Rio-Mar 30

 Zonnig 17 graden, vanaf 15.00 uur bewolkt en fris (mede door de wind.)

Deze dametjes hebben elkaar gevonden en zijn de hele dag met elkaar in de weer. Het kleine broertje, van een van de meisjes, doet maar al te graag mee.  Moeders loopt regelmatig over de camping te roepen, want dan is hij weer niet te vinden, in een poging de dames te zoeken.

Eigenlijk is de uittocht al een beetje begonnen, maar toch zijn er nog veel Spanjaarden blijven hangen. Deze hebben kennelijk nog één of meerdere dagen aan deze korte vakantie geplakt terwijl Paasmaandag niet in Spanje wordt gevierd.

Soms worden je vooroordelen bevestigd, al moet je daar heel voorzichtig mee zijn. Ali komt met deze foto terug en meldt dat deze Spanjaard moeite heeft de camper van de plek te krijgen. Ruim 20 minuten later moet het busje bij ons de hoek om. 4 mensen staan te assisteren en dan nog moet er 3 keer opnieuw gestoken worden. Maar ja, als je de gehuurde bus ook nog eens door je vrouw laat besturen.

De luchten worden zwaarder de temperatuur lager, het terras langzaam verlaten, het luidt het einde van Semana Santa aan.

Dan nog even, heel kort, over de kwalificatie van gisteren in Jedah, Saudi Arabie. Op miraculeuze wijze haalt Max Verstappen een zogenaamde "Pole position." Ik ga niet uitleggen waarom dit zo bijzonder is, maar ik zie wel uit naar de race, vanavond om 7 uur.

Op tijd eten maken is dus het devies. Met Ali gaat het steeds beter, ze kan nu zelfs de deur van de camper weer eigenhandig open krijgen. Voorheen moest ze kloppen zodat ik hem open kon doen. Maar neemt niet weg dat de kracht in haar handen nog grotendeels ontbreekt, maar zo langzamerhand krijgt ze weer wat praatjes.

Rio-Mar 29

 Zon 17 graden, later heel veel wind.

Het is weer "ontbijtindeochtendtijd." Sinds weken kunnen we dus weer buiten het ontbijt nuttigen en Ali is daar zo blij mee, dat ze een foto van mij neemt terwijl ik "de krenten uit de pap probeer te vinden."

Vertelde ik gisteren dat Semanta Santa een echte familieweek is, voor de Spanjaarden, hier het bewijs. Gisteravond wordt de 5 generatie familie aangevuld met familieleden, wat betekent dat ze nu met z'n tienen aan de Paella gaan, zie Paella pan links.

Maar ook wij krijgen bezoek, maar wij moeten het doen met een enorme krekel. Nou ben ik niet zo van dit soort diertjes en zeker niet als ik ontdek dat het ding ook nog kan vliegen, zij het in  een beperkte vorm.

Aan het eind van de middag komt er een caravan de camping op rijden, waarvan ik me afvraag hoe dit barrel überhaupt hier is gekomen. Ramen dicht geplakt met folie, andere ramen staan onder het rijden klapperend open, de kentekenplaat bungelt een beetje onbeholpen aan een draadje. 

Dit idyllische plaatje, van een dochter met pappa gezamenlijk in de hangmat, is het resultaat van moeizame, maar niet minder hilarische "gevecht" met deze hangmat, bij de eerder genoemde caravan. Het is een samenwerking tussen papa en dochterlief, waarbij de jongedame regelmatig in een deuk ligt, als pappa weer eens niet een goede knoop in het touw maakt. Eindelijk vindt pappa dat het nu wel vertrouwd is en neemt plaats in de hangmat, voor zegge en schrijve 5 seconden. Daarna landt hij met een doffe dreun op zijn achterwerk. Dochterlief slaat dubbel en moet een sanitaire mogelijkheid zoeken om niet ter plaatse........

Inmiddels zijn de meeste strandgasten, gezandstraald, terug op de camping, want de wind is werkelijk, bij heftige vlagen, striemend.

Rio-Mar 28

 Zonnig 16 graden, later 21 graden in de zon warmer, amper wind.

We  kunnen rustig stellen dat de camping vol zit, want alle lege plekken, tot de kleinste plekjes aan toe, zijn opgevuld met Spanjaarden. Alle appartementen zijn vol, maar ook de chalets hebben nu bewoners.

Ali maakt deze, bijna feeërieke foto van een 4 generatie Spaanse familie, die achter ons in een straatje het gezellig heeft gemaakt. Let even op het kabeltje, links vlak boven de motorkap. Daar zit de boemboem box aan gekoppeld, voor de benodigde muziek. Maar het moet gezegd, ze houden het heel beschaafd. Tot gisteravond laat, met laat bedoel ik rond half één, rennen er nog kindertjes over de camping. Ik ben benieuwd of dit vannacht weer het geval is. 

Dan heel anders dan andere jaren rond deze tijd, het blijft relatief netjes op de camping. Gebeurde het vorige jaren dat het toilet op een oorlogsgebied begon te lijken. Nu beperkt het zich tot grote bulten zand in de wasbakken, als gasten, wel of niet van de camping, van het strand afkomen en hun voeten gaan staan spoelen. 

Niet van de camping zijn de gasten vanuit het restaurant, die tussendoor "even" het strand opgaan en dan wil je wel weer je voeten schoon hebben, of niet dan? Wat je natuurlijk ook kunt doen bij een daar speciaal voor geplaatste spoelzuil.

Bijna alle families hebben nu bezoek, op deze Goede Vrijdag en dan valt er altijd veel bij te praten. Als ik even op het toilet zit, komt deze kakafonie door alle openstaande raampjes naar binnen, waar het ook nog eens weerkaatst wordt door alle tegeltjes in de doucheruimte. Kortom, er is een hoop  gezelligheid hier op de camping. (zie bovenste foto)

Het is de laatste weken echt een ramp op het gebied van radiocommunicatie. Verbindingen worden min of meer afgeremd door geomagnetische stormen, die uitgedrukt worden in Kp waarden. Maar ik draaf door, noem het hobby deformatie. Laat ik een voorbeeld nemen. Vanmorgen heb ik nog een verbinding met Les VK2CPC aan de Oostkust van Australië, zeg maar ruwweg  in de buurt van Brisbane, dat is 17.000 km Zuidoostelijk. Maar een verbinding met Rouzede (Frankrijk) op 1.000 km noordelijk, of Nederland is absoluut niet mogelijk. 

Tja, ik heb een bijna ondoorgrondelijke hobby.

De wind begint weer op te steken, waardoor de mensen in het restaurant bijna worden gezandstraald, terwijl wij op de camping het als verfrissend in deze warmte ervaren. Ali zit al in de schaduw. 

Rio-Mar 27

 Bewolkt 14 graden, de hele dag regen......???

Dat laatste is wat onze weerapp ons doet geloven. Vannacht regent het licht en vanmorgen zal het ook gaan regenen vanaf 10.00 uur. Dus haalt Ali de was weer uit de machine en bergt het weer op. Maar als ik buiten kom, zie ik een blauwe lucht, met hier en daar een wolkje. Ik kan haar overtuigen dat we alsnog de was te doen, eventueel gooi ik een deel in de droger. Het verhaal, de gehele was is gedaan en binnen de kortste keren droog van de lijn. 

We merken dat het steeds een beetje warmer wordt, ook in de nacht, dus halen we een deel uit ons dekbed. Dus dat wordt vannacht weer lekker tegen elkaar aankruipen. Wat dat laatste betreft, Ali kan ook weer op haar rechterzij liggen, dus we, zij dus, maken kleine, maar het zijn stapjes.

Er bestaat twijfel of de Lidl nu morgen wel of niet open is en dat maakt mij onrustig. De bui die er aan komt, volgens de weerapp, komt niet en het wordt steeds warmer, ook omdat de wind is gaan liggen. Dus stel ik voor: "zullen we eens proberen of je kunt fietsen?" Het lijkt Ali een goed idee en even later zit ze parmantig op de fiets om een rondje te maken. Het enige probleem is om naar een andere  versnelling te schakelen. 

Dus fietsen we, mijlpaal, mijlpaal, SAMEN naar El Verger om inkopen te doen. 

Overigens was de Lidl alleen zaterdag dicht, maar daarentegen zondag weer open. Maar goed, wij hebben de spullen voor de Paasdagen weer in huis.

Wat hier (bijna) te zien is zijn twee heel stoere dames uit Haarlem, die iedere ochtend een duik in zee nemen. Als ik zeg dat ik dat heel stoer vind, vinden ze dat zelf wel meevallen. Thuis, in Haarlem, duiken ze ieder dag in de Spaarne, die voor hun huis langs loopt. Hier zijn ze na het zwemmen oefeningen aan het doen om de spieren weer soepel te maken.

 We raken maar niet uitgepraat over deze prachtige bloemenzee. Volgens Duitsers zijn het Hottentotfeigen. Wij blijven in opperste verwarring achter.

Rio-Mar 26

 Zonnig 12 graden, harde koude wind.... 5-7 Bft.

Vandaag gaat het met de bus naar Denia. Ali wil haar apotheek uitbreiden met wat meer pijnstillers en  ze wil nieuwe Pikolinos. Dat laatste zijn schoenen, het mocht ook eens niet. 9.00 uur vertrekt de DeniaBus, aan de overkant van de rivier. De eerste 10 minuten van de 30 minuten durende reis gaat voorspoedig. Voor het eerst in de geschatte 10 keer dat we met deze bus reizen, is de rijstijl rustig bedaard en relaxed, want de chauffeur is een vrouw. Maar dat relaxed gaat spoedig tot een einde komen, want het wordt druk in de bus. Zo druk, dat het smalle gangpad compleet gevuld is. Aan het begin van de rit zitten we nog comfortabel voorin, maar de plaats leveren we in aan een zwaar gehandicapte man. Als er werkelijk niemand meer bij kan, horen we vanuit achterin een zacht "le Proxima" wat zoveel betekent als "Ik wil er bij de volgende halte uit." Dan voltrekt zich een pandemonium dat ik nog niet eerder heb meegemaakt. Alle passagiers, die tot dan in het middenpad staan, moeten de bus verlaten, om degene die achteraan zit eruit te kunnen laten. Als iedereen weer is ingestapt, bedenkt een ander dat het misschien handig is om ook vooraan te gaan staan en begint het circus weer opnieuw. Iedereen eruit en diegene die als eerste eruit moeten als laatste er weer in. 

Bij mij slaat de paniek toe, "Stel dat er iets gebeurt, ik zit als een rat in de val" bedenk ik. De adem stokt mij in de keel en krijg de neiging om te gaan schreeuwen. Ik moet mij tot het uiterste dwingen om rustig te blijven. Hyperventilatie dreigt, maar ik krijg mezelf weer onder controle. Als we uitstappen heb ik het gevoel dat ik een marathon heb gelopen. Nu al zie ik tegen de terugreis op.

We wandelen naar het parkje, waar een leuk koffietentje staat. Het ruikt overigens heerlijk in de hele stad. Het Pikolinos winkeltje is nog dicht, dus genoeg tijd om koffie te drinken, die we vergezeld laten gaan door een heerlijk appelgebak.

Terug bij Pikolinos, wat overigens vooraf gegaan wordt door een bezoek aan een winkel die op de voorruit beloven dat ze Clarks schoenen verkopen. Maar als ik er naar vraag "Tienes zapatos Clarks?" is het antwoord "nee."

Terwijl Ali allerlei schoeisel probeert, wat niet meevalt met pijnlijke polsen, komt er een ongelooflijk lelijk hondje met z'n baasjes mee. Een snuit alsof het in volle vaart tegen een muur is gerend en een paar uitpuilende ogen. Ook de lengte van de te korte  poten staan in geen verhouding met de omvang van het potsierlijk dikke lijf. Wat bezield mensen om een dergelijk gedrocht aan te schaffen.

Als we terug, richting bushalte wandelen, ontdekken we een Mercadona en dat is een zegen. Hier kunnen we nog wat extra inkopen doen, want rond de Paasdag(en) zijn verschillende winkels gesloten.

Bij de bushalte, we zijn een half uur te vroeg, zie ik achter ons in de haven deze vlag en dat wekt mijn nieuwsgierigheid. Lang leve de "Lens" functie op mijn Google Pixel, zo kom ik erachter dat het de Maltezer vlag is.

Dan komt eindelijk de bus, weliswaar 20 minuten te laat. De chauffeur komt met zijn hoofd uit de instapdeur en geeft iedereen te verstaan dat hij "niet iedereen kan meenemen, want hij wil geen mensen die in het gangpad staan." Maar het staat zo vol bij de halte dat ik vrees met grote vreze. Maar, jullie kennen mijn levensgezellin nu wel een beetje. Handig manoeuvreert ze zich door de kluwen van mensen en stapt als 4e in, met uiteraard in haar kielzog, Uw scribent. De laatste 4 jongelui dreigen te worden achtergelaten, totdat iemand achterin roept dat er nog plaats is. Het zou ook heel sneu zijn geweest, want deze jongelui hebben alle ouderen voor laten gaan. Is het heel erg als ik zeg dat je dit in Nederland absoluut niet meer meemaakt?

Twintig minuten later dan het routeschema aangeeft komen we weer aan bij Rio Racon, de laatste halte. Dan zijn we ook wel toe aan een broodje, want we vallen bijna van onze graat.

Het was een vermoeiend uitje, deze keer.

Rio-Mar 25

 Bewolkt 15 graden, zo nu en dan een bleek zonnetje.

Het is relatief frisjes als ik na het ontbijt de fiets pak om in El Verger 5 km naar het zuiden naar de Lidl te gaan. Ali vertrouwt het nog steeds niet om op de fiets te stappen en dat is eerst ook maar beter, want nog zo'n val lijkt me niet handig.

Vanmorgen krijgen we bericht dat Henk zijn boot weer helemaal klaar is en alles weer top functioneert. Hij moet hem nog wel even uit Lelystad terugvaren naar het Paterswoldsemeer, maar dat lijkt mij een feestreis te worden. Ik schat in dat Henk op dit moment een gelukkig mens is.

Dit gezwel zien we wel meer hier op bomen tevoorschijn komen en het is een vreemd gezicht, zo'n pukkel op een boom. Het is een soort biologische schimmel die zich ook wel op takken manifesteert.

Gisteren komt een gezinnetje aan in een bus camper. Het weer speelt niet echt mee en pappa loopt ook maar nurks rond.

Zoals gezegd, het is frisjes, dus houden wij ons liever schuil in de camper, want de gure wind maakt het er niet aangenamer op. Als wij, na de boodschappen, aan de koffie zitten, zien we de Spaanse pappa richting het strand gaan. Hij is compleet ingepakt met alle aanwezige kleding, die ook maar beschikbaar is in het kleine bus campertje. 

Zijn kleine dochter wil naar het strand, dus gaan ze naar het strand, al straalt pappa aan alle kanten uit dat hij hier geen enkele zin in heeft. Diep weggedoken in zijn parka met de capuchon zo ver mogelijk over zijn hoofd getrokken, waar nog net een bungelende sigaret in zijn mond zichtbaar is. Een schepje en een emmertje in iedere hand. Ali ziet ze een uurtje later aan de waterkant. Pappa geduldig wachtend, tot deze opgave weer achter de rug is.

Kijk, het kan dan fris zijn zo aan het strand, met de Semana Santa (goede week) neem je het ervan.  Dit stel heeft zich aan de waterkant geïnstalleerd om te genieten van de de dingen die gaan komen. Ook al is het een beetje lijden, want is daar deze week ook voor? Het lijden van Christus te herdenken?

Het is misschien een beetje overdreven, maar deze bloemen passen hier op dit moment uitstekend, IJsbloemen, zijn ze niet prachtig.....

Terwijl ik dit zit te tikken, trekt de bewolking weg en straalt de zon in volle glorie, dat is Spanje in deze dagen.

Rio-Mar 24

 Zonnig 16 graden, nu regen (kort.)

Eindelijk, eindelijk, na weken van een intense jacht heeft Ali haar Hop op de foto kunnen zetten, hoera.

Eigenlijk weerspiegelt deze foto de weersomstandigheden van dit moment heel goed. Als Ali op haar rondje, terwijl ik even diep lig na te denken op bed, deze foto neemt, is het een wolkeloze hemel. Een half uurtje later tikt de regen op het dak van de camper en wordt mijn nadenken ruw verstoord. Dit is misschien wel de voornaamste reden waarom wij ons hier zo thuis voelen, regen.

Wie ook wel ruw gestoord is bij het bekijken van de binnenkant van zijn oogleden, is onze Duitse buurman. Want ook hij heeft onverwachts zijn bezigheden moeten staken.

Een paar dagen geleden, tijdens een wandeling over het strand en via het dorp weer terug, komen we dit bord tegen. Ik moet zeggen, in het Spaans ziet het er indrukwekkender uit dan als ik het (rechts) door de vertaler haal. Want dan blijft er nog maar weinig van over.

Op diezelfde wandeling, waarbij we op een illegale wijze, we komen namelijk door de privé tuin van een bewoner, weer op de weg terecht komen, zie ik deze uitstalling. Ik kan, met de beste wil van de wereld, niet bedenken wat hier de functie van kan zijn. Wie, o wie.

Rio-Mar 23

Zonnig, later bewolkt, rond 18 graden

Deze club jongeren heeft, pal naast ons, hun intrek genomen. Het belooft niet veel goeds, maar het blijft rustig. Maar om 2.30 uur word ik wakker van een ijzingwekkende schreeuw. Als even later een normaal gesprek weer een aanvang neemt, val ik weer in slaap. Nog geen uur later volgt een tweede schreeuw, nu van een vrouw. Het is te koud om buiten te zitten, dus komen de geluiden van binnen, maar zijn daardoor niet minder indringend. Gelukkig val ik even later weer in slaap. Vanmiddag zie ik ze, tot mijn opluchting, vertrekken.

Ali haar onbedwingbare hobby, een ondergaande zon. Het lijkt inderdaad wel of de boel verderop in de brand staat.

Palmzondag en dan wordt het Rio-Mar restaurant druk bezocht. Op allerlei manieren komen ze deze kant op. Per fiets, wandelend en met de auto. De camping is zo verstandig om de barrage naar beneden te laten, anders crossen al deze auto's de camping op en af.

Tja, dan ga je het strand op en, heel stoer, loop je ook een stukje door de zee.  Gelukkig hebben ze hier een kraan langs de in- en uitgang-vlonders van het strand en natuurlijk heb je dan een gedienstige vrouw die je voeten wast, al was ze Maria Magdalena.

Meer dan de voeten wassen doen deze stoere kinderen, die zich niet laten weerhouden door de lage temperaturen. Even verderop wordt de stoerheid van elkaar getest om te laten zien wie het diepste de zee in durft.

Dit is wel een heel bijzondere citroenboom. Want ondanks dat deze boom vol hangt met verse citroenen, is er geen enkel blad aan de boom te ontdekken is. Sprak men al niet in de bijbel over een "schoon geboomte" waar een citroenboom mee wordt bedoeld?

Op dit moment wordt Parijs Roubaix verreden waar nog 50 kilometer te rijden is. Hier de kopgroep die eigenlijk te verwachten viel v/d Poel, Philipsen (ploeggenoot van Matthieu) en Pogacar, spannend. Maar ik zal de finish niet meemaken, want om 17.00 uur start de Formule 1 in Bahrein.

Rio-Mar 22

 Bewolkt 14 graden, zo nu en dan stofregen.

Onze twee Belgen uit Wallonië, staan pal onder de grote kruinen van enorme Hazelaars die katjes afgeven. Iedere dag ruimen ze de vruchten op en rondom hun caravan en voortent op, ander wordt het hele interieur van hun boeltje geel. 

Deze gele slierten bloeien tussen januari en april en dat is het probleem. Dit spul geeft, zoals gezegd, die vervelende gele kleur af. Enkele jaren geleden hebben wij daar ook gestaan, tot groot verdriet van Ali, want dat geeft toch een troep, ongelooflijk.

Zo ziet een strand eruit als de bewolking het zicht tot een minimum beperkt. Je moet dit soort weer lekker vinden, anders blijf je onderdak.

Morgen beginnen de Spaanse Paasdagen, Semana Santa, die begint met morgen  Palmzondag en duurt een hele week tot Paaszondag. De Paasmaandag vieren ze hier niet in Spanje. De eerste Spanjaarden zijn dan ook alweer aangekomen op de camping. Pal naast ons arriveren gisteravond de eerste jongeren, die met z'n allen in twee huisjes zitten. Het is voor ons ook de aanvang van waarschijnlijk een weekje afzien. Afzien in de vorm van lawaai tot laat in de avond, lees nacht. 

Rio-Mar 21

Bewolkt 15 graden, stof wolken voorspeld maar nog niet gekomen.

Zo, we zitten hier alweer 3 weken, het is toch bijzonder dat je dat niet in de gaten hebt. Het leven gaat hier even snel als waar dan ook op de wereld, maar het voelt anders.

Het is soms een kriem om iets zinnigs in deze blog te melden, want om nu weer over mijn huishoud perikelen te gaan zitten tikken, verveelt mij in ieder geval.

Maar Ali denkt mee en op haar revalidatiewandelingen, neemt ze foto's "voor de blog," maar ja, dan mag ik uitzoeken wat het is. Zoals deze foto van de bloeiende heggen c.q. afscheidingen, die ze op de camping gebruiken. Als ik het opzoek, kom ik tot de Australische laurier. Groeihoogte 75 cm tot 1 meter, de bloeikleur is wit en de tijd april en mei, nu dus. Ze zijn bladhoudend. Winterhardheid is matig, maar ja, Spanje... Oh, ik ga even een foto nemen hoe onze satellietschotel "achter" deze heg staat opgesteld.

Kijk, onze kant van de heg ziet er niet zo fraai uit als de overkant, die in bloei staat. Water wordt er aan deze heggen nauwelijks gegeven, maar het heeft de afgelopen maanden hier genoeg geregend. Oh ja, dat gat in de heg, ik zweer het, dat heb ik niet gemaakt, dat zit er al jaren. Na lang zoeken, enkele jaren terug, ontdekte ik dit gat perfect voor de schotel geschikt is.

Deze afbeelding, achter op een Carthago Wohnmobil is werkelijk hilarisch. Je wilt jezelf, als avontuurlijke wereldreiziger, onderscheiden van de doorsnee camperaar. Dit sprankelende idee verwezenlijk je dan door een lullig Amerikaans plaatje uit te knippen en dat dan op de achterkant van je € 140.000 dure camper te plakken. "Born to be Wild"  ja ja.

Dan hier een stukje "niet-huis" vlijt. Hier heeft iemand zich verschrikkelijk zitten te vervelen. Allereerst zijn hier een paar witte stenen verzameld, die hier niet voor het oprapen liggen. Dan zijn er schelpen op het strand verzameld en eigenlijk vind je hier alleen maar kleintjes. En of dat nog niet genoeg was, is elke schelp met een tekening versierd.

Aha, zo dadelijk de 2e vrije training in Bahrein. Bij de eerste training liet Max een andere, beginnend coureur, even met zijn autootje spelen. Op 1 voorwaarde, "Als er ook maar één krasje op zit...."

Rio-Mar 20

Eerst bewolkt,  zon 14 graden, later 18 graden.

Naast ons staan/stonden Engelsen voor een paar dagen en dan leer je ze toch een beetje kennen. Meneer is joviaal en maakt met de meesten om hem heen contact. Mevrouw is ronduit gezegd "uit de hoogte." Ze groet nauwelijks en loopt met de neus in de lucht.

Nu weet ik niet of het strijken van alle kleding, op vakantie, ook een karaktereigenschap is, maar hoe het ook zij, mevrouw doet dat dus, alles strijken. Die keer dat ik het zag, stond ze pontificaal in het midden van de doorloop en moest ik vragen of ik er door mocht. Die strijkplank wordt gebruikt om alle overbodige of overgebleven spulletjes op uit te stallen, die meegenomen mogen worden. Vaak draait het om boeken, maar ook andere zaken worden erop gezet. Laatst nog een paar dekbedden.

Maar mevrouw verwijdert  al de zaken en gaat staan strijken.

Terug leggen is kennelijk boven haar stand, want dat laat ze toch liever een ander doen. "Posh" noemen de doorsnee Engelsen dat, zeker als het cynisch bedoeld is. De hint gaat dan in de richting van snobisme en overdrijving en wordt neerbuigend bedoeld. Kakkineus, pronkerig en opzichtig zijn woorden die daar in de buurt komen.

Als ik later op de dag, als ze langsloopt, haar vraag of ze "accidentally forgot to put back the stuff, from the ironing board" (let op het woordje accidentally, want we blijven vriendelijk) vindt ze dat dit beter is zo het er nu ligt. (Ach ja, het lag er ook nog maar 11 jaar zo bij.)

Ja, er komt "stofnevel" aan, vanuit het zuiden, die overigens aanstaande zondag bij jullie in Nederland zal arriveren. Bij ons komt het rond 21.00 uur, dus komt de opdracht om de was alvast te doen in plaats van vrijdag.

Maar goed, ze zijn vertrokken, nadat meneer de hele inboedel in de camper heeft gepakt en de watertank nog maar eens bijvult. (Trouwens met een klein plat kannetje waar hij 5 keer voor moet lopen.) Oh, en mevrouw, wel die blinkt uit door afwezigheid. Pas als meneer al lang is weg gereden en kennelijk buiten de camping op haar staat te wachten, komt ze bij hun vrienden vandaan en vertrekt lopend. Of ze ons nog gegroet heeft? Wat dacht Uzelf?

Ali is aan de wandel en stuurt mij deze foto van een verlaten strand, want er vallen zo nu en dan een paar druppels. 

 

Rio-Mar 19

Zonnig 14 graden, later hardere wind daardoor fris (uit de zon.)

Ali blijft vanmorgen wat langer liggen, want de rugpijn eist eerst nieuwe paracetamol. Het is aandoenlijk te zien hoe, met hulp en  gehandicapt, ze zich beweegt als ze van en op bed moet. Dus ontbijt ik voor de eerste keer op deze trip in mijn eentje, best een gek gevoel.

Ik zet haar ontbijt alvast klaar. Als de zon wat meer macht krijgt haal ik haal grote stoel uit het tentje en zet die op een zonnige plek en uit de wind. 

Nu ik met de blog bezig ga, zie ik dat ze vanaf vanmorgen, vanuit haar stoel, foto's heeft zitten maken.

Om te beginnen vanmorgen vroeg, als ik de bladeren en andere ongerechtigheden van het buitenkleed veeg. Het blijft gek, jezelf zo bezig te zien.

Als ik in de camper zo om me heen kijk, of ik nog spulletjes kan opruimen, zie ik op de vloer van alles liggen. "Anders moet je even stofzuigen" krijg ik te horen, als ik melding van de bende maak.

Ik pak het apparaat, wat voor een stofzuiger door moet gaan, uit de garage en begin te zuigen. 

Er doemt een verhaal bij mij naar boven van mijn jongere broer. Hij had een mooie aanbieding gezien van een zogenaamde "Discman." Hij stuurde mij een afbeelding, of ik er even mijn oordeel over wou vellen. Wat ik zag was een foto van de "My First Sony" misschien kent U ze nog wel, van die roze apparaatjes speciaal voor kinderen gemaakt. Nou, dat gevoel krijg ik als ik met die stofzuiger aan de slag ga. "Je moet hem niet op volle sterkte zetten, want dan is ie zo leeg" krijg ik nog van buiten te horen. "Dit schiet niet op" denk ik bij mezelf.

Dus ik gooi de matten uit de camper naar buiten

Ik gooi de matten één voor één over de waslijn en geef ze een ferme klopbeurt met een wandelstok uit Turkije. Die wandelstok kocht ik in een winkeltje, omdat ik last kreeg van mijn rug, tijdens onze camperreis door Turkije. Ik was toen nogal van het afdingen en kreeg het ding voor niet teveel geld. Op de terugweg, kwamen we weer langs diezelfde winkel en kennelijk had de verkoper spijt en wilde de wandelstok wel weer terugkopen, voor meer dan ik had gegeven.

Het is een mooie met parelmoer ingelegde en deelbare wandelstok, maar helaas is hij nu gesneuveld.

Trouwens, Ali kocht daar nog wel een paar kinderschoentjes voor de kleindochter en daar betaalde ze dan wel iets teveel voor.

Vanmiddag doe ik ook nog even een was, wat kennelijk ook is vastgelegd door de ijverige fotograaf.

Op één van haar wandelingen over de camping, want ze vindt dat ze nog wel wat beweging nodig is, ontdekt ze deze kampeerbus, van de enige Nederlanders, buiten ons om, op de camping. Verder staan er voornamelijk Duitsers, een paar Fransen, Zweden en Belgen. De laatsten zijn twee ongelooflijk aardige mannen uit Wallonië, die dus geen Nederlands spreken, maar met werkelijk iedereen contact maken.

Zo, ik ga maar weer eens aan het koken.