Lloret de Mar 3

Het is precies 9 uur als we ons melden bij de receptie. De receptioniste heeft ons zaterdag beloofd dat ze een Fiat garage zal bellen voor een afspraak en dan is het wel handig dat dat in het Spaans gaat. Wat er precies mis gaat is ons niet duidelijk maar ze moet een keer of 4 bellen voordat de afspraak is gemaakt. We kunnen direct komen en dat in het land van mañana, mañana, wat zoveel betekent als “wat vandaag niet hoeft, doen we morgen.”  Snel de boel rijklaar maken en op naar Blanes, een kleine 6 km rijden. De werkplaats chef spreekt Engels en dat geeft een hoop rust. Ik verwacht dat ze de kabel weer vast gaan zetten, maar daar heeft de chef een ander idee over. De kabel wordt vervangen en dat  is net zoveel werk als het vastzetten. Verder vermoedt hij een breuk. Morgen mogen we tussen 10 uur en 11 uur de camper brengen en dan is hij om 13.00 uur klaar. Hij heeft nog wel een tip, of liever gezegd een waarschuwing voor ons. Mochten we nu van plan zijn, met de camper, Blanes in te gaan, dat wij er rekening mee moeten houden dat er “crazy people” rondlopen die bij campers een raampje in tikken en spullen weghalen.

We rijden weer terug naar de camping en ik moet zeggen dat het wederom een vreemd gevoel is om het gas in te drukken en dat er dan nauwelijks iets gebeurd, in tegenstelling tot voordat de gas kabel eraf schoot.

Vandaag genieten we nog van de heerlijke blauwe luchten en de warme zon.

Lloret de Mar 2

Ruim 45 jaar is het geleden dat we hier samen op onze eerste vakantie na ons trouwen zijn geweest. Al wandelend naar het centrum komen de verhalen weer los. “ Toen in Barcelona, stonden we aan het strand, onder van die matten met de trein vlak achter ons langs rijdend” weet Ali nog te vertellen. En opeens komt de foto van gister weer in mijn geheugen. Dat moet langs die weg zijn geweest. “Daar lagen die Engelse meisjes al helemaal verbrand aan het strand”, probeert Ali nog een keer. “Och lieverd, toen had ik alleen maar oog voor jou” en na deze opmerking zit ik de voor rest van de dag gebeiteld.

Het is warm en nog wel een hele tippel met een redelijk hoogte verschil.

En “What go’s op up, has to come down” en dit keer via een lange, lange trap.

We komen nog even in de verleiding een rondvaart te nemen, waarbij we in de gelegenheid zijn om het onderwater gebeuren op de Middellandse zee te bewonderen. Let even op de dame in de voorgrond, haar kind is kennelijk ergens anders, want zij is compleet van de wereld en ligt als een walrus in de zon te bakken.

Het is gezellig druk op het strand en er worden goede zaken gedaan. De cocktail-bar heeft glazen van ruim 45 cm, gevuld met een onduidelijk drankje met namen als “Sexbom”, dat een Frans echtpaar samen gaan delen. De kosten zijn 11 euro, maar dan krijg je wel een crêpe papieren krans om je nek en drijft er een kunstroos op je cocktail. Na elk een teugje te hebben genomen komt de ‘aap’ uit de mouw, want tot 2 cm onder de rand, is de bloemenvaas gevuld met ijs. Ik geniet ondertussen van mijn heerlijk koel Hefe Weitzen Franciskaner biertje uit de fles.

Terug op de camping gaat Ali toch nog even langs het zwembad, maar dit is zelfs voor haar een graadje of 5 te koud.

Morgen maar even een Fiat-garage bellen om naar mijn amateuristische reparatie te laten kijken.

Lloret de Mar

De wekker is gezet en om 8.30 uur worden we lieflijk gewekt met een melodietje van de telefoon. Op reisdagen vinden we het prettig om een beetje vroeger op te staan, dat geeft wat meer rust. Je komt vroeger op de volgende overnachtings plek aan en dan is er vaak nog wel een leuk plekje te vinden. Vandaag moeten we echt een Lidl aandoen, want de voorraad is aardig geslonken. We rijden om 9.15 uur de camping af, maar veel verder komen we niet. Op het moment dat ik invoeg op de snelweg, richting Barcelona, trap ik dwars door het gaspedaal. “Pedal to the Metal” geeft hier geen soelaas. Godzijdank loopt de weg hier iets naar beneden en zie ik kans, al rollend, een pompstation te bereiken. Het laatste stukje naar de afgebakende parkeerplaats moeten we de 3500 kg zware camper nog even duwen en dat valt om den drommel niet mee. Ik vermoed een gebroken gas kabel en probeer in het het pompstation iets van een garage te regelen. Nou, hoe vaak ik niet “Sabato, Sabato (zaterdag) van de beheerder van het station en een bewaker te horen krijg, heb ik maar niet geteld, maar mij zakt de moed in de schoenen.

Dan maar zelf met de kop in de machinekamer. Eerst trek ik maar een wat meer donkere kledij aan, want om nu met een witte broek en een roze blouse aan een auto te gaan sleutelen is ook zo wat, nietwaar. Ik ontdek dat niet de kabel is gebroken, maar is losgeschoten van de gashendel op de motor.

Maar er goed bij kunnen is een ander verhaal. Ik zal eerst een aantal, in de weg zittende, onderdelen moeten verwijderen alvorens ik er überhaupt bij kan. (vergeef me dat  bouwvakker decolleté). Hoewel, het is een te kort T-shirt. Ik zet de gas kabel weer vast en monteer gelijk de Cruise Control weer op de juiste plaats, ik heb nu immers meer ruimte. Ik test het gas en het werkt. Monteer de indewegzittendeonderdelen weer terug en we kunnen verder.

Alleen heb ik nu nog maar driekwart van mijn normale vermogen, dus ik vermoed dat ik de kabel op een verkeerde plaats heb gemonteerd. Maar het rijdt, hoewel ik  bij iedere keer dat ik het gas loslaat, om bijvoorbeeld te schakelen, de angst mij om het hart slaat dat hij weer loskomt. Zeker op stukken weg die iets omhoog lopen klotst het angstzweet mij onder de oksels.

Het moet gezegd, het is een prachtige 100 km, zo vlak langs de kust en de uitzichten zijn meer dan geweldig.

Ikzelf kan er niet geheel onbevooroordeeld van genieten.

Ik zie alleen maar wielrenners in groepjes op deze snelweg rijden, soms 10-tallen, soms met z’n tweeën. Het is angstaanjagend. Ik wil alleen maar met het gas erop rijden, zodat ie blijft zitten. Ik vertik het zelfs om, op aanwijzing van TomTom, een rotonde helemaal rond te rijden om zo weer een stuk de andere kant op te gaan.

Nu word ik gestraft. We worden dwars door een stadje geleid om weer op de grote weg te komen, met om de 50 meter een verkeerslicht waar mensen kunnen oversteken en langs de gehele weg een markt, waar iedereen ook wil parkeren.

We ontdekken in Blanes een Fiat garage en die gaan we maandag eens met een bezoekje verblijden.

Cava 5 (Barcelona)

Heel lang geleden herkende je op het strand een Duitser aan?  …….. juist zijn grote kuil die hij had gegraven. Daar omheen was steevast een enorm windscherm gebouwd, dit alles ter afbakening van ‘zijn’ terrein. Nu loop ik al een paar dagen mezelf in te houden, met verbale steun van Ali, om onze overburen te vragen hoeveel korting ze krijgen als je twee percelen naast elkaar huurt.

Wat wil het geval; op de camping Tres Estrellas, (3 sterren) mag je zelf je plek uitkiezen en je hoeft dit ook niet meer te melden. Met als gevolg dat camperaars, als ze met hun voertuig inkopen willen doen, op “hun plek” de stoelen laten staan.

Aha, dachten onze overbuurtjes, goeie  truc. Wij zetten onze stoelen op de plek naast ons en we slaan 2 vliegen in 1 klap. Namelijk, we krijgen niemand naast ons staan en we hebben altijd een vrije plek in de zon. Zie het maar als de moderne kuil op het strand. Daarbij is er nog plaats genoeg op de camping.

Zo blijft dit schrijven een geweldige vorm van uitlaatklep. Is het niet een collega camperaar die zijn camper 20 cm te dicht naast die van jou heeft geparkeerd, of  zijn vuilwatertank heel slordig leeg laat lopen, of zijn TV veel te hard aan heeft staan, of steeds buiten staat te roken en de rook bij jou naar binnen blaast, of zijn hond los laat lopen en die hond tegen jou camper aan staat te pissen, of zijn veel te grote camper precies zo neer zet dat hij 2 plaatsen inneemt. enzovoort, enzovoort.

Is het dan niet heerlijk om je eigen bekrompen irritaties kwijt te kunnen in een blog.

 

Ali vermaakt zich nog steeds met laag overkomende vliegtuigen. Ik denk dat als we hier een paar weken zouden staan ze zelfs de maatschappijen van de vliegtuigen gaat herkennen. Van de rechtste kan ik in ieder geval vertellen dat dit eentje van “ Fly Emerates” is.

 

De linker komt uit Qatar en de rechter is geen “Lubitz momentje” maar de vliegtuigen maken boven ons hoofd een draai richting de Middellandse zee en dan lijkt het alsof ze naar beneden komen.

Vanmiddag maken we nog een wandeling langs de zee, waar de camping Tres Estrellas pal aan ligt. De bewolking neemt al toe en de verandering van het weer wordt al een beetje aangegeven door de ‘sliertvormige’ bewolking in de hogere luchtlagen. Tot nu toe zitten we in de goede hoek van Spanje. Als we de verwachtingen van de afgelopen dagen tenminste volgen,  lijkt hier nu een eind aan te komen. Mensen die uit Perpignan komen melden ons een koude harde wind in die omgeving.

Volgens de reisleiding gaat het morgen naar Lloret de Mar.

Cava 4 (Barcelona)

Om half negen zou de wekker moeten gaan, maar ik ben al ruim daarvoor wakker. Keelpijn en overal spierpijn, zelfs van spieren waarvan ik het bestaan niet wist. Kortom ik voel me belabberd en kan nauwelijks uit bed komen. Desondanks stappen we na het ontbijt op de bus van even over half tien. Op de Plc de Catalunya stappen we het metrostation in. Een zeer nors uitziende man biedt, ons provinciaaltjes, zijn hulp aan. En dat is maar goed ook, want met 1 kaartje 2 personen door 1 poortje valt nog niet mee.

Maar met zijn hulp slagen we en springen de eerste de beste metrotrein in. Tja, en die gaat precies de verkeerde kant uit. Ali spreekt een zeer modern uitziend meisje aan en die stapt met ons uit en brengt ons naar de juiste metrolijn. We kunnen uitstappen na de 5e halte, drukt ze ons op het hart. Waar tref je nog een dergelijke vriendelijkheid?

 

Als we het metrostation uitkomen en ons omdraaien staat ie daar in volle glorie de Temple Expiatori le Sagrada Familia. Mij overvalt een gevoel wat het midden houdt tussen triestheid en waanzin en moet dit even laten bezinken.

Je moet je bedenken dat sinds het leggen van de eerste steen in 1882 er  bijna voortdurend aan de kerk is gebouwd. Alleen gedurende de Spaanse Burgeroorlog heeft de bouw enkele jaren stilgelegen. De huidige officiële opleveringsdatum is in 2026. De bouw duurt zo lang, dat reeds voltooide gedeelten inmiddels gerenoveerd moeten worden.

We stellen ons in een lange rij op om kaartjes te kopen. Bij de eerste controle wordt ons al om kaartjes gevraagd, nou die hebben we dus nog niet. Of we die eerst maar even willen kopen aan de achterkant van het gebouw. Daar aangekomen staat minstens zo’n lange rij. Als het maar niet opschiet houden we het voor gezien en ontdekken aan de overkant een VVV kantoortje. Ali schiet daar naar binnen en kan daar kaartjes kopen. Alleen een klein puntje, we kunnen er dan niet eerder in als om 13.00 uur, dat betekent 2 uur in een rij wachten. O, ja en het kost met elkaar 42 euro. We lopen nog een rondje om de Sagrada Familia, waarbij de waanzin van dit project zich nog sterker aan mij opdringt. Wat zich ook aan mij opdringt is de penetrante geur van de gillende slijpschijven die veelvuldig hier op de bouw gebruikt worden.

 

We maken nog wat foto’s van bijvoorbeeld deze “Lijdensfacade” waar 14 jaar aan is gewerkt en door de hoekige en naargeestige figuren  is het een controversieel werk geworden.

Hier nog een kiekje van de “Geboorte Facade”

Op 7 juni 1926 wandelde Gaudí over de Gran Via de les Corts Catalanes. Een tram reed hem aan maar stopte niet en Gaudí bleef bewusteloos achter. Taxichauffeurs weigerden Gaudí naar een kliniek te brengen wegens zijn sjofel voorkomen. Uiteindelijk belandde hij in het Hospital de Sant Pau, toen het armenhospitaal. Omdat hij niet kwam opdagen op zijn werkplaats begonnen zijn medewerkers aan een zoektocht. Hij weigerde naar een kliniek te worden overgebracht, zeggende: "Mijn plaats is hier, tussen de armen". Gaudí stierf in het hospitaal op 10 juni, om vijf uur in de namiddag. Hij was 73 jaar oud geworden. Zijn begrafenis op 12 juni was een belangrijke gebeurtenis: de rouwstoet was wel een kilometer lang. Hij ligt begraven in de crypte van de Sagrada Família.

En die crypte hebben we dus moeten missen.

Onderweg terug naar de camper begint de onderbroekenlol bij Ali.

 

Eerst betrapt ze een busreiziger die zich in een schaap heeft gehuld en even later kan ze het niet laten deze winkel op de kiek te zetten. Allemaal witte onderbroeken, lange en korte. Het adres staat er boven, dus mocht je nog interesse hebben…….

Om 1 uur zitten we alweer lekker in de camper aan de koffie en het gebak.

Cava 3 (Barcelona)

Of onze conditie gaat achteruit, of de dag van gisteren is te zwaar geweest, maar pas om half elf worden we wakker. Ikzelf houd het op de hoeveelheid alcohol van de vorige avond. Maar om half twaalf zitten we weer in de bus naar Barcelona. Barcelona is de grootste stad van Catalonië en dat gaan we vandaag ook weer merken. Het is de hoofdstad van de autonome regio Catalonië en van de provincie Barcelona. De stad telde in 2014 nog  1 602 386 inwoners en ligt pal aan de Middellandse Zee, aan de Costa del Maresme, met in het noorden de Costa Brava en in het zuiden de Costa del Garraf. We vinden het te laat voor de Sagrada Familia, omdat het rond deze tijd steeds drukker wordt, dus stellen we dat uit tot morgen. Maar er is nog genoeg te bekijken, dus vervelen zullen we ons hier niet.

We doen vandaag de Quadrat d’Or (Gouden vierkant). Het heeft zijn of haar naam te danken aan de schitterende modernistische bouwwerken die er staan. Dit torentje is van een blok huizen met de naam Illa de la Discordia.

Natuurlijk komen we ook weer een prachtig gebouw van de hand van Gaudi tegen. De Casa Milla la Pedrera trekt zo te zien nogal een groot aantal toeschouwers.

En denk niet dat de nieuwe Gaudietjes zomaar uit de lucht komen vallen, want hier zit een klasje kinderen de Casa Milla la Pedrera op papier te zetten. Grappig is dat hun regelmatig het zicht wordt ontnomen door de frequent passerende en voor het verkeerslicht stoppende toeristen-bussen. Maar de begeleiding heeft van de nood een deugd gemaakt, want ze laten de kindertjes iedere bus met toeristen uitbundig groeten.

Hier heeft Ali een poging gedaan de eerste openbare klok van Barcelona te fotograferen, maar ook zij heeft last van de vele bussen die haar het zicht ontnemen. Deze klok stamt uit uit 1910, t’ is maar dat je het weet.

 

Op de linker foto staan weer Gaudi achtige torentjes, alleen moeten we U de naam van het gebouw schuldig blijven. Rechts is de voorgevel van Corte d’Ingles in Barcelona. Volgens Ali de grootste winkelketen van Spanje. Natuurlijk moeten we het “even” van binnen bekijken, 6 verdiepingen en enorme vloeroppervlaktes per verdieping.

Mijn voeten beginnen zo langzamerhand het Wilhelmus te jodelen dus pakken we de bus van vijf uur. Morgen dus de Sagrada Familia.

Gava 2 (Barcelona)

Om half zeven moet ik uit bed om de satelliet schotel naar beneden te doen. De wind is gedraaid en nu gebruiken de vliegtuigen een andere route waardoor ze vlak over onze camper scheren. Ik wil natuurlijk geen zwarte strepen van het landingsgestel op de schotel.

Met de bus gaat het via de Universiteit van Barcelona  naar Plaça de Catalunya: (Spaans: Plaza de Cataluña) het centrale plein van het stadscentrum. Vandaar uit wandelen we in 1 rechte weg naar de Las Ramblas.

De bekendste promenade van Spanje en die staat ook bekend om zijn vele `Pickpockets` (zakkenrollers). Barcelona staat op nr.1 als het gaat om zakkenrollers.

We doen ook nog even een poging om de Mercat St Josep te bezoeken. Dit is de meest kleurrijke markt van Barcelona, maar daar vluchten we toch snel weer uit. Drukte is 1, maar dit gaat zelfs ons een stapje te ver.

 

De rechtse figuur is echt indrukwekkend en als Ali geld in zijn hoed, of wat daar voor mag doorgaan, werpt is hij verbouwereerd dat ze niet met hem op de foto wil.

En zo geschiede, let ook even op haar rechter arm, waar ze al haar kostbaarheden onder verbergt, zo schattig.

Als het standbeeld voor Columbus in het zicht komt aan het eind van de Ramblas betekent dit “even pauze”.

Maar zodra we aan de Tapas zitten worden er alweer nieuwe plannen gesmeed.

 

Nog even naar “Palau Guell” het paleis van Guell ontworpen door Antoni  Gaudi (geb. in Reus  25 juni 1852 – Barcelona, 10 juni 1926) was een Catalaanse architect. Hij ontwierp rond 1900 markante gebouwen en objecten, vooral in Barcelona, waarvan de Sagrada Família het bekendste is. Hij wordt beschouwd als een grondlegger van de organische architectuur. Zijn werk valt onder de artnouveau/jugendstil. In Catalonië is deze stijl het Catalaans modernisme. Architectonisch is Barcelona bekend vanwege de Gotische wijk en modernistische woonhuizen van het Eixample. Negen bouwwerken staan op de Wereld erfgoedlijst van de UNESCO:

1. Palau de la Música Catalana, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner
2. Hospital de Sant Pau, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner
3. Sagrada Família, kerk ontworpen door Antoni Gaudí
4. Park Güell, park ontworpen door Antoni Gaudí
5. Casa Milà (La Pedrera), ontworpen door Antoni Gaudí
6. Casa Batlló, ontworpen door Antoni Gaudí
7. Palau Güell, ontworpen door Antoni Gaudí
8. Casa Vicens, ontworpen door Antoni Gaudí
9. Cryptes in Colonia Güell, ontworpen door Antoni Gaudí

Natuurlijk mag de Kathedraal niet worden overgeslagen, maar als ik krap 7 euro moet betalen om deze van binnen te mogen bekijken, blijf ik liever even buiten  in de zon zitten. Ik weet het, dat ik zonder dralen 12 euro p/p voor het Palau Guell betaal, maar ik pas als ik 7 euro voor een kerk moet betalen.

De kathedraal van Barcelona Basilica de Santa Maria del Mar. Ali is helemaal verguld als ze weer naar buiten komt en trots meldt “de kaarsjes waren maar een dubbeltje” .

Oja, Gava spreek je uit als Gabba, met de klemtoon op de laatste a. Ik kom daar achter als ik bij een buschauffeur naar de juiste bus vraag. Nadat ik het voor de 4e keer vraag, roept ie “Ai si, Gabba!!!”  (Ja dat zei ik).

Gava 1 (Barcelona)

Met een hartslag van 110 begin ik aan dit verslag. Oranje Zwart wint de EHL van Hamburg en dat is de Europa hockey leage in een bloedstollende shootout.

Het is half negen als ons wekkertje gaat. Bewolkt en frisjes, dat is waar we wakker mee worden. Ontbijt en op weg. We, of liever gezegd, ik kies voor de “Peaje” want als ik TomTom opdracht geef de Tolweg te vermijden, gaat de reis minimaal 5 uur duren terwijl de afstand 17 km groter is. Oké, het kost achteraf een kleine 40 euro voor de 300 km en een groot aantal tunnels. Dit laatste geeft wel aan dat de alternatieve rit ons door de bergen zou hebben gevoerd. Nu doen we er nog steeds 3.5 uur over inclusief onderweg koffie drinken en boodschappen doen.

We komen in een file terecht en geloof het of niet, maar dit is de reden. De politie heeft enorme rijdende afzettingen ingezet en de drukte op deze 2e paasdag gaat over vele kilometers stapvoets vooruit.

We gaan tanken en dan zeg je, nou en? Maar het wordt hilarisch. Voor ons strompelt een oude heer uit zijn auto en begint, druppelsgewijs, zijn tank te vullen. Slang erin, slang eruit. Wij stellen ons in op een tijdje wachten en we worden beloond. Naast onze rij staat een auto zonder inzittenden, wat erop kan duiden dat de bestuurder aan het betalen is. Niets is minder waar. De bestuurder achter dit voertuig is er klaar mee als de auto-eigenaar terug komt….. en weer vertrekt. Een tweede auto sluit zich in die rij aan. Dan meldt zich een een jonge moeder bij de ‘lege’ auto, maar die heeft geen sleutel en loopt weer weg. Even later komt meneer, pakt zijn portemonnee uit de auto een gaat weer weg. Onbedaarlijk zit de wachtende chauffeur te lachen en ziet de humor er wel van in. Onze oude heer is nog steeds bezig, al schuddend met de slang,  zijn tank vol te druppelen. Ik neem aan dat je op deze leeftijd wat vaker moet schudden. Of deze meneer komt uit  PenisCola.

Alleen komt er nu benzine uit, in plaats van Cola. Oké, oké, hij is een beetje flauw.

We staan weer op een prachtige plek met een geweldig uitzicht. We zouden nog iets dichter bij de zee kunnen staan, maar daar heeft de koude wind, uit zee,  een grote invloed op de temperatuur.

We staan 18 km vanaf het centrum van Barcelona en 12 kilometer van het Aero port de Barcelona waardoor we hier van vlakbij kunnen genieten van de al ingezette daling.

Morgen eens kijken of Johan nu wel thuis is.

Moncofa 6

De laatste dag op deze camping is een rustige dag. De Spanjaarden breken hun zonnescherm af en stoppen hun zaakjes weer in de auto om naar huis terug te keren. Hun vrije dagen zitten er weer op.

Schuin achter ons staat een alleenstaande Duitser, die de godganse dag bezig is om achter 5 katjes aan te rennen, met in zijn hand een blikje kattenvoer of een kommetje met water. Als hij niet bezig is andere camperaars lastig te vallen met zijn ‘complot’ theorieën is hij met die poesjes in de weer. De man heeft kennelijk te lang in de Spaanse zon doorgebracht. Zo beweert hij bij hoog en laag dat niet Lubitz het vliegtuig heeft laten neerstorten, maar dat het is neergeschoten door de Franse regering.

 

Ali vermaakt zich met het spotten van de vele apparaten die over ons heen vliegen. Ik zeg apparaten omdat het de meest uiteenlopende vliegachtige dingen zijn. Van normale eenmotorige vliegtuigjes tot aan Delta-wings en Kite-vliegers met zo’n knetterend brommer- motortje. Het is een bonte verzameling die over ons heen komt. Tijdens onze fietstochtjes hebben we het vliegveldje niet kunnen ontdekken.

Morgen gaan we 300 km noordelijker.

Moncofa 5

We doen de boodschappen bij de Mercadona en het lijkt wel of de gehele omgeving plus de omringende dorpen precies nu ook aan het inkopen zijn. In de ruim opgezette winkel is het moeilijk een doorgang  in de gangpaden te vinden. Ons is verteld dat ze in Spanje niet aan de tweede Paasdag doen, maar deze drukte doet anders vermoeden.

Daarna gaat het op de fiets naar Xilxes. De naam van het dorpje doet de sfeer werkelijk eer aan. Aan de zeezijde is een soort boulevard gecreëerd met een zeer moderne inslag. De appartementen zullen zeker niet ouder zijn dan tien tot  15 jaar jaar. Je krijgt het idee dat dit gehele project 10 tot 15 jaar geleden, in de hoogtijdagen, uit de grond is gestampt.

Dat sommige projecten het ‘net‘ niet hebben gehaald kun je herhaaldelijk zien. Op de voorgrond zijn nog de ‘te vroeg’ afgedankte bungalows te zien.

 

En als je je dan omdraait zie je de getuigen van de moeite die ze doen om er “iets” van te maken.

 

Van deze kwekerij valt niet veel meer te maken en al het loskomende plastic vliegt vrijelijk door de omgeving.

Schoonheid en aftakeling liggen in Spanje dicht bij elkaar.