Zonnig 15 graden, jammer van die frisse wind. Maar het begint erop te lijken, qua weer.
Alweer een week hier op Rio-Mar, de tijd vliegt als je het naar je zin hebt en dat hebben we. Nog steeds loop ik met een euforisch gevoel rond, want gisteren was toch wel een openbaring, voor wat betreft het zenden naast de waterlijn van de Middellandse zee. Genoeg daarover.
Vandaag gaat het op de fiets, naar Oliva, een kleine 10 kilometers noordwaarts. De rit gaat tussen de wel heel smalle weggetjes van Deveses, maar als we Oliva Nuevo (nieuw Oliva), wat eigenlijk alleen bestaat uit een golf resort met de bijbehorende hotels, voorbij zijn, beginnen de sinaasappel boomgaarden. De hemelse geuren van de sinaasappelbloesem zijn overweldigend. Die heerlijke geur is op plaatsen zo sterk, dat het bijna bedwelmend is.
Het gekke is dat hoewel de oogst van sinaasappels in januari-februari-maart plaatsvindt, er nu nog steeds bomen tussen staan die vol zitten met de gezonde vruchten. In de meeste beschrijvingen staat dat dan de sinaasappels "geplukt" worden, maar niets is minder waar. De sinaasappel wordt namelijk "geknipt" omdat anders de navel beschadigd en de sinaasappel snel begint te rotten.
De fietsen worden gestald bij de Mercadona, waar we ook de fietshelmen en tassen in een kluisje kunnen achterlaten. Dan wandelen we, nog steeds in het zonnetje, over de laan richting de markt.
Al jaren passeren we het gebouw waar geen enkele aandacht meer voor is, behalve de aangroei van bijna bomen, die genieten van deze schaduwrijke plek.
Gewoontedieren, zoals wij provinciaaltjes zijn, drinken we eerst een café con leche. Gelukkig hebben we dan het meest drukke deel van de markt, groente en fruit, gehad. Er ontstaat verwarring als we aangeven te willen betalen. De bediening komt 3 keer langs, maar zonder de rekening. Als we aangeven nu echt weg te willen, wordt een jongere bediende gestuurd, die vraagt wat we willen. "Tja, wat dacht je van afrekenen?" Hij loopt weg, maar even later zien we hem andere klanten bedienen. Ook hij maakt geen aanstalten de rekening te brengen. Kijk, ik heb het dan al gehad en wil vertrekken. Mijn welopgevoede ega blijft geduldig wachten, terwijl ik opsta en geagiteerd nogmaals de rekening vraag. De jongeman wijst ergens in het luchtledige. Als hij merkt dat ik weg wil lopen, snelt hij naar binnen en grijpt de rekening. De fooi kan hij, deze keer, op zijn buik schrijven.
Links, (sorry van mijn hoofd) deze enorme uitstalling van pantoffels. Het lijkt erop dat heel Spanje alleen maar op "zapatillas" loopt. Het moet gezegd, als je oplet dragen oude dametjes vaak nog hun pantoffels. Rechts is volgens mij de meest fijne bezigheid van vrouwen. Het grijpen in de enorme stapels kledij, die voor een paar centen aan te schaffen zijn. (Jammer dat dit geen filmpje is.)
Nog even terugkomend op die oude dametjes op hun pantoffels. Diezelfde dametjes hebben, zonder uitzondering, zo'n boodschappen rolwagentje, dat ze voor zich uit duwen. Als je bedenkt dat ze dan vooral oog hebben voor de aangeboden goederen, is het niet gek dat je regelmatig een kar op je enkels krijgt. Maar zij zijn dit gewend, want het excuus komt nog voordat je je kunt omdraaien.
Op de terugweg naar de Mercadona, zien we Spanje op z'n best. Deze fiat staan pontificaal midden op de kruising/stoep geparkeerd. Echt, er zit niemand in.
