Zonnig 16 graden, weinig wind.
Na het ontbijt en Ali helpen met aankleden, zet ik spullen, voor zover ik kan bedenken, alvast klaar voor haar. Ikzelf verhuis met mijn zendontvanger naar het strand om een beetje te hobbyen. Ook aan het strand staat bijna geen wind, dus al snel ben ik "overdressed" en krijg het "gloeperds" warm. Dus de bodywarmer en het vest maar uit en dan is het nog steeds aangenaam op het strand. Als ik mijn zender op de kleine accu heb aangesloten en de antenne in het zand pal naast de Middellandse zee heb geplaatst kan het feest beginnen. Als Les VK2CPC uit Bonville, Australië mijn signaal ontvangt en mij antwoordt, is mijn dag weer goed. Ik ontmoet Les wel vaker op dit tijdstip en met 20 watt(jes) 17.000 km ver weg te komen, geeft toch voldoening.
Mijn verbazing stijgt tot een hoogtepunt, als de dames zich ontkleden en zelfs een ongedefinieerde meting in de zee nemen. Kijk, het is vroeg op de dag, als ik dit meemaak, maar dan wat later op de dag had ik toch gevreesd voor een zonnesteek, zeg nu zelf.
Als Ali even later het strand op komt, om mij koffie te brengen, vertel ik haar wat ik heb gezien.
Zij heeft met de dames gepraat en het schijnt een klas te zijn die onderzoek doet naar het plantenleven rondom het strand, landmetingen doet en het zand van het strand onderzoekt.
Hier een foto van Ali waarop te zien is dat de dames in een bak verschillende bloemen determineren.
Een paar dagen geleden doen ook wij een ontdekking, namelijk deze fel blauwe schelpen die in massa's op het strand zijn aangespoeld. Het blijken, volgens de geleerden, om de "Velella Velella" te gaan, lees ik later in "Spanje Vandaag." Hier een stukje uit dat artikel;
Na onderzoek door lokale autoriteiten en marine experts is vastgesteld dat het gaat om de soort Velella velella, in Spanje beter bekend als ‘Barquitas de San Pedro’ of ‘Vela púrpura’, en in het Nederlands als bezaantjes. Deze opvallende blauwpaarse wezentjes spoelen in grote aantallen aan na sterke wind op zee.
Deze kleine, blauw-paarse wezens behoren tot de familie van de hydroïdpoliepen. Ze lijken op kwallen, maar het zijn in werkelijkheid kolonies van samenwerkende poliepen die één organisme vormen. Dankzij een doorzichtig zeiltje kunnen ze op het wateroppervlak drijven en laten ze zich meevoeren door de wind, alsof ze op een miniatuur zeilbootje varen.
En verderop.
Het fenomeen trekt volop de aandacht van natuurliefhebbers, fotografen en mariene biologen, die het zien als een unieke gelegenheid om het gedrag en de verspreiding van deze bijzondere zeeorganismen beter te bestuderen. Ook gezinnen en kinderen reageren enthousiast: zij vinden het vaak magisch om de blauw glinsterende ‘zeilbootjes’ van dichtbij te zien en zelfs voorzichtig aan te raken.
