Het is niet te geloven, maar als we onze ogen opendoen gluurt de zon tussen de bomen door. España, here we come, of hoe je dat ook maar in het Spaans zegt.
Vlak na onze camperplek steken we, via een prachtige brug, Le Rhône over, die we nog een aantal keren zullen tegenkomen.
Als we de uitloper van de Middellandse zee in het zicht krijgen, betrekt de lucht en vermoeden we neerslag in de bergen.
De zon doet zijn best maar we hebben last van de “Vente latteral“ oftewel een horizontale wind. Ik vraag mij af of een wind ook verticaal kan blazen, maar de borden geven het duidelijk aan. Door deze wind komt de koude lucht uit de bergen rollen en blijft de temperatuur op 12 graden steken. Als TomTom dan ook nog eens met een “Sneeuw” waarschuwing komt slaat de angst ons om het hart, we zitten vlak voor de Pyreneeën.
Op de Spaanse grens belanden we onmiddellijk op een Tol poort en moet ik een kaartje trekken anders kom ik niet verder en dat terwijl we moeten afslaan om op de camping Les Pedres in Capmany te kunnen komen. Er is geen ontkomen aan. Vlak na het poortje slaan we af en stuiten weer op een Tol poort. Ali grijpt het muntgeld maar er zit geen sleuf voor geld op het apparaat. Dan maar een betaalkaart, ook die werkt niet, dan maar mijn creditcard en jawel, de 1.35 euro is betaald en we mogen verder.
Steil omhoog gaat het naar Camping Les Pedres en erg smal, maar gelukkig “Abierto todo el Año” oftewel het gehele jaar open. De Nederlands sprekende beheerder is Nederland al helemaal vergeten en Internet weet ie helemaal niks van. Ter demonstratie haalt hij zijn telefoon uit zijn broekzak, zo eentje waar je mee kan bellen.
We staan op onze plek en natuurlijk moet Ali even de camping rond om wat opnames te maken.
De camping bestaat uit het overgrote deel uit oude kurkeiken en bied een prachtig uitzicht over de omgeving.
Morgen via het Salvador Dali museum in Figueres weer verder richting zuiden.
