Ali heeft de voorbereidingen voor onze fietstocht van de volgende dag helemaal klaar liggen als gisteravond Gerard, de beheerder van de camperplaats, de pecunia komt ophalen. Als wij ethiousiast reageren op zijn voorbeeldige camperplek en daarbij ook de omgeving roemen, heeft Gerard een tip voor ons. De Gildehaus - Dinkel route. De Dinkel is een prachtig riviertje in Twente en Gildehaus een dorpje in Duitsland. De rondrit is 41 kilometer, dus goed te doen.
Ali haar voorbereiding kan de prullebak in, want het wordt de Gildehaus-Dinkel route. Een zogenaamde 'grensoverschrijdende' fietsroute. Nu is van een fysieke grens geen sprake, want zo fiets je vrolijk en fruitig op Nederlandse bodem en plots zie je de naambordjes van de weggetjes en laantjes in het Duits verschijnen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik hier op een onvervalste 'smokkelroute' rijd.
Aan wegbewijzering hoeft het hier niet te liggen, want het is perfect voorelkaar. De grap is alleen dat soms het bordje groot is, soms klein, soms rechts van het pad staat, soms links, soms hoog op een paal zit, soms in het gras, soms staat het ook aan de overkant van de weg en verder zijn alle combinaties van dit alles mogelijk.
In Losser komen we een "Bleekveld" tegen. Nu legde mijn moeder vroeger de was ook in de 'bleek' en dat had niets te maken met bleekwater. Ik herinner mij ineens een verhaal. Ik had de gewoonte om mijn kleding achter mijn bed te gooien. Maar op een dag kon ik mijn lange broek niet vinden en keek achter mijn bed. Alles was weg, mijn complete gardarobe was weg. "Moe, wer binne mien kleren?, Inne bleek jonge, must zu mar bij de was doenn", was het luchtige antwoord van mijn moeder.
In 1774 werd de dorpsbleek in Losser aangelegd. Een grasveld, doorsneden met reken (sloten) waaruit het linnen bevochtigd kon worden, zodat de zon zijn blekende werking goed kon doen. Een bleek werd meestal gesticht door een fabrikeur. Maar in Losser kwam het initiatief van de bewoners van het Dorp Losser.
In Gildehaus komen we, na een pittige klim, bij de "Ostmuhle" met een prachtig uitzicht. Hoogste tijd voor een kop koffie met "Flaumenkuchen" Hier vindt Ali het nodig om 'eventjes' van de route af te wijken.
Na een aantal kilometers stuiten we op een soort uitspanning, met verderop een 'grensovergang' en wel midden op een bospad. Toch nog maar even een broodje en wat te drinken.
Midden in het bos komen we dit bord tegen. Ik bedoel, zoiets zet je bij een snelweg en niet bij een bospaadje. Lijkt mij.
Morgen toch maar de uitgewerkte fietsroute van Ali, is anders ook een beetje sneu, nietwaar?
