Het liep alweer naar de donkere dagen voor Sinterklaas en onbewust werd ik steeds zenuwachtiger. Want meestal werd bij ons de Sinterklaas viering met de hele familie gevierd. Deze keer was het spannender dan vorige jaren, omdat mijn beide oudere broers de gehele week in Duitsland “op montage waren”. Dit betekende dat ze op maandagochtend vroeg in de auto stapten om vrijdagsmiddags, tegen 6 uur, weer terug te zijn. Twee dagen na Sint Nicolaas werd steevast mijn verjaardag gevierd. Vaak viel mijn verjaardag samen met de Sinterklaas viering, omdat dat op bijvoorbeeld op een zaterdag viel. Het spreekt voor zich dat bij mij, op die momenten, het verjaardag gevoel een beetje ondersneeuwde. Kennelijk werd dat ook zo door mijn moeder en broers ervaren. Want, zoals mijn moeder dat een aantal weken voor mijn 12e verjaardag verwoordde, zou ik dit jaar “een schitterend” cadeau krijgen.
Na deze mededeling ging mijn fantasie met mij op de loop. Het kon toch niet zo zijn dat ik dit jaar ‘echt’ een racebaan zou krijgen? Je kent ze wel, zo’n ovale baan met daarop 2 Formule 1 wagentjes die je over de baan kon laten vliegen met een afstandsbediening.
Ik had er eens eentje gezien bij een vriendje thuis, waar ik toen overigens niet mee mocht spelen, want “die was van hem” zo maakte hij mij duidelijk. “Hè mam?”, dat cadeau he, kun je daar met z’n tweeën mee spelen?” Ik kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer in bedwang houden. “Jazeker jong” was het bevestigende antwoord van mijn moeder. De trots sprak uit haar ogen, want zo’n duur cadeau konden ze zich alleen maar permitteren doordat de beide zoons in Duitsland extra konden verdienen. Ik was overtuigd, dit werd een racebaan. s ’Nachts lag ik te dromen met wie ik allemaal kon spelen en in eerste instantie viel dat vriendje, met die racebaan, daar even buiten. Toch sloeg de twijfel, na een paar dagen, alweer toe. Dit kon toch niet waar zijn? “He mam, over dat cadeau he, kan dat op tafel?” “Jazeker jong” Het antwoord, van mijn moeder, kwam er nu ietsje minder zeker uit dan de vorige keer, dus drukte ik nu even door. “Zit er ook elektrisch aan?” “Jaa, absoluut” klonk het nu een stuk zekerder uit mijn moeders mond. Verbeeldde ik het mij nu, of zag ik een traan bij haar opwellen? Ik hield, voor de rest van de dag, maar mijn mond over mijn racebaan. Op school kon ik het toch niet nalaten om het vriendje te vertellen dat ik op mijn verjaardag “ook een racebaan kreeg” “Oh, heb je er ook bochten bij, zodat je een ‘acht’ kan bouwen?” Ik begreep niet wat hij daar mee bedoelde, maar hield wijselijk mijn mond. “He mam, nog even over dat cadeau he, zitten daar ook ronde dingen bij?” Ik wist even niet zo snel op bochten te komen. “ Jazeker zitten er ook ronde dingen bij”, bijna jubelend kwam het antwoord uit mijn moeders mond, ze begon plezier in dit vraag en antwoord spelletje te krijgen. Ik rende, ook bijna jubelend, naar buiten om te gaan voetballen op straat en speelde, ondanks de kou, de wedstrijd van mijn leven gedreven door een gelukzalig gevoel.
De vrijdagavond, één dag voor mijn verjaardag, vierden wij Sinterklaas omdat ‘de jongens’ s ’middags thuis waren gekomen, zodat we de volgende dag mijn verjaardag konden vieren. Ik kon nauwelijks mijn gedachten erbij houden omdat ik alleen maar nauwlettend de pakjes in de gaten hield die een grote rechthoekige doos konden bevatten. Maar hoe ik ook tuurde en spiedde, ik kon de doos niet ontdekken. Opgelucht was ik, want nu was het zeker, ik kreeg de racebaan morgen, “echt op mijn verjaardag”.
De volgende ochtend werd mij te verstaan gegeven om nog even te wachten met uit bed te komen. En eindelijk mocht ik naar beneden en de kamer in. En boven op de tafel, van hoek naar hoek, flonkerend in het lamplicht, stond………….. een fiets!
