Regelmatig halen wij onze kleindochters uit school, zo ook op deze prachtige nazomer middag. Omdat het heerlijk weer is blijf ik lekker buiten op het bankje zitten. We zijn ruim op tijd, dus kan ik even genieten van de relatieve rust op het schoolpleintje. Aan een klimrek, even verderop, staat een hondje vastgebonden met een muilkorf om. Achter mij zitten, eveneens op het bankje, een aantal dames dames te keuvelen, totdat het gesprek op het hondje komt. “Waarom draagt jouw hondje een muilkorf?” “Och in het verleden heeft ze wel eens kindertjes gebeten, vandaar”. Terwijl ze dit zegt staat ze op, loopt naar het hondje, verwijdert de muilkorf en maakt het hondje los, zodat het vrij kan rondrennen. Ik kijk om me heen of ik ergens een verborgen camera kan ontdekken, want zo dadelijk komt het schooltje uit en dan? Bij de ingang van het pleintje komt een mevrouw aanwandelen met haar hondje aan de lijn, die ze vervolgens vastbind aan een haak op ruime afstand van het loslopende hondje. Vervolgens komt ze, zonder haar hondje, onze kant op en vraagt “van wie is dat hondje?” De eigenaresse van het ‘loslopende’ hondje meldt zich. “Och, zou jij je hondje ook even vast kunnen maken, je weet maar nooit met al die kindertjes, zo dadelijk”. “Oh, maar mijn hondje is niet agressief hoor”. Na wat ik zoeven heb gehoord, weet ik het nu zeker, wij worden gefilmd! De moeder, die getuige was van het verwijderen van de muilkorf, kijkt verbijsterd om zich heen en onder het mompelen van “ach, daar is ze” rent ze de school in!
Het loslopende hondje geniet inmiddels van haar vrijheid en wacht geduldig tot de school uitkomt.
