Het is ruim voor 5 voor negen, als we voor de deur van de Bruna staan te wachten. Maar we zijn niet de enigen, die hopen op een spoedige opening van dit hulp postkantoor.
Een jongeman dringt zich door de wachtenden heen en rammelt aan de gesloten deur. "Denk je dat wij hier voor de grap staan te wachten?" Ik kan het weer niet laten. Verstoord kijkt de corpulente jongeman mij aan. Ik kan niet ontkennen dat zijn blik één is, zo van, "wat wil je broer." Als hij even later ook via de achteringang probeert binnen te komen, waar met grote letters BRUNA op staat geschreven, heb ik het in de gaten. Deze jongeman is niet te vroeg. Nee, hij is een medewerker en dus te laat. Even later komt ook Bob aan gefietst. Bob is de beoogde nieuwe eigenaar van "onze" camper. Na een avondje gekletst te hebben en nadat ze de camper "binnenste buiten" hebben gekeerd bij de garage, waar de camper altijd in onderhoud is, besluiten ze tot aankoop over te gaan.
De tekortkomingen van de camper laten wij op voorhand repareren. Zo is er een kraan die vernieuwd wordt. Een nieuw elektrische trapje, bij de ingang van de camper, wordt geplaatst. Om zo, zonder wroeging, de camper te kunnen overdragen. De gehele inboedel wordt mee verkocht, want een andere camper gaat er niet komen. "Jullie hoeven alleen een paar kussens mee te nemen en jullie kunnen op weg."
In de Bruna is de overschrijving bijna een formaliteit. Overigens, het is de "ongeduldige" jongeman die de administratieve handelingen doet. Ali heeft alle benodigde papieren in haar tas. Ik hoef helemaal niets te doen en dat geeft een vreemd gevoel. Om toch nog van enige importantie te zijn, neem ik het zogenaamde "vrijwaringsbewijs" in ontvangst. Een hopeloos klein geprint papiertje, wat betekent dat ik geen enkele verantwoording meer draag voor "onze" camper!
In deze verwarring vergeten we de reserve sleutels aan Bop te overhandigen, maar die brengen we diezelfde middag nog even langs. Nou, dat "even" heeft toch iets meer voeten in de aarde dan gedacht. Door de gehele nieuwe verkeerssituatie in Groningen zijn we genoodzaakt om Google Maps te raadplegen, want we kunnen niet bedenken hoe we, met de auto, op zijn adres komen. Voor de terugweg, naar ons eigen huis, geldt hetzelfde, want wij voelen ons een vreemde in onze eigen stad. Weer moeten we Google Maps raadplegen, want er zijn nogal wat wegen omgelegd en/of afgesloten voor verkeer.
En dan.... "It hits me" het dringt nu echt tot mij door. Dit beeld is voor altijd verleden tijd.
18 jaar lang was dit het beeld, als we ons voorbereiden op weer een tocht naar het onbekende. Hoewel, dat onbekende werd zo langzamerhand ook wel weer het bekende. Voor het 11e jaar Benicassim, Benidorm en dan Camping Rio-Mar. De laatste maanden gaven ons de spreekwoordelijke "Nekslag." Want ernstige ziekte in een land waar je de taal niet echt machtig bent, maakt dat je jezelf kwetsbaar voelt.
Oké, ik ga niet mijn ziekenhuis perikelen hier nu dunnetjes overdoen, maar een echt fijne herinnering is het niet. Natuurlijk, we hadden gezamenlijk al besloten dat het volgend jaar de camperavonturen de "laatste" zouden zijn. Laat ik zeggen, dat het heeft mee geholpen dat deze beslissing eerder is gekomen.
Het gekke is als eenmaal het besluit, voor beide, vast staat, gaan er andere mechanismen hun werk doen. "Is er wel belangstelling voor een camper van 25 jaar oud?" "Moeten we die kraan niet laten repareren?" "Oh, hemel, dat trapje is helemaal niet meer vertrouwd." "Ik wil hem niet op "Marktplaats" hebben hoor, al die mensen aan de deur "et cetera." Opeens wordt onze geliefde camper een last, die ons zorgen oplevert. Het verstoort onze nachtrust en er zijn momenten dat ik, midden in de nacht, het bed verlaat en voor afleiding moet zorgen, anders blijf ik "malen." Ali biecht op, dat ook zij problemen met slapen krijgt.
En zo wil het dat ik de Bruna verlaat met een dubbel gevoel. Enerzijds is er de opluchting van het niet meer zorgen hoeven maken om de camper, anderzijds het gevoel van nostalgische herinneringen, die zich aan mij opdringen.
Ik denk dat ons plekje in Holzminden, mij nog wel een tijdje parten blijft spelen.
