Eerst bewolkt, later zon, alleen die wind.... moest verboden worden.
Goed aangekleed, want die vermaledijde wind maakt het gewoon koud, op de fiets naar de boulevard. Het is sowieso wel een "dingetje" die veranderende temperaturen, want je je kleed je, of te warm, of te fris.... met als gevolg een constant gevaar om de verkoudheid weer aan te wakkeren.
Op naar Pieter en Ria, waarmee we hebben afgesproken bij Artigas, tegenover Veracruz. Maar er zijn maar liefst 3 Artigassen, dus is het even de vraag. Maar gelukkig, als wij onze fietsen aan het hek bij Veracruz vast hebben gemaakt, staat Pieter al te zwaaien.
Deze foto is nog eentje uit "Den Ouden Doosch" namelijk van 18 april 2017, toen we nog bij restaurant Torre Levante terecht konden. vlnr. Ali, Ria, Annie†, Teus, Pieter, Riky en ik zei de gek. Goed, die Ria en Pieter dus. De groep versplinterde in de loop der jaren en niet iedereen drinkt nu morgens koffie bij Los Gemelos.
(Als ik op zoek ga naar de groepsfoto, kom ik deze foto tegen en dat brengt mooie herinneringen met zich mee "kontje met hondje.")
Oke, wij kletsen weer gezellig bij onder het genoot van een kopje koffie. Ik verhinder de bediening om melk bij mijn koffie te doen, er komt dan een enorme plons melk in, want ik wil dat graag zelf doen. Hij komt mij even later vertellen van wat ik bestel en wil een "Cortado" heet. Dit is de espressovariant van de "cafe con leche," waar dan weer een scheut melk in wordt gedaan. Maar het vervelende is, die maken ze aan de bar, waarbij zij weer bepalen hoeveel melk erin gaat. Kortom.... lastig.
Na de koffie gaan we naar de overkant Veracruz. Gelukkig maken we nu gebruik van een "normaal" winkelwagentje, want ik weet ze nu te vinden. Ze staan verdekt opgesteld, want als iedereen een kar gebruikt, kun je elkaar niet meer passeren, zo krap is deze winkel.
Als ik ergens een hekel aan heb is het wel dit soort winkelmanden op wieltjes. Altijd is het handvat voor mij te kort, waardoor ik constant gebogen loop, of het hele spul achter mij aan moet slepen. Daar komt bij, dat je iedere keer moet bukken om je aanschaf onder in dit apparaat te leggen. Bij de kassa, komt het omgekeerde ritueel om de hoek kijken, want de mand op de kop houden op de loopband is ook zo een dingetje.
Wat is het dan een heerlijkheid om in de nieuwe Lidl te gaan winkelen, ruimte, ruimte en nog eens ruimte. Behalve natuurlijk als je bijna ondersteboven wordt gereden door een scootmobiel, maar ja, die mensen moeten ook inkopen doen he.
Oke, het is tijd voor het dagelijkse fruit gebeuren....
Zo langzamerhand begin ik uit te kijken naar de eerste race in de Formule 1. Alleen jammer dat de eerste races in Australië en China zijn en dan worden de trainingen en races op een, voor ons, onchristelijk tijdstip verreden. Gelukkig kan ik mezelf een beetje opwarmen met de Drive to Survive.
