Vlissingen 7

 vrij 29/8

Soms moet je twee keer kijken en begin je een beetje te twijfelen of de "Slietoazie an't benul" haar intrede heeft gedaan. Kijk, normaliter staat een stuurhut achter op het schip, omdat de schipper het hele schip kan overzien. Bij dit exemplaar is het andersom en sta je op het verkeerde been.

Het is vandaag onze laatste dag in het appartement en dat betekent inpakken, schoonmaken en de spullen, zoveel mogelijk, in de auto. Qua parkeerbeleid doet Vlissingen niet onder voor Groningen. Ik heb geprobeerd mij in te lezen, maar ik begrijp dat zelfs bewoners enige moeite hebben Up to Date te blijven, met dit beleid. Als ik, bij Steketee, (ja die van de bloesjes) in gesprek raak met de eigenaresse van de zaak over het parkeren volgt: "Och meneer, dat gaat hier binnenkort weer veranderen."

Maar goed, dit ter inleiding. Ik krijg van Tiny, onze buurvrouw, het aanbod om haar garage te gebruiken, als we de boel hebben ingepakt. Dan laat zij haar auto buiten staan, want voor de Boulevard de Ruyter heeft zij wel een vergunning.

Maar eerst moet de meeste bagage in de achterklep, want als eenmaal de fietsen erop zitten, kunnen we daar niet meer bij. Maar Ali doktert het allemaal uit. Eerst flessen inleveren, boodschappen doen, auto achterin inpakken dan de fietsen, die overigens in de garage van Bert en Aagje staan. daar op de auto en zo in de garage van Tiny. De appartementen staan op de rand van de dijk. Voor zitten we op de 1e etage, achter moeten we 3 etages omhoog. Dus een hoop gesjouw..... en heen en weer gerij. Maar hij staat in de garage en we kunnen morgen op tijd de weg op. "Dan is het nog lekker rustig op de weg" meent Ali.

Dan wordt het appartement onder handen genomen gestoft, gedweild en stof gezogen, dat laatste neem ik voor mijn rekening.

Ik "vernuver" (vermaak) mij met de Formule 1, ja dat begint dit weekeinde weer in Zandvoort. Ali grijpt haar E-reader en zet zich voor het raam. 

Op een gegeven moment roept Ali mij, omdat dit mooie plaatje voorbij komt. Dus de verwondering wordt niet alleen gevoed met mooie schepen, ook mooie mensen zijn hier een lust voor het oog.

Vlissingen 6

 Do 28/8

Mooi weer in Vlissingen, maar het is enerverend te zien hoe een enorme bui vanuit het westen op Vlissingen aankomt. Misschien is deze foto wel iets te vroeg genomen, want even later ziet het er nog dreigender uit. 

Kort hierna brengt Pluvius de aangekondigde boodschap en komt de regen met bakken uit de hemel zetten. Pluvius is de bijnaam van de oppergod Jupiter als "regenbrenger." Toch wel grappig dat van dit woord zoveel afgeleiden zijn gekomen. Pluvia is Latijn voor regen.

De plannen waren om op de fiets naar Zoutelande te gaan, maar ja, om je nu kleddernat te laten regenen is ook zo wat. 

De zon breekt door en dus komen de fietsen uit de garage van Bert en Aagje en gaat het richting Zoutelande. Ja, inderdaad, van dat liedje door Blof in 2017. 

De Duitse en originele versie van Bosse en Anna Loos van het nummer gaat over een tuinhuis in de plaats Frankfurt Oder, gelegen aan de grens met Polen. Het beschrijft het bescheiden bestaan van een stelletje dat blij is met hun leven. 

De Nederlandse versie, een bewerking van het Duitse nummer uit 2011, gaat over het (fictieve) strandhuisje in het Zeeuwse dorpje Zoutelande. De tekst van Peter Slager is vrij vertaald naar het Nederlands. 

Het waait een halve storm en die hebben we, U  raadt het al, pal tegen. Op deze momenten ben ik toch heel blij met een beetje ondersteuning.

Maar het geklaag terzijde, de tocht brengt ons dwars door de prachtige duinen en biedt op momenten mooi doorkijkjes naar de zee.

Midden in het bosrijke gebied, zo pal naast de zee, duikt opeens een deel van de beruchte Atlantikwall op.

Vlissingen had gedurende de Tweede Wereldoorlog een belangrijke positie en werd krachtig uitgebouwd als onderdeel van de Duitse verdedigingslinie 'Atlantikwall'. Om de vesting te beschermen tegen aanvallen in de rug werd er aan de landzijde van de stad een verdedigingsgordel aangelegd. Dit zogeheten Landfront bestond uit een kilometerslange tankgracht met daarachter tientallen kazematten voor mitrailleur- en antitankgeschut. Dit soort verdediging heette "Drakentandversperring."

We rijden door Zoutelande en ik merk aan Ali dat dit voor haar een grote teleurstelling is. Wat we te zien krijgen is vooral nieuwbouw.

Zelfs de molen, midden in het dorp, lijkt nieuw te zijn, maar dat zal toch wel niet. Misschien zijn wij ook wel, onbewust, beïnvloed door het zoetsappige en romantische beeld wat Blof ons heeft voorgeschoteld. Maar ja, ik zit nu midden in Zeeland dus moet ik voorzichtig blijven.

Morgen alweer de laatste dag....

Vlissingen 5

Wo 27/8

 Nadat we zijn ingescheept (och wat een heerlijke nautische kreet) in de Westerschelde Ferry, laten we Vlissingen achter ons en zet de kapitein de steven richting Breskens. De fietsen gaan mee, want we gaan een rondje om Zeeuws Vlaanderen te verkennen. We zijn niet de enigen, want we komen in een grote rij terecht, die ook op een overtocht staan te wachten. Even tussen ons: Het lijkt wel of de Duitsers andermaal ons land aan het bezetten zijn, tenminste als ik om me heen kijk en luister wordt er "nur Deutsch gesprochen." 

Aan boord gaat een jonge dame voor ons zitten en zoals vooroordelen ons aansturen, verwacht ik dat haar telefoon de tas uitkomt. Maar wat schetst mijn verbazing, het is een bol wol, of liever gezegd een bol garen waarmee ze driftig gaat zitten haken. Natuurlijk kan ik het, na een poosje, niet laten: "Wat gaat het worden?" Er volgt een geanimeerd gesprek tussen ons drieën. Wie verwacht nu in deze tijd dat je een onderhoudend gesprek met een jongere kan hebben over "handwerken"?

Kijk, zo ziet Vlissingen eruit vanaf de andere kant, ook mooi. Trouwens, het gras is aan de andere kant niet altijd groener, want het valt ons op dat veel graslanden er maar geel en verdord bij liggen.

Eigenlijk realiseer ik mij nu pas dat we een heel eind in Waterloo (wie vond hier ook weer zijn Waterloo) hebben rondgereden. Er was een rondje uitgestippeld, waarbij we het dorpje Groede zouden missen. Met dat gegeven kan Ali niet leven, dus als we 2 km van Groede zijn, verlaten we de voorgenomen route en gaat het naar Groede. Na een rondje om de kerk, waarbij zelfs mijn vaste tanden de neiging hebben eruit te rammelen, komen we bij een pittoreske uitspanning. Koffie/Espresso met een (mierzoete) wortelcake. De uitbater vertrouwt ons toe dat hij dit werk lange tijd  niet meer zelf heeft gedaan, maar vanwege 2 ziekgemelde medewerkers moet hijzelf aan de bak.

De ene gaat, de andere komt, zo gaat dat met Ferry's. Ik moet onwillekeurig denken aan het idioom  "Like ships that pass in the night.

If two people are like ships that pass in the night, they meet once or twice by chance for a short time then do not see each other again.

Vlissingen 4

Dinsdag 26/8

Op de fiets naar Middelburg, zo mogelijk via een Fietsknooproute. Ik zeg zo mogelijk, want echt soepel gaat het niet, maar we komen er.

De Abdijtoren, de Lange Jan, mag natuurlijk niet ontbreken. Met op de voorgrond een griezelig uitziend kunstwerk. Het blijkt een beeld van Theo Maassen te zijn. Tja, je denkt soms creatief bezig te zijn.

We nemen het ervan. Een kopje koffie/espresso, maar dan wel aangekleed, compleet met een gouden lepeltje. Geen wonder dat het broodje €12,50 kostte, we nemen er allebeide één.

Middelburg is een mooie en gezellige stad, met heel veel kleding winkeltjes. Te kust en te keur, zou je kunnen zeggen. Ik breng dan ook veel tijd door op één van de vele bankjes in de winkelstraat. (Hier nog niet te zien.)

Vanmiddag sluit ik gezamenlijk met en bij Bert en Aagje de nieuwe WiiM aan, om zo hun muziek via de briljante Quad installatie met toren Kef speakers af te kunnen spelen. Het moet gezegd, het klink ontzettend mooi.

Vlissingen 3

Maandag 25/8

Half zeven sta ik naast mijn bed omdat "Nature Calls" en als ik er nu toch al uit ben, kleed ik me ook maar aan. De propagatie (condities om te zenden) zijn niet bijzonder, maar je weet het nooit. Dus sta ik 10 minuten later op het minuscule strandje. Het wad is aan het afnemen, dus trekt het zich langzaam weer terug. Het gevolg is wel dat het nog kleddernat is en de stoeltjes steeds dieper het zand inzakken. Maar... de 2 verbindingen met Australië kan ik weer aan het logboek toevertrouwen.

Als ik terug ben moet alles weer zandvrij worden gemaakt, want het natte zand heeft zich overal aan vastgeklampt. Dat zandvrij maken is nog een klusje pfft.

Ik zie inmiddels dat Aagje haar zwemroutine heeft verlegd van het Paterswoldsemeer naar de Schelde, want ook hier zwemt ze iedere ochtend. Ik zal haar eens vragen of ze dat in de winter ook volhoudt, want in Paterswolde stopte het eind September.

Ik zit op de dit moment ook te luisteren naar de Havenpost Vlissingen, waar de communicatie plaatsvindt van het maritieme radioverkeer. Het is druk want de Westerschelde is één van de drukst bevaren wateren ter wereld. Het is de toegangspoort tot de havens van North Sea Port en daarmee  belangrijk voor de Zeeuwse economie. 

Door de strategische ligging heeft de Westerschelde een rijke historie. Daarnaast is de Westerschelde een belangrijk natuurgebied waar niet alleen vogels, maar ook zeehonden leven. De handelsroute over de Westerschelde brengt veel bedrijvigheid met zich mee. De zeearm is een belangrijke transportader voor de economie in binnen- én buitenland. Door de uitzonderlijke open verbinding tussen de Noordzee en de Schelde is het een waardevolle toegangspoort tot de haven van Antwerpen.

Maar terug naar deze communicatie. Je moet als leek, ik ben al wat radiocommunicatie gewend, heel erg je best doen om het allemaal te volgen. Want er wordt, onderling, een wedstrijdje "snelpraten" gehouden, met daarbij de kunst om het zo nonchalant mogelijk te laten klinken, waardoor er snelle en  binnensmondse geluiden uit de portofoon komen.

Vanmiddag krijgen we een persoonlijke Stadstoer door Vlissingen. Het geheel duurt een kleine 3 uur en waar we alle in's en out's van de stad gaan horen en zien.

Zo, dan nu de rondleiding. Ik schrijf dit een dag later, want gisteravond zou er geen zinnig woord meer uitkomen.

Aagje is een officiële stadstoer rondleider, dus we kunnen iets verwachten. 

Hier bij het beeld, wat ons deed denken aan het lied van Sammy (kijk omhoog) van Ramses Shaffy.

Eigenlijk kunnen we wel stellen dat de Stad Vlissingen, zeker in het verleden, het kind van de rekening is geweest. Overheersing door de Spanjaarden, Fransen en Engelsen, is de stad niet in de overdrachtelijk koude kleren gaan zitten. Overal in de stad is wel een aandenken van één van deze overheersingen.

Een kort relaas hiervan in het zwarte vet, mocht je dit willen overslaan.

Aan het begin van de Tachtigjarige Oorlog was de stad in Spaanse handen. Vlissingen was op 6 april 1572 de tweede stad (na Den Briel) die zich van de Spanjaarden bevrijdde. In tegenstelling tot Den Briel werd Vlissingen niet door de geuzen maar door zijn eigen inwoners bevrijd. In 1585 werd Vlissingen Engels bezit: koningin Elizabeth verkreeg het in onderpand, samen met Oostende, Brielle en Fort Rammekens, in ruil voor militaire en financiële hulp in de strijd tegen Spanje. Vlissingen is onder Napoleon Bonaparte, voordat hij heel Nederland inlijfde, ook een tijd in Franse handen geweest door het Verdrag van Fontainebleau.  Vlissingen werd zwaar getroffen tijdens de watersnood van 1808.
In de jaren 30 van de 20e eeuw wilde burgemeester C.A. van Woelderen de economie van de stad vergroten op basis van de drie pijlers toerisme, haven en industrie. Om het toerisme te stimuleren was er in de jaren twintig reeds een vliegveld aangelegd in het noorden van Vlissingen. De havens van de stad werden vergroot en Vlissingen werd als badplaats gepromoot. Hiervoor werd een badstrand en een wandelpier opgericht.
In de Tweede Wereldoorlog is de pier op last van de Duitse bezetters alweer afgebroken, om een landing van de geallieerden te voorkomen. In oktober 1944 kwam Vlissingen onder water te staan door de Inundatie van Walcheren. In dit plan van de geallieerden bombardeerden zij verschillende dijken en liep het grootste deel van Walcheren onder water. De Duitse stellingen verzwakten en de geallieerden kregen beter toegang tot de Schelde en de haven van Antwerpen.
Scheepvaart en scheepsbouw zijn altijd van grote betekenis geweest voor Vlissingen. In de loop der jaren is scheepswerf Koninklijke Maatschappij De Schelde steeds verder gegroeid en zodoende is een deel van de historische binnenstad van Vlissingen gesloopt ten gunste van grote fabriekshallen. Toen De Schelde na 120 jaar de binnenstad verliet en zich in het nieuwe havengebied Vlissingen-Oost vestigde, bleef een groot gat middenin de stad over. Dit gebied is door de gemeente opgekocht om daar nieuwbouwwijk het Scheldekwartier te bouwen. Door de kredietcrisis werd dit project een groot hoofdpijndossier. Vlissingen krabbelt met de ontwikkeling van het Scheldekwartier uit het financiële dal.

Deze fontein is een aandenken aan schrijfsters Betje Wolff en Aagje Deken. U raadt het al onze gids is, met een vader als Docent Nederlands, vernoemd naar Aagje Deken.

Aagje leidt ons naar de Sarazijnstraat 13 met als bijzonderheid, dat de zogenaamde gootlijst wordt ondersteund door 10 Sarazijn kopjes. Sarazijnen waren de rivalen van de kapers uit Vlissingen, die kort daarvoor de Kaperbrieven hadden ontvangen. Nu had ik nog nooit van een volk Sarazijnen gehoord, maar het blijkt een verzamelnaam voor Moslims uit het Midden-Oosten of Noord-Afrika.

Hier het woonhuis van Michiel Adriaansz de Ruyter, wat in 1978 is gerestaureerd.

En dan kan de man himself natuurlijk niet ontbreken, met op de achtergrond de stad Vlissingen.

We sluiten af met een versnapering in het café aan het Bellamypark. Waarom daar? Aagje is in dit pand geboren en waar in haar tijd een Olie- en Kolenhandel zat, zit nu een café.

Deze welbespraakte jongedame van restaurant SOIF haalde nog even, met Bert en Aagje, een hele geschiedenis naar boven. We gaan hier een hap(je) eten. Het smaakt voortreffelijk en het is een zeer genoeglijke middag/avond geworden.

Oh, voor den drommel, vergeet ik bijna het gedenkteken van Uncle Beach, waar de geallieerden hun invasie planden met dus Uncle Beach als codenaam.

Vlissingen 2

Zondag 24/8

Om half 8 sta ik naast het bed, kleed mij aan, pak de zender en de antenne en huppel het strand op. Het is niet te geloven. 3x Australië, alsof ze naast de deur wonen, zulke mooie verbindingen. Zonder slag of stoot? Zeker niet, maar daar ga ik jullie lezers en lezeressen niet mee vermoeien. Mijn dag is geslaagd en ik laat mij dan ook gewillig door de stad lei(j)den. Ineens hebben we teveel boodschappen, dus die leveren we eerst weer "thuis" af. Je kunt natuurlijk niet in Vlissingen komen en geen kibbeling eten.

Wie het bij deze hele drukke kraam gaat halen? Kijk die mevrouw met de in Marokko gekochte Engelse hoed met lintjes, ja inderdaad, die vooraan staat. Echt lang heb ik niet hoeven wachten, die vrouw!!!!

Daarna gaat het naar de Walstraat waar een Galerie, waar we Groningers, Friezen en een Oekraïner tegen het vege lijf lopen. Het wordt een zeer onderhoudend gesprek, waarna Ali natuurlijk niet de verleiding kan weerstaan om een kunstwerk aan te schaffen.

Op een terras, aan de haven, maken we even een vluchtige opname, want Aagje wil ook graag weten welke Ali gekocht heeft. Trouwens, op dat terras hebben ze heerlijke Weitzen, van Gulpen. Als het dan zo lekker smaakt, moet je voorzichtig zijn.

We zijn weer "thuis" en even later wordt er melding gemaakt van "Tuimelaars" vlak voor ons raam. Maar helaas, ze blijven voor ons onzichtbaar, ondanks dat we een tijd met de verrekijker het Haf hebben afgestruind.

Vlissingen 1

Zaterdag 23 aug. 

Het bloed kruipt... want ik was helemaal niet van plan iets te schrijven.

Tja, nu we de Camper aan een ander hebben overgedragen, is er een last van ons beider schouders afgevallen. Maarrr.. Hoe vul je nu je dagen met zinvolle zaken. Natuurlijk, Ali kan dagenlang in de tuin gaan zitten wroeten en ik, ik kan de meest exotische verbindingen gaan maken op de HF banden. Ik bedoel: Hoe brengen we de dagen "samen" door.

De eerste optie bleek in Hoxter te liggen. Een plaatsje vlakbij Holzminden, waar we jaren met de camper aan de Weser hebben gestaan. Dat gaan we over 2 weken doen.

Deze week zitten we aan de Boulevard De Ruyter in Vlissingen.

Voor het beeld, dit is ons uitzicht. Werkelijk, de schepen varen op 200 meter voor ons raam voorbij, met als extraatje dat de Loodsen, voor ons raam, aan/of van boord gaan. Ja, natuurlijk kan ik de communicatie van het hele gebeuren op de portofoon volgen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Gisteren had ik werkelijk de puf niet om ook maar iets aan het toetsenbord toe te vertrouwen. We waren, allebeide, leeg en op! De kleine 400 kilometer, gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Oh ja, de net nieuwe Cruise Control werkt nu, na menige kalibratie ritjes, geweldig. Dat is alleen nog maar rijden, Ali is al dagen bezig de spullen te organiseren, want al is het maar voor een week, je zult op alles voorbereid moeten zijn. Warm/koud weer regen/zon... Wat wel mee en wat niet, eten, beddengoed... et cetera. 

Met alle egard worden we welkom geheten door Aagje en Bert. Ze staan ons al op te wachten bij hun garage, waar de fietsen voor deze week veilig kunnen worden gestald. Natuurlijk krijgen we een sleutel van de garage. Koffie en een heerlijk Zeeuwse Bolus in hun appartement ook aan de boulevard. En ja, het lijkt er inderdaad op, het is niet zomaar een naam.

Na aankomst in het appartement, sta je de eerste uren met een glas wijn in de hand, want dat is hier in Huize Verkerk traditie. Voor 19 jaar terug, 28 mei 2006 is die traditie, bij mij ietsje uit de hand gelopen. Ali moest mij in de nacht, rond half vier, naar bed manen en de whisky fles was half leeg. Aagje vertelt dit verhaal met smaak aan wie het, in Vlissingen, maar wil horen.

In februari 2008 is Kyra nog een keer mee geweest. Ze was 4 jaar en voor het eerst met de trein naar Vlissingen. 4 1/2 uur, maar ze heeft zich geen moment verveeld. De volgende ochtend vond ze het maar heel raar dat "de zee het strand had opgegeten" zo ze dat toen noemde. Als 's middags de palen van een weggeslagen steiger weer op het droge staan, maakt dat zoveel indruk op haar dat ze er later een tekening van heeft gemaakt, voor in het logboek van het appartement.

Maar ik dwaal af en verdrink in de herinneringen.

Wij gaan, we zijn weer terug in het heden, boodschappen doen. Om daarna de kleding winkels in het centrum van Vlissingen onveilig te maken. Is het nu typisch het vrouwenbrein? We lopen door het stadje en opeens roept Ali, hier wil ik naar binnen, want hier hebben ze hele leuke blouses, weet ik nog! Let wel, dit is minstens 6 jaar geleden.

Steketee, onthoud die naam, mocht U nog een leuke blouse willen kopen als U in Vlissingen bent. Steketee is the place to be.

In de avond kunnen we het nog net opbrengen om twee delen van de TV serie "Doc" te zien, maar dan is de pijp, bij ons beiden, ook helemaal leeg. Dus snel de kooi opzoeken.

Afscheid!

Het is ruim voor 5 voor negen, als we voor de deur van de Bruna staan te wachten. Maar we zijn niet de enigen, die hopen op een spoedige opening van dit hulp postkantoor. 

Een jongeman dringt zich door de wachtenden heen en rammelt aan de gesloten deur. "Denk je dat wij hier voor de grap staan te wachten?" Ik kan het weer niet laten. Verstoord kijkt de corpulente jongeman mij aan. Ik kan niet ontkennen dat zijn blik één is, zo van, "wat wil je broer." Als hij even later ook via de achteringang probeert binnen te komen, waar met grote letters BRUNA op staat geschreven, heb ik het in de gaten. Deze jongeman is niet te vroeg. Nee, hij is een medewerker  en dus te laat. Even later komt ook Bob aan gefietst. Bob is de beoogde nieuwe eigenaar van "onze" camper. Na een avondje gekletst te hebben en  nadat ze de camper "binnenste buiten" hebben gekeerd bij de garage, waar de camper altijd in onderhoud is, besluiten ze tot aankoop over te gaan. 

De tekortkomingen van de camper laten wij op voorhand repareren. Zo is er een kraan die vernieuwd wordt. Een nieuw elektrische trapje, bij de ingang van de camper, wordt geplaatst. Om zo, zonder wroeging, de camper te kunnen overdragen. De gehele inboedel wordt mee verkocht, want een andere camper gaat er niet komen. "Jullie hoeven alleen een paar kussens mee te nemen en jullie kunnen op weg." 

In de Bruna is de overschrijving bijna een formaliteit. Overigens, het is de "ongeduldige" jongeman die de administratieve handelingen doet. Ali heeft alle benodigde papieren in haar tas. Ik hoef helemaal niets te doen en dat geeft een vreemd gevoel. Om toch nog van enige importantie te zijn, neem ik het zogenaamde "vrijwaringsbewijs" in ontvangst. Een hopeloos klein geprint papiertje, wat betekent dat ik geen enkele verantwoording meer draag voor "onze" camper! 

In deze verwarring vergeten we de reserve sleutels aan Bop te overhandigen, maar die brengen we diezelfde middag nog even langs. Nou, dat "even" heeft toch iets meer voeten in de aarde dan gedacht. Door de gehele nieuwe verkeerssituatie in Groningen zijn we genoodzaakt om Google Maps te raadplegen, want we kunnen niet bedenken hoe we, met de auto, op zijn adres komen. Voor de terugweg, naar ons eigen huis, geldt hetzelfde, want wij voelen ons een vreemde in onze eigen stad. Weer moeten we Google Maps raadplegen, want er zijn nogal wat wegen omgelegd en/of afgesloten voor verkeer. 

En dan.... "It hits me" het dringt nu echt tot mij door. Dit beeld is voor altijd verleden tijd. 

18 jaar lang was dit het beeld, als we ons voorbereiden op weer een tocht naar het onbekende. Hoewel, dat onbekende werd zo langzamerhand ook wel weer het bekende. Voor het 11e jaar Benicassim, Benidorm en dan Camping Rio-Mar. De laatste maanden gaven ons de spreekwoordelijke "Nekslag." Want ernstige ziekte in een land waar je de taal niet echt machtig bent, maakt dat je jezelf kwetsbaar voelt.

Oké, ik ga niet mijn ziekenhuis perikelen hier nu dunnetjes overdoen, maar een echt fijne herinnering is het niet. Natuurlijk, we hadden gezamenlijk al besloten dat het volgend jaar de camperavonturen de "laatste" zouden zijn. Laat ik zeggen, dat het heeft mee geholpen dat deze beslissing eerder is gekomen.

Het gekke is als eenmaal het besluit, voor beide, vast staat, gaan er andere mechanismen hun werk doen. "Is er wel belangstelling voor een camper van 25 jaar oud?" "Moeten we die kraan niet laten repareren?" "Oh, hemel, dat trapje is helemaal niet meer vertrouwd." "Ik wil hem niet op "Marktplaats" hebben hoor, al die mensen aan de deur "et cetera." Opeens wordt onze geliefde camper een last, die ons zorgen oplevert. Het verstoort onze nachtrust en er zijn momenten dat ik, midden in de nacht, het bed verlaat en voor afleiding moet zorgen, anders blijf ik "malen." Ali biecht op, dat ook zij problemen met slapen krijgt.

En zo wil het dat ik de Bruna verlaat met een dubbel gevoel. Enerzijds is er de opluchting van het niet meer zorgen hoeven maken om de camper, anderzijds het gevoel van nostalgische herinneringen, die zich aan mij opdringen.

Ik denk dat ons plekje in Holzminden, mij nog wel een tijdje parten blijft spelen.

Uitdragerij?

Hij staat weer voor de deur. Alle plakkerige troep van het dak gehaald, de zonnepanelen weer woestijnzand vrij. Let wel, dit is allemaal op het conto van Ali te schrijven, want ik moet nog steeds, zoveel mogelijk, met het been omhoog. Het gaat overigens een stuk beter, de wonden zijn dicht en ik heb weer onder de douche gestaan. Lijkt mij ook een stuk aangenamer voor de geurpapillen van mijn ega.

De buitenkant is dus weer netjes, maar dan moet de inhoud van de camper een plek vinden en dat valt nog niet mee.

Ik mag deze foto's niet eerder maken dan dat Ali de zaak enigszins gekuist heeft en het redelijk opgeruimd lijkt. In de hal ligt de extra vloerbedekking voor in de camper te wachten tot de garage leeg en schoongemaakt is. Ook nog een foto van uit te zoeken spullen in de tuinkamer, wat eigenlijk mijn shack (zendkamer) is, maar zo mag ik het niet noemen, omdat ik op oneigenlijke wijze een deel van "haar" tuinkamer heb geconfisqueerd. In de schuur staan de verschillende gereedschapskisten en elektrische boormachine. Het roze tasje bevat coaxkabels en zogenaamde paracord (parachutetouw) om een antenne mee in een boom te hangen. 

Er zijn momenten dat ik een "déjà vu" krijg van 18 jaar geleden, toen we de boot voor de laatste keer leeghaalden. Toen rook het hele huis naar diesel, nu blijft het een onbestemde geur, die mijn neus raakt, tenzij het de geur van schoonmaak spullen betreft.

Inmiddels wordt de camper nu voor een APK aangeboden en enkele reparaties uitgevoerd.

Nu we Spanje achter ons hebben gelaten en weer in het Groningse vertoeven, moeten we wel ontzettend wennen aan de weersomstandigheden. Tjonge, hadden we in Spanje dit jaar niet al te geweldig weer, hier in Nederland is het helemaal wennen.

Groningen

Half acht is het als we beide klaarwakker liggen te zijn. Ja, dan kun je ook maar beter gewoon opstaan en aan de slag gaan. Het zijn er maar krap 300 kilometers, maar ik zie er tegenop als een rijstebrij berg.

Bij het instellen van de navigatie roepen beide apparaten "Landgrens overschrijdingen" en dat verbaast mij in eerste instantie wel een beetje. 

Maar als we binnen 5 minuten al het eerste Duitse dorp binnenrijden, wordt alles duidelijk. Nu ligt het plaatsje Reuver, pal aan de grens, dus echt vreemd hoef ik dat niet te vinden. Maar het is heel smal en daar kom ik achter als een enorme vrachtwagen mij noopt het kleine stukje trottoir te gebruiken wat er voorhanden is.

"Frisches Gemuse" zegt het bord aan de kant van de weg en maakt aan alle onzekerheid een einde. De telefoons beginnen te piepen. "Welkom in Duitsland" meldt Vodafone ons. Tja, hoe duidelijk wil je het hebben.

Het is druk op de weg met vooral vrachtwagens, die bijna allemaal te hard rijden. Ik ben er tenminste nog steeds van overtuigd dat 80 km/u hun maximum snelheid is. Nu voor personenauto's 100 km/u geldt is het verschil heel weinig. Ik besluit dan ook 95km/u te gaan rijden. Op mijn teller is dat dan 100km/u want anders kom ik er nooit weer tussen.

In de verte zien we een vrachtwagen enorm slingeren als hij met een inhaal actie bezig is. 

Als we dichterbij komen, ruiken wij de oorzaak van het slingeren al. De drie verdiepingen tellende vrachtwagen is van onder tot boven afgeladen met varkens. Met mijn 95km/u kom ik hem nog maar nauwelijks voorbij. Trouwens mijn snelheid lees ik af op de navigatie.

Creatief, zou ik het noemen. Een ander meent misschien afgezaagd, maar het Nederlands klopt in ieder geval, of het moet zijn dat een echte puritein valt over het ontbreken van de punt, na het bedank woordje.

Oh, was ik mij daar vandaag toch een eind in overtreding. Als dochter van een automonteur wordt mij altijd op het hart gedrukt om de dieseltank nooit en te nimmer leeg te rijden, want dan is de ramp niet te overzien. Het gevolg is dat ik nooit boven de 400 kilometer mag komen, want dan is het absoluut tanken geblazen, op straffe van die avond zonder sokken naar bed te worden gestuurd.

Nu had ik haar kunnen plagen door haar op de dagteller te wijzen, maar kies er wijselijk voor om haar naderhand in te lichten. Dit alles was mogelijk omdat in Pont a Mousson de camper scheef stond er er dus meer diesel in ging en ergo we ook verder konden rijden op één tank.

Goed, ik ben opgelucht om weer thuis te zijn, want de afgelopen weken hebben mij wel geleerd, hoe kwetsbaar je eigenlijk bent.

Morgen eerst maar eens met de huisarts overleggen over de te volgen strategie.

Camping Natuurplezier Reuver

 

De receptie van Natuurplezier zou al open moeten zijn, maar wat wij over het hoofd zien is een enorme knop, waar The Voice Off Holland juryeden jaloers op zouden zijn. Daarnaast hangt een enorme camera, van waaruit wij ook worden aangeroepen. We krijgen een prachtige plek, dicht bij de toiletten, die er overigens keurig uitzien.

Laat ik beginnen met Pont a Mousson, waar Ali mij, om 8 uur, via kruipdoor sluipdoor routes naar een pompstation leidt, waar een liter diesel €1,56 kost in plaats van €1,86 langs de snelweg. De camper staat hier scheef, dus gaat er ook nog eens 41 liter in en das mooi.

Al kilometers hiervoor roept Ali: "oh ja, zo dadelijk komen we de kruisen tegen!" Ik heb geen flauwe notie wat ze bedoelt, maar bij Longwy doemen ze op. We, nou Ali dus, kiezen dit keer voor de A4 bij Arlon en niet voor de N4 die TomTom en Sygic aangeven. De N4 gaat langs Martelange en daar is de weg abominabel slecht. Ieder jaar weer zat ik te zeuren over de slechte wegen, op het moment dat we België binnenrijden. De A4 is daarentegen een ware verademing. Martelange staat bekend om zijn 20, daaromtrent, pompstations achter elkaar omdat het eigenlijk Luxemburg is. Maar ja, wij hoeven niet zo nodig.

Vanaf vertrek worden we langs de snelweg geflankeerd door Brem en Boterbloemen. Het is een aangenaam gezicht.

Dat de wegen zoveel beter zijn, heeft deels te maken met deze werkzaamheden, aan diezelfde snelwegen. Deze is rond de 12 kilometer lang, waar wij op een smalle strook mogen rijden.

Had ik het gisteren over het kerkje bij Luik, nou, dit is de echte, want deze staat echt bij luik naast de La Meuse/Maas.

We passeren La Meusse (Maas) en daar dan niet een foto van maken, jullie kennen Ali.

Dan, na veel geworstel en overgeconcentreerd autorijden, rijden we eindelijk Nederland binnen.

We kiezen voor de camping in Reuver, omdat die zo lekker dicht bij de snelweg ligt.

Little did we know, dat we eerst 7 kilometer langs dit soort kronkelige weggetjes moeten en verplicht zijn in de berm te stoppen bij iedere tegenligger.  Deze foto valt misschien een beetje tegen, want het wordt nog smaller dan dit. Waar Ali nu roept dat ze het wel avontuurlijk vindt, zou ze vroeger gaan gillen.

Deze chauffeur, een Belg, kan er niet zo goed tegen dat een Hollandse Kaaskop hem voorbij rijdt. Dus komt hij mij weer voorbij. Maar gaat het omhoog, moet hij mij weer laten gaan om vervolgens die Kaaskop weer in te halen. Let wel, hij gaat dan ver over de hem toegestane 90 km/u. Misschien heeft hij niet tot thuis gewacht. 

Pont a Mousson

Eigenlijk is het heel jammer dat we ons de tijd niet gunnen om nog even door Tournus te wandelen, of zullen we mijn medische toestand de schuld geven. Het plan is om deze ochtend nog even de Lidl met een bezoek te vereren, maar doordat we vroeg zijn en Ali "niet op de Lidl wil wachten" gaat het gas erop.

Vandaag kunnen we relaxed rijden, zeker als de wind verstek laat gaan en dat scheelt een slok op een flesje water. Ja, water, want met de antibiotica is een borrel uit den boze.

Het landschap langs de tolweg is groener dan groen en de zeer uitgestrekte graanvelden helpen daar een handje aan mee. Wederom doemt de vraag op of het planten van wijnvelden en/of graanvelden nu wel zo gezond is. Ook al is de verbouw bedoeld voor veevoeder, het lood dat neerslaat moet wel gigantisch zijn.

Strakblauw zou ik de lucht niet willen noemen, maar het is en blijft mooi weer. In tegenstelling tot vorig jaar. Op het moment dat we Frankrijk binnenreden, begon het te regenen en het is niet weer droog geweest.

Les vaches genieten er in ieder geval van. Grappig om te zien dat die beesten altijd in een groepje staan te grazen en nooit verspreid staan over het hele weiland.

Dan opeens een heel opmerkelijk verschijnsel, midden in het land ligt ineens een enorme bult zand. Geen enkel bouwwerk of  bouwactiviteit is in de verre omtrek te bekennen.  Even iets over de foto's, deze zijn allemaal genomen vanuit een rijdende camper. 

Dan de camperplek in Pont a Mousson. Als we het terrein oprijden, het is rond half één, staat het al afgeladen vol. Het onderste gedeelte, zeg maar op rivierhoogte, is volledig bezet en dat doet ons vrezen voor het bovenste deel, aan de haven. Gelukkig vinden we nog een plekje, waarvan de havenmeester ons op het hart drukt, dat dit alleen voor 1 nacht is. 

Vanaf de camperplek, richting Pont a Mousson, is er dit uitzicht. Het zal de reden zijn voor de naam van de stad. De Abdij van Pont a Mousson blijft indrukwekkend, hoewel de abdij tegenwoordig wordt gebruikt voor culturele activiteiten. Je schijnt er zelfs te kunnen overnachten.

Ik denk dat, als ik de 12 jaar van foto's zou doorspitten, ik ieder jaar wel een dergelijke opname zou tegen kunnen komen. Sommige zelfs met zwanen, waarvan een koppel hier ook rondzwemt.

Dan nog even een plaatje van de vorige camping. Op het toilet hangen dit soort briefjes en let vooral op de Nederlandse tekst. Er zijn altijd van die puristen die een dergelijke tekst "moeten" aanpassen.