Toen ik onderstaand verhaaltje ter ‘redigeren’ voorlegde aan mijn eindredactie, riep deze vol ontsteltenis uit: “Jij hebt boter op je hoofd, want iedere keer als iemand, op radio of televisie, iets zegt, wat in jouw ogen, ‘verkeerd’ is, schreeuw je moord en brand.” Ik moet toegeven dat taalgebruik bij mij een gevoelige snaar weet te raken. Het “verhaspelen’ van bijvoorbeeld een spreekwoord kan bij bij mij rekenen op forse kritiek. Vooropgesteld dat één en ander gebezigd wordt door iemand die beter zou kunnen, dus moeten, weten. Als iemand mij dan probeert over te halen tot enige clementie met de woorden, “taal is in beweging” ontplof ik bijkans. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat wij, de gebruikers van de Nederlandse taal, naar eigen believen onze taal maar kunnen ‘misbruiken’. De verontwaardiging van Ali ligt dan ook in en aan de laatste zin.
Hier mijn gekuiste ‘overwinnings’ verhaaltje.
Sinds jaar en dag gebruik ik, ook in de Titel, het woord “Camperen” en diverse keren ben ik, door zogenaamde “Nederlandse Taal Puriteinen” gewezen op het feit dat dit woord helemaal niet bestaat. Maar de lezers van deze blog wisten allang wat camperen is en of betekent.
Maar nu is het officieel vastgelegd: het woord camperen is opgenomen in de nieuwste editie van de Dikke Van Dale, die sinds een tijd in de boekhandel ligt.
De NKC (Nederlandse Kampeerauto Club) had vorige zomer de redactie van het woordenboek gevraagd deze woorden op te nemen in de nieuwste editie. Camperen en camperaar zijn twee van de in totaal 18 duizend nieuwe woorden die in de nieuwste editie te vinden zijn. Om opgenomen te worden in hét naslagwerk van de Nederlandse taal, moeten de woorden niet alleen in een bepaald vakgebied worden gebruikt, maar ook daarbuiten. Bovendien kijkt de redactie van Van Dale Uitgevers hoe een woord zich in de periode van drie jaar ontwikkelt en hoe vaak het wordt gebruikt. Met enige trots meld ik dan ook dat ik het woord “Camperen” vanaf 2007, zeker tijdens onze reizen, dagelijks heb gebezigd, hoewel de vervoegingen regelmatig door mijn eindredactie zijn geschrapt.
Volgens deze zelfde criteria zijn er in de nieuwste editie 2.400 woorden gesneuveld. De nu verschenen Dikke Van Dale is met 4.880 pagina’s de dikste editie die er sinds de eerste van 1864 is verschenen.
Bij deze een heel lange neus naar alle Puriteinen, taal is niet statisch, taal is in beweging.
