We zijn weer een paar maanden thuis, want een mens moet op deze leeftijd wel eens even naar de kapper, tandarts, pedicure of cardioloog nietwaar? Wel, bij deze laatste krijg ik de schrik van mijn leven.
„Boezem fibrillatie“, zegt die cardioloog, „dat is waar u last van heeft“.
De afgelopen maanden heb ik inderdaad last van duizeligheid en zijn er momenten dat ik het gevoel heb „weg te vallen“. Zoals laatst in Harlingen. We maken een fietstochtje van Hindeloopen naar Stavoren.
Een fantastische tocht, langs de dijk van het IJsselmeer, niet dat je daar, het IJsselmeer, ook maar iets van ziet, maar het gevoel dat het meer er is blijkt voldoende. In Stavoren halen Ali en ik wat herinneringen op van lang vervlogen dagen. Toen we zelf nog in onze boot „de Fisker“ ronddobberden en regelmatig, via het IJsselmeer, Stavoren aandeden. Mooi is het, om te zien dat een ieder van ons zijn of haar eigen beleving en herinneringen heeft aan dit bezoek.
Als we terug fietsen overkomt mij iets wat ik nog nooit eerder heb ervaren. „Het wordt mij zwart voor de ogen en ik dreig van de weg te raken. Gelukkig ligt de hoge dijk tussen mij en het IJsselmeer, maar aan de andere kant van de weg dreigt een vervaarlijke en brede sloot. Om erger te voorkomen knijp in de remmen. Dit gaat gepaard met pijn, want dan merk ik dat ik mijn vingers nog tussen de handrem en het stuur heb.
Een paar weken later vertel ik dit voorval, onder dwang van mijn eega, tijdens mijn jaarlijkse bezoekje aan de cardioloog. Soms kun je maar beter je ervaringen niet met je omgeving delen. Het gevolg... „We gaan U, 48 uur, een kastje omdoen, waarmee we kunnen zien wat er aan mankeert. Is dat niet voldoende dan gaan we U een kastje „implanteren“ en op die manier monitoren we U een half jaar lang“ (tot zover deze schriftlezing).
Het enige wat bij mij blijft hangen is de kreet „Implanteren“ van een kastje. Want laten we wel zijn, ik ben waarlijk een „echte“ man. Bang voor welke pijn dan ook en als de dood voor injecties.
Een aantal dagen later zit een aantrekkelijke jonge dame, in het ziekenhuis, mijn onbehaarde borstkas op te schuren. Kennelijk ziet ze mijn verbazing en verontschuldigt ze zich voor deze ruwe behandeling. Dit om de plakkers toch maar stevig te laten hechten. „Ach, zolang het niet gebeurt door een knoestige oude kerel“ verzacht ik dit ritueel, waardoor haar wangen een paar tinten roder worden. De plakkers voor deze ECG worden schielijk “voor eeuwig” op mijn borst aangebracht. Na 24 uur dien ik het kastje alweer in te leveren want er schijnt iets mis te zijn gegaan met de aanvraag. Weer terug in het ziekenhuis, word ik tegen mijn verwachting in, niet weer verlost van de plakkers door mijn blonde fee, maar word ik in een bedompt kleedhokje gemanoeuvreerd en mag ik de rommel er zelf afpellen. Ik kan U lezers en lezeressen verzekeren, de plakkers zitten uitstekend vast. Met kleverige handen en een dito borstkas sta ik in het bedompte hokje te worstelen, want een kraan is hier niet aanwezig. Mijn chagrijn begint de overhand te krijgen en even krijg ik de neiging de hele plakboel te laten voor wat het is en te vetrekken. Ik verman me en peuter nog even een tijdje door om zo ook de contacten van hun plakkerig omhulsel te ontdoen, zoals op een poster te lezen valt.
Weer een paar dagen later krijg ik een telefoontje. „Uw afspraak op de 30e gaat niet door, U ontvangt een brief met daarin de uitslag en een afspraak voor over 2 maanden. Maar dat komt niet goed uit. Onze plannen zijn gemaakt om begin januari naar Spanje te vertrekken en dan weer een half jaartje onderweg te zijn. Hiervoor heb ik toestemming van de cardioloog nodig, want ook de medicijnen moeten voor een half jaar mee en dat gaat tegenwoordig nier zonder slag of stoot en of toestemming. Tijdens de afspraak met de cardioloog komt die toestemming er en krijg ik een recept voor een half jaar mee. „Veel plezier en tot over 6 maanden“ krijg ik te horen, als hij mij de hand schudt.
Twee dagen later ontdek ik een brief, die half uit de brievenbus steekt. De met een stukje cellotape dichtgeplakte brief blijkt van het ziekenhuis te zijn. Met dezelfde medische informatie en bevindingen die mij al door de cardioloog vertelt zijn en...... „Een afspraak voor over 2 maanden“.
Kijk, daar krijg ik nou spontaan hartkloppingen van.
