"Het is jullie schuld dat wij hier staan" roept een mevrouw vanuit de zojuist naast ons gestalde camper. Nu staat hun camper inderdaad pal onder een Eikeboom, waaruit regelmatig eikels vallen en op hun dak terecht zullen komen. Ik kijk nog eens, nee, zo ruim hebben wij onze fietsen nou ook weer niet op de andere vrije plek gezet. "Jullie zijn toch Herman en Ali" vervolgt ze. "Ja want zie je, ik volg jullie blog" Opgelucht haal ik adem en onmiddellijk daarna, "mijn blog?, Hoe komt u daar aan?" Ik hoor de onozelheid in mijn eigen stem doorklinken. "Tja, via, via!" Er volgt een leuk gesprek over de belevenissen over en weer.
Ik begin mij te realiseren dat niet alleen familie, vrienden en kennissen dit lezen.
O ja, op dit moment is Gerard, de eigenaar van de camperlocatie, bezig de verbinding tussen veld 1 en veld 2 te plaveien met zware betonblokken en dat komt de rust, op dit moment, niet ten goede. Maar de klus is in 2 dagen geklaard en dan kunnen de campers weer, na een regenbui, met schone bandjes naar veld 2 rijden.
We fietsen door het Twentse landschap waar ze kennelijk, in juni en juli, ook last van de Eikenprocessierups hebben gehad. Hoewel Ali, na mijn waarschuwing, toch nog op zoek gaat naar een paar rupsen die kennelijk achteraan in de processie lopen.
Die processie werd in vroeger tijden en nog steeds ook naar dit beeld gemaakt om een goede oogst af te dwingen. Het verhaal gaat dat dit al vele eeuwen wordt gedaan.
Ook de natuur is werkelijk geweldig, rijdend door het bos vallen de kastanjes als appeltjes naast ons op het pad en ieder moment verwacht ik eentje op mijn hoofd te krijgen. Maar paddestoelen, zoals deze, zijn in alle verscheidenheid te bewonderen.
Na een tijdje voor dit vreemde gebouw te hebben gestaan, niet wetend wat het voorstelt, helpt Ali mij uit de droom. Het is een overblijfsel van een oude molen. Ja, dan ziet iedereen het natuurlijk.
Het is nog te vroeg om te bepalen waar we morgen naar toe gaan.
