Rio-Mar 40

Na het ontbijt gaat het, met de auto want het regent, op weg naar El Verger voor een oplossing van het watertank probleem.

Ali maakt deze foto vanwege de sinaasappels, maar ik zie het niet, dus gebruik ik hem maar om te laten zien dat het echt regent. Het is voor haar een soort herkenningsplek, die haar vertelt dat we op de goede weg zitten, vertelt ze nu.

In de winkel komen ze met dezelfde sluiting als dat we al hebben en dat schiet niet op. Ter plekke verzin ik een andere oplossing.

Een simpele aansluiting voor 2 slangen. Ik boor een iets groter gaatje in de dop, ruim deze een beetje op met een rattestaart vijl, die ik bij de Chinees koop. Zet een aansluiting voor 2 slangen erdoor, slangenklem van de antenne erop en klaar is Herman. Ik had ook nog lijm gekocht, maar aan beide kanten een slag met slangklem en het lijmen is overbodig.

Het water komt weer uit de kraan en de kachel brandt ook weer. Want ja, zonder water in de boiler heb je ook geen kachel. Het is buiten 15 graden en als de deur een paar keer open gaat, koelt het snel af in de camper.

Natuurlijk doen we gelijk maar even boodschappen bij de Lidl, want de luxe van een auto hebben we niet zo lang meer.

Gisteravond kondigt het regenachtige weer zich al aan, voortreffelijk vastgelegd door mijn privé fotograaf.

Nu ik een beetje, tussen de foto's,  aan het grasduinen ben, ontdek ik deze opname. Dit kwamen we onderweg tegen toen we naar Albufera reden of hoe het dorpje ook moge heten. (Solana hoor ik van de eindredactie.) 

Rio-Mar 39

Triest weer, niet te verwarren met weer triest, hoewel ik vannacht meerdere keren een triest gevoel krijg, als ik aan onze waterperikelen denk. Het is wel gek dat je dan allerlei oplossingen binnenkrijgt. Maar goed, dat is voor maandag, nu eerst maar vandaag.

Het weer, dat doet triest aan. De hele dag dreigt er regen en zo nu en dan komen er daadwerkelijk enkele druppen naar beneden. De zon hebben we nog niet gezien, wat het humeur ook al niet goed doet.

Als ik vanmorgen nog even in het nestkastje kijk, ontdek ik dat er 2 uitgekomen eieren het niet hebben gehaald. Kennelijk is het te zwaar om de diertjes helemaal uit het nestkastje te wippen, dus worden ze maar naast (links) naast het nest gelegd. De natuur is hard! Er waren 9 eieren, 2 halen het niet en er zitten nu 5 levende jonkies nog in het nest. Kennelijk heeft moeders, bij een grondige schoonmaak, de restanten van de eieren ook al het nest uitgewerkt. (Verderop een filmpje van zo'n schoonmaak 3 min.)

Ali maakt deze foto vanmorgen en het lijkt alsof er enorme golven zijn ontstaan. Maar het is zeer laag hangende bewolking, wat wel weer een mooi effect oplevert.

De Grote Schoonmaak

Rio-Mar 38

Koningsdag 2024 en het begint goed vannacht. Als ik de afstandsbedieningen weer terug wil leggen, vanaf het bed naar de tafel, stap ik in een enorme plas water. Vreemd, want het regent niet en de plek is ook wat vreemd. Even hiervoor is Ali op een klein steentje gaan staan en nu is het mijn beurt. Maar als ik mijn voet op til en weer terugzet doet dat dubbel zoveel pijn. Wat blijkt, ik ben in een soort 3-delige distel gaan staan. Zo eentje die ze ook gebruiken om auto's een lekke band te bezorgen, maar dan veel kleiner natuurlijk. Je kent ze wel, die altijd met de punt omhoog staan. Lekker dan en het begint te bloeden, dus alles onder het bloed. 

Maar hoe zit dat nu met die natte voeten, zul je denken! Nou, de slang die op de tank zit lekt en er loopt steeds een beetje water uit die slangkoppeling. Op den duur wordt dat heel veel en begint het over te lopen en dus ook op de vloer.

Drijfnat wordt het. Die witte koppelingen daar gaat het om. Het blijft raar, want dit is het hoogste punt, waarom lekt het dan. Het zal te maken hebben met communicerende vaten. Je kent dat vast wel, als je een emmer met water hebt, daar een slang in steekt, een beetje water aanzuigt, dan blijft het water lopen en lijkt het dat het ook omhoog stroomt.

Vanmorgen laat ik mijn licht nog eens over het probleem schijnen en aangemoedigd door Ali fiets ik nog even naar El Verger, waar een camper- en caravan reparateur zit. Onderweg doe ik verschillende schietgebedjes dat de mevrouw achter de balie staat die Duits spreekt, zodat ze in ieder geval kan vertalen.

Echter, de opgedirkte mevrouw, die normaal alleen achter de computer zit, maakt een arm gebaar, zo van, zoek het zelf maar uit. "Lunes", "Lunes" roept ze steeds... (maandag, maandag) Gelukkig komt de grote baas ook binnen, maar ook hij maakt een gebaar van: Tja, ik weet niet waar alles ligt en begint ook "maandag, maandag" te roepen.

Na de Konings beelden in Emmen, doe ik nog een poging om alles goed aan te draaien. Tja, U raadt het al, een 25 jaar oude camper.... "krak" het plastic is aan het einde van zijn of haar bestaan gekomen. Dus.... "Lunes" maar weer naar El Verger.

Lang Leve de Koning! Proost.

Rio-Mar 37

 

Gisteren voltrok zich een drama, nee, ik bedoel niet de 0-8 nederlaag van Heerenveen tegen PSV, daarover later meer. Het betreft het verlies van de portemonnee van Cor, onze achterbuur. Ze melden zich gistermiddag bij de politie om het verlies daar aan te geven. Hele scenario's  komen voorbij, waar hij hem zou hebben kunnen verliezen.

Terug naar de voetbalwedstrijd van Heerenveen-PSV. Nol, onze Brabander, is een heuse fan van PSV en nodigt ons, Cor en mij uit om gezamenlijk de wedstrijd te gaan kijken. Een beetje met het idee, dat ze kampioen kunnen worden. Dat is natuurlijk niet zo, want Feyenoord speelt daarna pas en die zou eerst punten moeten morsen, voordat PSV gisteren kampioen kan worden.... maar goed het gaat om het idee, nietwaar. 

Daar zitten de mannen klaar, van links naar rechts, Uw scribent, Cor en Nol, voor een klein laptopje.

Natuurlijk speelt mijn Friese afkomst ook wel een beetje mee, maar dit terzijde. Tijdens de wedstrijd blijft Nol maar doorzagen, dat de portemonnee niet weg is, maar in de caravan ligt. "Ga de caravan in, maar blijf op het trapje, links of rechts ligt de portemonnee, echt waar!" Hij blijft dit, tot vervelends toe herhalen. Als Ellen, de vriendin van Cor, nog eens langs komt, herhaalt Nol zijn helderziend inzicht.

20 minuten later: Ellen komt met de portemonnee aanzetten en die is gevonden exact op de plek die Nol aanwees.... Het is en blijft bijzonder, of niet.

Vanmorgen gaat het naar de markt in Oliva, om vervolgens bij bij de Mercadona de inkopen te doen. Maar natuurlijk eerst maar een bezoekje aan El Loc, voor een café solo en café con leche voor Ali.

Dan de markt over en dan maak ik iets mee wat ik nog niet eerder meemaakte. Ali aan het grijpen tussen de 2e hands (bad) kleding. Het is zo bijzonder dat ik maar een foto probeer te maken van dit gebeuren. De marktkoopman, rechts, is niet gediend van het maken van een foto en maakt een beetje amok, maar erg onder indruk ben ik niet. Tenslotte neem ik mijn eigen vrouw op de foto en het is ook nog eens de openbare weg, dus niet janken vrind.

Vanmorgen ontdekken we ook dat we, midden in het stadje, een doorkijkje hebben op het slot van Oliva. Grappig dat we dat nog niet eerder gezien hebben.

Oh ja, de gehuurde auto. Het is een Peugeot Nouvelle 208. Ik moet zeggen, de auto verbaast mij iedere keer weer. Gisteren ontdek ik iets nieuws. Ik had al een aantal keer een lampje op het dashboard ontdekt, als ik te dicht bij de middenstreep of zijkant kom te rijden meldt het lampje zich. Maar gisteren had ik kennelijk het stuur iets losser vast en merkte ik opeens dat de auto zelf de correctie maakt, zodat we weer midden op weg komen te rijden. Kijk, dat is natuurlijk een uitdaging. Ik laat het stuur los en de auto slingert van links en rechts, zichzelf steeds corrigeren. Nu roept het dashboard ook, met grote letters, dat ik het stuur vast moet pakken.

Dat doe ik dan maar..... we zijn veilig thuis gekomen..

Rio-Mar 36

 

L'Albufera Parc, in de buurt van Valencia, dat is ons doel voor vandaag en het wordt een enerverende dag.

De puurste vorm van natuur, zonsondergangen waar je alleen van kan dromen, boottochten en loskomen van alles zoals nooit eerder. Een oase vlak bij de stad omringd door rijstvelden en bossen: dat is het natuurpark L'Albufera. Bezoek het als je de Valenciaanse gastronomie wil begrijpen. Is er een betere reden voor een bezoek dan te weten dat het precies daar is waar de paella is uitgevonden?  

Deze schreeuwende reclame trekt ons over de streep om de kleine 80 kilometer af te leggen. Wel in een heerlijke auto, dat wel.

Na zo'n 60 kilometer belanden we, dankzij de navigatie van de Peugeot, op dit weggetje. Een soort ruilverkaveling weg, maar dan met diepe kuilen en verraderlijke scherpe bochten. In de verste verte is niets en niemand te zien en de vrees slaat om ons hart.

Heel in de verte ontwaren we iets van een bebouwde kom, ver weg over de grote velden voor landbouw bestemd.

Eindelijk een huis, met daarachter palmbomen. Nou, dit huis is jaren onbewoond want de palmbomen groeien door het dak. We rijden al zo'n 5 kilometer door deze woestenij en zien nog geen begin van een Natuurpark. Ali vindt het maar wat avontuurlijk en calculeert al in dat we er nooit zullen komen.

Dan, eindelijk een soort van een dorpje, Solana, alleen ligt het aan de andere kant van dit drekkige water. Dus rijden we nog een stuk door, tot we het poeltje over kunnen steken. Het dorp is "eenrichtingsverkeer" in de waarste zin van het woord. Het kan ook niet anders want het is er verschrikkelijk smal.

We kunnen onze auto nog net kwijt en wandelen dan maar het dorpje in.

We belanden op een soort van terras, waar ook een groep wielrenners (lees kromme sturen) zich heeft opgehouden. Als ik deze foto neem, zijn ze al weer weg een enorme troep achterlatend.

De uitspanning is een huis breed, met daarnaast zijn concullega (collega en concurrent) ook zo smal. De pietepeuterigheid ten top. 

Binnen is het werkelijk beeldig en pittoresk en kennelijk komen hier in de zomer grote groepen eten, want boven zijn ook nog 2 zaaltjes.

Het eigenlijke meer is kennelijk niet ver weg, want de vissers hebben hun slag al geslagen en de vis komt zeker niet uit deze dreksloot.

Kennelijk zijn er meer vissers in dit dorp die hun negotie uit het meer halen, of dit is vergane glorie.

Ik vraag aan de uitbater van het restaurant waar de "ingang" van het park is, waarop hij zijn buurman moet raadplegen. Ik begrijp dat we dan een eindje moeten zwemmen, alvorens we daar kunnen komen.

Wij besluiten om, op onze terugreis met de camper, de camping bij Valencia aan te doen en met de fiets nog eens een poging te wagen. 

Rio-Mar 35

Het gaat vandaag naar Gandia, waarover we de afgelopen jaren hele goede berichten hebben gehoord. Nu we toch een auto tot onze beschikking hebben, dan ook nu maar.

Nadat we de auto in een parkeergarage hebben gezet en we naar boven lopen, is dit onze eerste blik op de toegang tot de binnenstad.

Gandia is een stad en tegelijk een gemeente in de provincie Valencia aan de Middellandse Zee. De gemeente is gelegen aan de Costa del Azahar. Het ligt ongeveer 65 kilometer ten zuiden van Valencia en 110 kilometer ten noorden van Alicante. De stad is over de weg bereikbaar via de N-332 en via de AP-7, maar wij, op aandringen van Ali, houden de N-332 aan, want dat is veel gezelliger en mooier in  plaats van de 4 baans weg AP-7.

Op het eerste plein nemen we ook ons eerste bakje koffie. Lekker in het zonnetje, genieten van de rust, die hier nog steeds heerst.

Gandia heeft een heel mooi oud centrum, wat nog niet is aangetast door het modernisme. Neem nu deze compleet in mozaïek gemaakte muur, is het geen plaatje? Dit soort kunstwerken kom je overal in het centrum tegen.

Als ik me omdraai om wat meer afstand te nemen om het mozaïek wat beter op de plaat te krijgen, stoot ik bijna mijn hoofd aan dit kunstwerk.

Midden op straat staat deze monnik en schuin daar tegenover staat een deur open, waar Ali even een kijkje neemt. Ineens ben ik haar kwijt, want wat blijkt, om het hoekje beland je in een adembenemende mooie kerk. 

Je komt eigenlijk voorin de kerk uit, of is het een kathedraal, waar Andrés Hibernón ligt opgebaard, tenminste zijn gelijkenis. Andres is een van de vele katholieke heiligen.

Het plafond is rijkelijk bezaaid met ornamenten, maar dit is zeer smaakvol gedaan. Als je te lang naar boven blijft kijken word je duizelig.

In een heel klein hoekje ontdek ik een plek waar je een kaarsje kan opsteken. Weliswaar is dit elektronisch. Je kunt ergens €0,20 in gooien waarna er een kaarsje gaat gloeien. 

Op het Placa de l'Escola Pia, komen we deze beeldenrij tegen. Het eert de familie Borgia, tenminste, als je de geschiedenis een beetje geweld aan doet, want....

De leden van deze familie Borgia waren onder anderen Lucrezia Borgia, 2e van links en Cesare Borgia 3e van links, respectievelijk dochter en zoon van Rodrigo Borgia. De vele beschuldigingen aan het adres van deze familie Borgia zijn: incest, overspel en moord.

Geheel links staat Rodrigo in zijn functie van paus. Zo benoemde onze Rodrigo tien familieleden tot kardinaal, waaronder vier neven en gaf ook zijn kinderen belangrijke functies:

Cesare werd op 15-jarige leeftijd bisschop van Pamplona en in 1492 aartsbisschop van Valencia. In 1493 werd hij kardinaal.

Giovanni werd hertog van Gandía.

Gioffre werd prins van Squillace.

Zijn dochter Lucrezia werd o.a. gouverneur van Spoleto.

De familie wordt vandaag de dag nog herinnerd vanwege haar corrupte manier van heersen over het pausdom tijdens de renaissance. Er wordt zelfs geopperd dat zij de eerste criminele familie was en de voorloper van de Italiaanse maffia.

 Kijk, dan is ons koningshuis toch aardig braaf, nietwaar?

Gandia, een prachtige stad en zeker een bezoek waard.

Rio-Mar 34

Laat ik beginnen met te melden, dat vanmorgen de koolmeesjes zijn uitgekomen, dus dat is al het eerste heugelijke nieuws. 9 stuks liggen er te krioelen in het kleine nestje.

Wow, wat een dag is dit geweest. Het lijkt slecht weer te blijven, dus kiezen we ervoor om lekker naar het winkelcentrum in Ondara te gaan. Dit ligt op een kleine 11 kilometer verderop en nu we toch een auto hebben. Zaterdag waren we daar ook, maar toen was het zo verschrikkelijk druk, ook met auto, dus is dit een goede herhaling.

Nou, we zijn het enorme winkelcentrum nog niet binnen of we lopen Lefties binnen. Het zijn geen overblijfselen, zoals de naam doet vermoeden, maar allemaal producten gemaakt van linnen, viscose en katoen. Helemaal een kolfje naar de hand van Ali. Laat ik een lang verhaal kort houden, 2 jassen, 2 broeken en een blouse is de score. Om een goede maat te krijgen ren ik de winkel op en neer, tot vermaak van de verkoopsters.

Voor de afwisseling hoef je het absoluut niet te doen, want qua aanbod van een deel van de winkels zou je ook de Heerestraat helemaal kunnen doen. Zelfs een C&A (zie foto.)

Het duurt dan ook niet lang of we stuiten op een Yves Rogier winkel, die in Nederland opgeheven zijn. Dus Ali bestelt nu, in Nederland, alles online. Maar als je dan zo'n winkel binnenstapt en je kunt alles aanraken noopt natuurlijk tot kopen. Het duurt even, maar dan heb je ook wat, zelfs mijn favoriete handzeep en dus ben ik ook weer tevreden. Het duurt allemaal wat langer want de verkoopster wil een Spaanse Yves Rogier kaart voor Ali aanmaken, maar dan stuit ze op een onwillige computer, want je dient een Spaans adres in te voeren. Ach, het wachten is zoet, want ze is aardig.

Hoogste tijd voor een heerlijke kop koffie, want die hebben we nog niet gehad. 

Nu de buit binnen is, kunnen we in alle rust de diverse overdekte winkelstraatjes door kuieren.

Nu staan ze al een tijdje op mijn verlanglijstje, Skechers en nu zie ik mijn kans schoon, omdat bij dit type ook de zolen verwijderd kunnen worden, dus kunnen de steunzolen erin. Dit gaat natuurlijk wel ten koste van de heerlijk verende zool, maar bij de camper kan het prima zonder. Heerlijk. Oh, ja, het zijn die waar je zo in kan glippen.

Nog even een vervelend dingetje. Zaterdag heeft Ali een dekbedovertrek gekocht, maar nu is dat 2 x van de rekening afgetrokken, dus mogen we morgen nog een kijkje nemen bij de Carrefour, omdat zelfs Spaans sprekende mensen op de camping niet door de telefoonbrij heen kunnen komen.