Gavin 1

Camping Gavin, vlak bij Biescas, middenin de Pyreneeën, maar daarover straks meer.

 

Lekker vroeg op pad vandaag, omdat het een ritje van bijna 500 kilometer is. Het laatste stuk gaat door de Pyreneeën en dan weet je maar nooit wat je tegenkomt. Op de camping in Valencia is het nog even krap, omdat een enorme Concorde gisteravond de weg dreigde af te sluiten. Maar met wat overredingskracht rijdt meneer de camper, in de vorm van een grote MAN vrachtwagen, nog een stukje in de boompjes. Dus kunnen we er vanochtend gewoon langs, zonder zelf in de bomen terecht te komen.

Vroeg, omdat we ook dwars door Valencia moeten en dan kun je maar beter vroeg op de zondagochtend zijn. Zie hierboven het resultaat. Het verkeersplein in het centrum van Valencia, leeg!! Dat ziet er doordeweeks wel anders uit.

De vissers nemen het er vandaag ook van en proberen op de vroege ochtend een visje te verschalken.

Dan duiken we de Pyreneeën in, waarvan de eerste kilometers onder grond gaan.

Uit de tunnels komend zien we in de verte al de eerste sneeuw. “Zo, daar moeten we nog doorheen, we hebben toch wel de sneeuwkettingen mee?”, zeg ik zo nonchalant mogelijk, wetende dat Hoofd-inpak ze thuis heeft gelaten. Ik weet niet of er een causaal verband is, maar het zweet begint haar uit te breken en ze krijgt een erg rood hoofd. “Je moet ophouden mij zo te plagen, je weet dat de kettingen niet mee zijn!” Tja, “was sich liebt das neckt sich” of “Meisjes plagen, kusjes vragen”.

Langzaam naderen we de toppen van de indrukwekkende bergtoppen en moet de camper, zo nu en dan, even in de derde versnelling om de bult op te komen.

Ik voorspel dat de komende dagen de auto’s in Nederland bedekt zullen worden in een oranje/wit laagje. Sahara zand teistert ook ons, want als het boven in de bergen gaat regenen blijft er een laag zand op de ruit achter.

Als we gaan tanken, komt onmiddellijk een behulpzame Spanjaard de voorkant van de auto onder handen nemen en het zand verwijderen. Wat wel opvalt is het aantal liters, dat we tanken. Normaal neemt het voertuig 1 liter per 10 kilometer. Dus met de dagteller op 420 km, gaat er normaal 42 liter in de tank. Wat een verbazing als de diesel-teller pas bij 48 liter stopt. Ik denk zelf aan een nieuw verdienmodel van dit tankstation.

Gavin, een prachtig mooi bergdorpje, dat in het dal van deze enorme bergen ligt. Zowel TomTom als Sygic, twee navigatie programma’s, hebben in het dorp nog even moeite de camping te vinden. Lang leve de enorme borden, die ons de goede weg wijzen!

Toch nog even de complimenten aan het adres van mijn fotografe, het zijn weer magnifieke plaatjes.

Valencia 3

Onwaarschijnlijk mooi, als je door de tuinen van Valencia loopt. Zeker in de buurt van het Dolfinarium, waan je jezelf in een andere wereld.

De bus is weer eens laat vandaag, maar ja “mañana mañana” (Manjana = morgen) is niet voor niets een Spaanse uitdrukking. Maar een half uurtje later zitten we aan een heerlijke Espresso. Ik zie onderweg een El Corte Ingles, dus dat wordt het doel voor na de koffie. Wat een gigantisch grote winkel is dat. We belanden op de “horloge afdeling” en je weet niet wat je ziet. Nu is Hoofd-tijd in het bezit van het horloge van haar moeder, maar daar is het bandje van stuk geraakt.

Nu heb ik in Benidorm een nieuw klokje aangeschaft, dus kan ik moeilijk tegenwerpingen maken als we ook een klokje voor haar aanschaffen.

Met deze nieuwe aanschaf wordt de rest van de dag doorgebracht met het slenteren door Valencia, want we hebben nu allebeide de tijd, aan ons zelf.

De meest uiteenlopende individuen kom je in zo’n grote stad tegen, waarbij dit nog ongevaarlijk is.

Als we hier een tijdje achteraan lopen en ik een foto neem, wordt er vernietigend omgekeken. Kennelijk heeft de achterste “prospect” mij in de etalageruit zien fotograferen.

Het oversteken op een zebrapad is in Spanje een ontspannen aangelegenheid. Als je maar even te kennen geeft “te willen” oversteken, stopt de Spaanse automobilist. Daarentegen is het “Not done” over te steken als het voetgangerslicht op rood staat. Als we dat toch doen en juist twee politieagenten te paard aan komen rijden, vrees ik het ergste. Maar in een stapvoets sukkelgangetje, keuren ze ons geen blik waardig.

Tijd voor een bescheiden lunch: twee “Café con leche en dos tostados” met tomaat, zegge en schrijve €3,60. Kom er maar eens om in Nederland. Als we een tweede bestellen, blijkt de tomatos op te zijn, dus wordt het beleg, dikke boter en heerlijke jam.

Morgen een lange rit voor de banden, richting Franse grens.

Valencia 2

Mocht je ooit in de gelegenheid zijn om Valencia te bezoeken, dan raad ik je aan dit te doen. Neem er een paar dagen de tijd voor, want het is een schitterende belevenis om door de oude straatjes te slenteren.

Met de bus van camping Coll Vert, is het een half uurtje, tot de laatste stop op Place Porta de La Mar.

Deze Spaanse dame zit heerlijk in het zonnetje te genieten. We ontdekken dat ze zit te poseren voor een dame die steeds heen en weer rent en onze foto dreigt te verstoren. Totdat, de dame in de zon, in het plat Rotterdams, iets roept naar de fotografe. De Rotterdamse vriendinnen verkennen Valencia per fiets en of ik even een foto van hun wil maken. Wat de een doet op de fiets, doet een ander op de step. Overigens, de boom is 150 jaar oud en de wortels groeien vanuit de hoogte nu de grond weer in. Heel bijzonder. Nu eerst maar eens een heerlijke espresso en een café con leche, want we zijn het Benidorm ritme nog niet helemaal kwijt.

Er lijkt vandaag een complete school los gelaten te zijn, want we worden steeds weer verrast door groepen schoolkinderen van verschillende leeftijden. Dan over de kerk St. Martin. Veel goud wat er blinkt, zeker in en rond het altaar, maar iets hoger is geen geld meer voor restauratie. Daar moeten eerst nog wat meer “aflaatjes” voor gedaan worden.

Op de place del Virgen (plein van de Maagden), staat een eenzame gitarist zijn kunsten ten gehore te brengen. Even later blijkt het een soort pauzemuziekje te zijn, want zijn compagnon is “met de pet rond”. Daarna pakken ze het hele zaakje in en verdwijnen.

 

Wij, nou ja Hoofd-kaartlezer doet dat, zoeken de “Jardines Del Turia” op een wandel-, fiets-, rolschaats-, voetbaltuin, van ongeveer 7 kilometer lang die helemaal rond het oude centrum van Valencia loopt.

Een paar dagen geleden is er in Valencia een wandel/fietsroute geopend die je langs 500 verschillende boomsoorten leidt. Wij verbazen ons al over dit mooie exemplaar.

Heel inspirerende doorkijkjes worden ons geboden als we een aantal kilometers deze langste tuin van Europa doorwandelen.

Ook deze meneer is geïnspireerd geraakt door de “liggende boom” en probeert even uit, wat deze belevenis hem zal opleveren.

Wij pakken línea 25 terug naar de camping, om daar nog even heerlijk in de zon te zitten. 

Valencia 1 (Coll Vert)

Gisteravond stuurt Piet nog een foto van ons laatste bezoek aan de boulevard.

Vanmorgen vroeg vertrekken we van Villa Sol. Onze naaste buren komen ons nog speciaal een goede reis wensen. Voor Anneke en Wijnand vinden we het nog wat te vroeg om hun te storen, maar we zien ze ongetwijfeld volgend jaar weer.

Als we door Althea rijden memoreren we nog even onze nieuwe accu, die Eddy Kramer er vorige week inzette toen ons acculampje steeds bleef branden.

Een dorpje verder werp ik nog eens een blik op het lampje. “Je wilt het niet geloven, maar het lampje brandt weer!”. “Keer maar om!”, is de resolute respons, op mijn mededeling, van mijn bijrijder.

Een kwartier later ligt een jonge knaap de beschermkap te verwijderen om het dynamonummer te noteren, zodat er een nieuwe, of ruil dynamo, besteld kan worden, zo vertelt Eddy, de eigenaar van de garage. Hoofd-verzorging zet eerst maar eens een bakje koffie. Ik moet regelmatig de camper starten, gas geven, uitdoen, weer starten enzovoort. De ene keer brandt het lampje, de andere keer blijft het uit, tijdens het draaien van de motor. Eerlijk gezegd snap ik er geen…… “jota” van, hoe zoiets kan, maar ja ik ben ook geen monteur. Verschillende keren wordt er overlegd met een aantal andere monteurs en de baas. Als de kap er weer opgaat, verbaas ik mij enigszins. Ik vraag een andere, Nederlands sprekende, jongeman. Wat blijkt, tijdens het zoeken naar het typenummer, ontdekt de monteur een breuk in de kabel. Soms maakt die wel contact, soms niet. Dus de ene keer laadt de dynamo wel, dan weer niet. Hoogstwaarschijnlijk heeft dat ook de vorige accu vernield. De monteur heeft de kabel afgeknipt bij de breuk en er een nieuwe kabelschoen aangezet, klaar is het weer. Ik betaal alleen het uurloon van de monteur, doe €5,= in de koffiepot en we kunnen weer op weg. Het mysterie van het brandende acculampje is opgelost. Opgelucht rijden we door het prachtige landschap, dat toch wel veel mooier is dan dat je via de Peago rijdt.

Langs de Middellandse zee ontdekken we prachtige manieren om ons zwart geld te beleggen. Hier bijvoorbeeld in een mooi en snel jacht.

Of hier in een leuk kasteeltje, met zijn eigen weggetje naar boven.

Even schrikken we van een tegenligger die op onze weghelft blijft rijden, maar het blijkt een sloopauto te zijn, die achterstevoren achter een vrachtwagentje hangt.

Verderop komt een tractor, op een parallelweg, ons tegenmoet. Het ding veroorzaakt zoveel verstuiving dat ons het complete zicht wordt ontnomen.

Een lekker beschut plekje krijgen we toebedeeld op de camping Coll Vert. Dit na enige overtuigingskracht dat we, de vorige keren, veel last hebben gehad van het wegverkeer.

Morgen met de bus naar Valencia.

Benidorm 31

Gisteravond lossen we een aan elkaar gedane belofte in. We gaan gedurende ons verblijf hier minstens eenmaal eten in het “restaurant” van de camping. Ons hadden al berichten bereikt dat het een “Engelse” bedoening zou zijn, maar toch!

Het uitzicht vergoedt veel en is recht tegenover onze camper.

Van de gehele kaart hebben we de “vegetarische” keuze tussen een pizza Margarita en een pizza Margarita. Dus kiezen we allebei voor een pizza Margarita! Drankje erbij, klaar!

Het gezelschap om ons heen bestaat uit enkel luidruchtige Engelsen die, niemand uitgezonderd, de piep’n allemaal aardig vol hebben. Zelfs een jongeman, met het syndroom van Down en die vlak voor ons zit, ziet nog net kans zijn 1 1/2 “Paint of Beer” te legen. Om niet te zeggen dat ie zo zat is als een….. Wij werken het “voer” naar binnen en betalen.

Want om nu te zeggen dat het “ons” publiek is, euh, niet echt.

Het egeltje dat we op de heenweg, in het zwembad, tegenkwamen, had een teken voor ons moeten zijn.

Maar zoals ook wij weer snel terug naar onze camper “rennen” zien we hem, of haar, op onze terugweg in het groen wegvluchten.

Sommige dingen moet je bij één ervaring laten.

Om even over negenen staan we op de stoep bij de Lidl in Albir om inkopen te doen. Nou ja, euh, mijn witbier moet aangevuld, want dat kun je in het binnenland van Spanje niet krijgen en datzelfde geldt ook voor de vleesvervangers. Het gaat als een speer. De weg naar, en terug natuurlijk, is de laatste weken een “zegening”. Als we langs de vele sinaasappelvelden fietsen, worden we overstelpt met de meest heerlijke geuren. De sinaasappelbloesem staat volop in bloei en dat geeft een fantastische geur af. Als de hemel zo zou ruiken, dan doe ik het ervoor. Woensdag, marktdag. Dus moet de blaar onder mijn linkervoet het nog één keer ontgelden, maar Hoofd-kleding zal en moet nog een paar korte bamboe sokjes kopen, want dat zit zo lekker.

Vandaag is het op de boulevard bij TorreLevante “la última vez aquí” (de laatste keer hier”), maar dat geldt eigenlijk voor alles vandaag hier in Benidorm.

Vandaag lukt het mij voor het eerst “de complete ploeg” Balletje, Balletje op de kiek te krijgen. Ja, ook die meneer in het paarse T-shirt hoort bij deze ene bende, waarvan er 4 in Benidorm actief zijn. Hij lijkt een gokje te wagen, maar dat hoort bij het hele spel!

Hoe “indecent” de Engelsen ook gekleed gaan, deze Spaanse mevrouw houdt de eer hoog in haar prachtige zwarte jurk, werkelijk een plaatje om te zien.

Teus en Anny komen nog langs om afscheid te nemen en dat stellen wij zeer op prijs. Temeer Anny de laatste dagen niet helemaal lekker is. Ook Ria en Piet komen, na hun afspraak, nog langs om Sangria te drinken. Dat wordt voor Hoofd-opruim iets teveel. Ze is bang dat ze aan het eind van de middag de hele wereld voor een doedelzak aanziet en van opruimen niks meer komt, dus slaan we dat verzoek vriendelijk af.

Afscheid van Paul en Rafa, de bediening bij Restaurant TorreLevante  “Gracias por el buen servicio” (bedankt voor de goede service) en “Hasta el próximo año” (tot volgend jaar).

Binnen de kortste keren heeft Hoofd-inpak de zaakjes weer in de camper en om 4 uur kunnen we, in de zon, nog een wijntje drinken, een douche nemen en het avondeten voorbereiden.

Morgen naar Valencia.

Benidorm 30

Vanmorgen worden we getrakteerd op de lucht van gebakken worstjes, met ei en witte bonen in tomatensaus. Onze Engelse buren staan namelijk, bijna naast onze deur, dit goedje voor 4 personen te bakken. Ieder z’n meug, zullen we maar zeggen.

Het belooft weer een mooie dag te worden. Vandaag wordt het de laatste keer koffiedrinken met Piet en Ria. Het is een gek idee. Donderdag gaan wij weg, maar morgen hebben ze elders afspraken. Tja, zo gaat dat in het leven. Riek komt ook nog even buurten en afscheid nemen, want haar vliegtuig vertrekt morgenmiddag. Haar kinderen hebben de afgelopen dagen haar caravan schoongemaakt en die gaat woensdag in de stalling.

Plotseling valt mijn oog op een leegstaande scootmobiel aan de rand van het strand en als ik nog even beter kijk, leiden er voetstappen vanaf de scootmobiel tot aan de waterkant. Het zal toch niet dat……..   Wel zie ik in de verte in het water…. ach, ik hallucineer.

Dan komt het onvermijdelijke. Piet en Ria gaan, elektrisch ondersteund, “huns weegs”.

Tot volgend jaar jongens en “Hold de kop dr’veur” (Piet vertaald het wel even Ria).

 

Op de camping zie ik ineens een, “uit de kluiten gewassen” meneer in een, voor zijn voorkomen, veel te krappe camper zitten. “Zo kun je toch niet op reis gaan?”, meld ik bij Hoofd-observatie. Maar die weet, vanuit haar vele connecties op de camping, dat deze meneer zijn VW busje als werkplaats gebruikt en kennelijk nu aan het klussen is.

Ik zeg het wel vaker, op een bepaalde leeftijd moet je wel wat “om handen” hebben.

Benidorm 29

Vandaag gaat het op de fiets naar de boulevard. Jawel op de fiets, want de ouwe baas heeft een blaar en een hele dikke ook. De bediening bij TorreLevante wordt een beetje slordig, zelfs Piet wordt genegeerd als hij een bestelling plaatst. Het zal het warme weer zijn……

Na de koffie nodigen Piet en Ria ons uit om hun appartement te komen bewonderen. Nu we op de fiets zijn is dat erg handig, want het is verder weg dan wij in eerste instantie denken. Werkelijk een prachtig appartement op de 1e verdieping, met uitzicht op hun zwembad.

Vanaf de elfde verdieping wordt het uitzicht, over Benidorm, helemaal adembenemend en zie je de Middellandse zee tussen de hoge gebouwen door.

Piet vertelt over deze “rotte” kies, tussen alle gigantische wolkenkrabbers. Iets meer dan 15 jaar geleden heeft een rijke dame uit Benidorm een grote som geld aan de gemeente geschonken. Het geld was zogenaamd “geoormerkt”, want haar wens was dat er een Cultureel Centrum van zou worden gebouwd. Vol goede moed begon men aan de bouw, maar de crisis van 2008 stak een spaak door de bouwwielen. 10 jaar ligt de bouw nu stil, maar alles wijst er op dat het toekomstige “Centro Cultural” van Benidorm toch ooit werkelijkheid zal worden. Een projectgroep  staat op het punt om met het gemeentebestuur van Benidorm een akkoord te ondertekenen. Volgens dit akkoord zal het bedrijf een deel van het gebouw afwerken. Het plan is een kleine concertzaal, met plaats voor ruim 500 toeschouwers, te bouwen en een muziek- en balletschool te realiseren.

Kijk, deze informatie neem je het toch lekker even mee, als lezer van deze blog.

Wat mij dan weer opvalt, als we van het terras via de trap afdalen, is de manier waarop de televisie installatie is geregeld. Overal losse draden en het meest charmante is de “wandcontactdoos” onderaan de foto.

Wat is het toch een heerlijk land, dat Spanje…..