaar weer voor controle. Dan is daar een ‘Familiedag’ welke ook weer andere emoties losmaakt. “Weerom wilst dou altied fut?” zijn de woorden van mijn oudste broer, die steeds weer boven komen dwarrelen. Voorzichtig probeer ik Ali haar gevoel hierover te peilen “Wat vind je ervan als we niet weggaan?” vraag ik haar “Zulk mooi weer wordt het de komende tijd nou ook weer niet”.
Twee dagen later kunnen we elkaar lachend aankijken en roepen, “Lekker weer even een tijdje thuis!”
Nieuwe plannen worden er gemaakt, want als de auto uit de stalling komt, moet deze eerst voor de APK, maar we willen de camper ook nog laten repareren van de aanslag in Turkije. Ik gun mezelf de rust en centjes om in het notebook, waar ik altijd deze Blog op schrijf, een SSD (Solid State Drive) te plaatsen. De kleindochters zitten swingend aan tafel als we melden dat we ‘niet’ weggaan. Nu hadden deze dames al een ultimatum gesteld. “Als jullie nou eens 1 x een week per maand weggaan, dan is dat voor ons ook te overzien.” Tja, kleine meisjes worden ouder en wijzer.
Het is op dit moment lekker weer, het is droog en de zon schijnt. “Zullen we even een rondje meer?” vraagt Ali “Nou nee, ik wil even dit afmaken”
The First crack of being Home?
