Rio-Mar 13

 Bewolkt 15 graden, nu merk je de kracht van de zon, want zonder is het ronduit fris.

Ik zal niet zeggen dat alle Duitse Wohnmobil bewoners hetzelfde gedrag aan de dag leggen, maar er blijven overeenkomsten. U kent het gedrag van de Duitsers op het strand, tenminste, als we ons vooroordeel even mee laten wegen. Ze graven kuilen, soms hele diepe kuilen, waarin ze met z'n allen plaatsnemen en dan rondom windschermen plaatsen. Sommige bewoners van deze camping laten diezelfde neiging de overhand nemen. Het afbakenen van hun perceel is in ieder geval, tot in het extreme, doorgevoerd. Het tweede vlak van links is een deurtje, dat met veel moeite open te krijgen is.  

Dan volgt hier de roddel van de week. Nou, roddel, uit betrouwbare bron is ons duidelijk gemaakt dat dit de echte story is, zonder opsmuk.

Het is een gezellige avond, waar verschillende getrouwde stellen aan meedoen, maar ook enkele zogenaamde vrij gezellige dames. Uiteraard vloeien de spiritualiën in rijke maten, want dit verhoogt natuurlijk de feestvreugde. Tijdens het hoogtepunt van al deze jolijt, besluit een getrouwde heer zijn geluk te beproeven bij één van de vrijgezelle dames. Ze belanden tezamen in de "Wohnmobil" van mevrouw, waar de gezelligheid nog even doorgaat. Nu kan het zo zijn dat de indeling van de camper meneer zo goed bevalt, dat hij besluit nog een tijdje te blijven. Als de vrij gezellige dame, een paar dagen later besluit haar horizon te verbreden, vergeet meneer om op tijd uit te stappen. Ergo, de tot dan toe met haar ega mee reizende mevrouw, staat nu voor de taak de auto zelf te besturen en een eventuele nieuwe levens route zelf uit te zoeken. Het verhaal vertelt niet hoe ze tegen deze nieuwe situatie aankijkt. Want zeg nu zelf, sommige mannen kun je beter kwijt dan rijk zijn.

Iedereen kent de uitdrukking "water naar de zee dragen" dit geeft aan dat die handeling naar het zinloze neigt. Ali komt terug met deze foto, waarbij ze haar verwondering deelt, welk nut het heeft om een strand aan te vegen. Bij nadere bestudering van de foto, blijkt dat het een vlonder betreft, die wordt aangeveegd. Precies zo nutteloos, lijkt mij wel.

Rio-Mar 12

Zonnig 14 graden, nog steeds een frisse wind.

Maar moeilijk kan ik mij losweken van een debat in de 2e kamer. Ik ga hier geen mening uiten over hoe ik er over denk, maar zet het debat nu maar even op een laag pitje.

Zonder dat ik bedoel te zeggen, dat er een causaal verband is, maar laat ik het over de dieren hebben hier op de camping.

Met opzet heb ik een foto gemaakt die niet direct een beeld van associatie oproept, omdat ik niet onmiddellijk Uw eetlust wil ondermijnen. Maar het afgebeelde diertje leeft onder de naam Psychodidae en is familie van kleine insecten die behoren tot de orde tweevleugeligen en de onder-orde muggen (Nematocera). De vleugels zijn vaak voorzien van gekleurde haren en worden bij veel soorten in rust gespreid gehouden. De muggen lijken hierdoor enigszins op kleine vlinders, waar ze hun naam aan danken. (Wikipedia)

Er zijn soorten die leven in door de mens aangelegde infrastructuur, zoals riolen, badkamers en andere bronnen van natte organische stoffen. De meest voorkomende soort is de 'wc-motmug' of 'aalputmotje'. Deze soort heeft een wereldwijde verspreiding. Netter kan ik het niet omschrijven.

Ieder ochtend, als ik mijn natuurlijke gang naar het toiletgebouw maak, ontmoet ik deze kleine beestjes in grote getale en moet eerst een soort gevecht voor een vrije plek voeren. (Redactie: lichtelijk overdreven.)

Afgezien van de door de hier verblijvende "bewoners" meegevoerde honden, die iedere ochtend zorgen voor een soort georkestreerde serenade, komen hier ook hele mooie dieren voor. 

Wat te denken van deze prachtige soort De Hop. Al een paar keer wordt het diertje hier op de camping gesignaleerd. Ook zojuist weer, als Ali precies als ze haar telefoon aan de lader heeft liggen, geen kans ziet er een foto van te maken. Oke, ze roept mij bij het debat vandaan, maar dan is deze mooie vogel reeds gevlogen. Dus moet U het doen met deze zogenaamde "Stockfoto," maar wie weet.

Rio-Mar 11

Zonnig 14 graden, rustig maar fris briesje.

We merken dat de temperatuur langzaam omhoog gaat, al heeft de frisse Zuid Oostelijke wind daar nog wel een negatief effect op. Nu sta ik op het standpunt dat mannen boven de 55 jaar geen korte broek meer aan zouden moeten trekken, maar de temperatuur en de doorlopende aanwezigheid van de zon, noopt mij hier enige coulance in te betrachten. Maar bij de plannen om vanmorgen vroeg richting El Verger te fietsen om inkopen te doen bij de Lidl, zie ik daar toch maar vanaf. Sterker nog, de frisse wind dwingt ons om een hoofdband te dragen, want in de schaduw is het ronduit koud.

Of het nu bij de Mercadona, of bij de Lidl, is eender welke grootgrutter, allereerst begeven we ons naar de broodafdeling. Kennelijk worden we nog gestuurd door een Calvinistische gedachte van "voordat het op is" terwijl dit soort winkels eigenlijk de gehele dag en naar behoefte ter plaatse hun brood bakken.

Dit geldt, uiteraard, minder voor de bier afdeling, want daar komt het regelmatig voor dat een bepaald soort bier, lees Hefe Weitzen, uit de schappen is verdwenen. Kijk, hier gaat de stelregel niet omgekeerd op, als men zegt dat één glas bier een boterham vervangt. Want, bij warm weer, zullen twee boterhammen extra nooit mijn behoefte aan een flesje bier kunnen vervangen.

Pal naast ons staat een enorme palmboom en voor zover het mij bekend is, zou dit de zogenaamde Palmera Datilera, oftewel een Dadelpalm zijn. Of we staan hier niet lang genoeg, of hij/zij is niet doelmatig bevrucht, want ik heb er nog nooit dadels aan gezien. Het heet dat dit een tweehuizige boom is, dus bevrucht moet worden. Als er een straffe wind staat, bewegen deze palmen statig met de wind mee. Hier moest ik duidelijk rekening mee houden, toen ik mijn antenne op zo'n 4 meter hoogte aanbracht, want de dunne draad wordt, bij bewegen van de boom, aardig strak getrokken.

Hier nog een mooie sfeerfoto met het uitzicht vanaf Platja Deveses (strand van Deveses) , zoals het hier officieel heet.

Rio-Mar 10

 Zon 13 graden, in de schaduw 's morgens vroeg.

Ondanks het vroege en frisse uur, zo met de zomertijd, verhuis ik toch nog een keer naar het strand. Ali verzorgt de koffie en het zonnetje doet zijn best. Ik heb verbinding met een paar leuke stations in Nederland, Noorwegen en Duitsland, maar als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl....

Vanaf het strand bij Rio-Mar, met een simpele antenne, maak ik verbinding met Australië en wel de Oostkust over een afstand van 16.764 kilometer, Ja inderdaad 16 Duizend Zevenhonderd en Vierenzestig kilometer. Ik word er duizelig van. Mijn dag kan niet meer stuk.

Ik weet niet of dat ook geldt voor deze visserman. Hij is al tijden bezig om met een werpnet een paar visjes te verschalken. Afgezien van de naam, lijken wij wel op elkaar. Ik roep in de ether mijn roepletters en wacht af of er iets terug komt, hij werpt zijn net uit in de hoop dat daar ook iets in komt.

Verschillende keren werpt hij zijn net uit, om vervolgens bij het ophalen te constateren dat er weer niets in zit. Trouwens, Ali maakt deze foto's, want koffie brengen is nog tot daar aan toe, maar meeluisteren naar een paar kerels uit andere landen, gaat haar te ver.

Deze maakt ze ook, waarvan ik in eerste instantie denk, dat het rook is van een fikkie, even verderop. Maar het is een zeer laaghangende bewolking of mistflarden die op de vlucht gaan voor de zon.

Het is trouwens heerlijk toeven op het strand, zo zonder noemenswaardige wind en een fijn zonnetje op de rug. De twee lagen dons zijn dan ook niet helemaal noodzakelijk.

Dat mensje op het strand, dat ben ik in de vroege ochtend. Eenzaam maar niet alleen, zullen we maar zeggen.

Als ik nog een beetje zit bij te komen van mijn kinderlijke opwinding, komt ineens een caravan aansluipen. (Let even op de was van Ali). Iemand is zijn caravan aan het verplaatsen. Normaal doe je dat met de auto, maar deze meneer geeft er de voorkeur aan om het met zijn elektrische mover te doen. Het gevaarte kruipt langzaam aan mij voorbij. Zo nu en dan stopt het gevaarte en ik ben nieuwsgierig waarom.

Het antwoordtis simpel, de Spaanse caravan bezitter is tegelijkertijd aan het telefoneren en heeft het daar heel druk mee.

Hoe druk, wel, zelfs bij het opstellen van de caravan, is hij constant aan de telefoon. Trouwens, die dikke hond heeft het al aan de stok met Luna, het buurhondje van een stel Duitsers, die het eind van de week vertrekken. De caravan is iets te lang voor de plek, maar dat is niet onze zorg.

Rio-Mar 9

Zonnig 15 graden, frisse wind.....

Zo, voor de eerste keer horen we de camper tegen ons "praten." In het verleden heb ik al eens uitgelegd, dat de zon de camper verwarmd en dat deze dan gaat kraken. Het is lang geleden dat dit gebeurde, dus hopen we alvast op een mooi warme dag. Ik kijk nog even op mijn tracker en constateer, dat het nog maar 8 uur is. We hebben nog even de tijd. Als we om half negen de bakker al, luid toeterend, de camping op horen komen, kunnen we een "tjonge, tjonge, die komt ook steeds vroeger" niet onderdrukken. De camper begint zich steeds luider te melden, wat betekent dat de zon ook hoger komt.

Het kwartje valt alsof er een vertraging op zit. "We zijn de hele zomertijd vergeten" merk ik nog ten overvloede op. Zowel mijn horloge, dat toch gestuurd wordt door DCF77 in Mainfliegen, (25 km van Frankfurt am Main) heeft het af laten weten. Ook mijn tracker geeft nog de wintertijd aan, omdat bluetooth niet ingeschakeld is. Ach, ach, die provinciaaltjes toch.

Ali neemt nog even een kijkje bij de vooruitgang van Letty haar inpak capaciteiten. Zo langzamerhand begint het op een echte uitdragerij te lijken. Vanmiddag vertrekken ze.

Wij besluiten, nou eigenlijk Ali, om te gaan lunchen bij Camping Pepe, 3 km wandelen noordelijk langs het strand. Er zijn momenten dat het water verraderlijk ver het strand op komt en op een onoplettend moment van ons, spoelt het over mijn linnen schoen. Kletspoot, zo noemden we dat vroeger, als we in het weiland naar kieviet eieren gingen zoeken en je met de polsstok net niet ver genoeg over het slootje sprong.

Ook is het sowieso wel raadzaam om te kijken waar je loopt, want ook de kwallen zijn vandaag vertegenwoordigd.

We zijn niet de enigen die op dit idee zijn gekomen om bij Pepe te gaan eten. Als we aankomen staan er nog 6 mensen te wachten op een leeg tafeltje. Ali heeft daar heel andere ideeën over en loopt door tot in het restaurant waar ze op het achtergelegen terras terecht komt. Ik sjouw er maar achteraan, neem een leeg tafeltje mee en zet die half in de zon, half in de schaduw. Leuk plekje. We bestellen wat te drinken en te eten maar stellen ons in op een wat langer verblijf, gezien de grote drukte. 

Het moet gezegd, het eten komt sneller dan verwacht. Na de wandeling hebben we trek en vallen aan, met naast ons een groot gezelschap, wat maar bezig blijft met het verschuiven van hun tafels, om toch maar half in de zon te kunnen zitten. Om ons heen is het paella, wat de klok slaat.

Morgenvroeg maar weer eens op het strand gaan zenden en kijken of de Australische vrienden op dit vroege tijdstip ons nog kunnen vinden.

Rio-Mar 8

 Zonnig 14 graden, harde wind.

Vanmorgen posteer ik mij, met mijn zendontvanger, voor de tweede keer op het strand. Als ik alles heb geïnstalleerd en de ontvanger aanzet, hoor ik Australië luid en duidelijk doorkomen. Net op het moment dat ik wil aanroepen, ontstaat er een kakafonie aan naburige zenders. Er is een zogenaamde "contest" gaande, wat inhoudt dat de gehele band tjokvol met zendende amateurs zit. Ik geef het op!

Ik pak mijn boeltje maar weer in en keer weer camper waarts, een ervaring rijker en een illusie armer.

De harde wind heeft vat gekregen op de diverse goederen, die allemaal mijn kant opwaaien en bijkans word ik gezandstraald. Terug bij de camper moet ik de apparatuur ontdoen van overtollig zand.

Letty heeft plannen om morgen weer naar huis te vertrekken. Haar zoon is overgekomen om haar daarbij te assisteren. Alle spulletjes worden meer of minder netjes op hoopjes gezet, waarbij de ene hoop in de caravan blijft, die naar een naburige stalling gaat, de andere helft gaat mee in de auto, terug naar huis. Het begint op een uitdragerij te lijken.

Diezelfde uitdragerij komt ook voor op deze strijkplank bij de douches. Daar laten mensen hun spulletjes achter die niet meer nodig zijn, of in het ergste geval, niet meer in de auto/caravan passen. Als er iets van je gading is, mag je dit met een gerust hart meenemen. Het is een vreemdsoortige verzameling, zeker voor een camping. Wat te denken van 1 vlinderdas, ballonnen, een ijslepel, een soort boemerang, een zoutvaatje en de hoody is ook niet meer nodig, zo te zien.

Als ik voor een pakketje, dat is aangekomen van Amazon, mij wil melden bij de receptie, kom ik voor een gesloten hek te staan. De reparateur is druk in de weer om de motor, die het hek open en dicht schuift, te repareren. Ik blijf geduldig wachten totdat hij mij in de gaten krijgt. Een gulle lach wordt mijn deel als hij, handmatig, een kiertje voor mij laat waar ik tussendoor kan. Op de terugweg herhaalt zich dit ritueel nogmaals, want de Spanjaard is geconcentreerd met zijn werk bezig.

Wie ook geconcentreerd bezig is, is deze, laat ik het een hoogwerker noemen, in Denia. Ik ontdek hem als we op de bus staan te wachten om weer terug naar de camping te gaan. Hij is bezig om de bovenste rand van een 6 verdieping tellende gebouw te repareren. Kijk, "Abseilen" ( hoe noem je dat in het Nederlands?) kan een leuke hobby zijn, maar om nu uren in een dergelijk tuigje met specie en verf aan de slag te gaan en dat op krap 20 meter hoogte, is iets heel anders, lijkt mij. 

In het kader van de Flora en Fauna, hier in Spanje, deze bloem met de welluidende naam "Asphodelus fistulosus." Het was even zoeken, want het is een slechte foto om Google erop los te laten.

Wie het beter weet, mag zich melden.

Rio-Mar 7

Zonnig 15 graden, jammer van die frisse wind. Maar het begint erop te lijken, qua weer.

Alweer een week hier op Rio-Mar, de tijd vliegt als je het naar je zin hebt en dat hebben we. Nog steeds loop ik met een euforisch gevoel rond, want gisteren was toch wel een openbaring, voor wat betreft het zenden naast de waterlijn van de Middellandse zee. Genoeg daarover.

Vandaag gaat het op de fiets, naar Oliva, een kleine 10 kilometers noordwaarts. De rit gaat tussen de wel heel smalle weggetjes van Deveses, maar als we Oliva Nuevo (nieuw Oliva), wat eigenlijk alleen bestaat uit een golf resort met de bijbehorende hotels, voorbij zijn, beginnen de sinaasappel boomgaarden. De hemelse geuren van de sinaasappelbloesem zijn overweldigend. Die heerlijke geur is op plaatsen zo sterk, dat het bijna bedwelmend is. 

Het gekke is dat hoewel de oogst van sinaasappels in januari-februari-maart plaatsvindt, er nu nog steeds bomen tussen staan die vol zitten met de gezonde vruchten. In de meeste beschrijvingen staat dat dan de sinaasappels "geplukt" worden, maar niets is minder waar. De sinaasappel wordt namelijk "geknipt" omdat anders de navel beschadigd en de sinaasappel snel begint te rotten.

De fietsen worden gestald bij de Mercadona, waar we ook de fietshelmen en tassen in een kluisje kunnen achterlaten. Dan wandelen we, nog steeds in het zonnetje, over de laan richting de markt.

Al jaren passeren we het gebouw waar geen enkele aandacht meer voor is, behalve de aangroei van bijna bomen, die genieten van deze schaduwrijke plek.

Gewoontedieren, zoals wij provinciaaltjes zijn, drinken we eerst een café con leche. Gelukkig hebben we dan het meest drukke deel van de markt, groente en fruit, gehad. Er ontstaat verwarring als we aangeven te willen betalen. De bediening komt 3 keer langs, maar zonder de rekening. Als we aangeven nu echt weg te willen, wordt een jongere bediende gestuurd, die vraagt wat we willen. "Tja, wat dacht je van afrekenen?" Hij loopt weg, maar even later zien we hem andere klanten bedienen. Ook hij maakt geen aanstalten de rekening te brengen. Kijk, ik heb het dan al gehad en wil vertrekken. Mijn welopgevoede ega blijft geduldig wachten, terwijl ik opsta en geagiteerd nogmaals de rekening vraag. De jongeman wijst ergens in het luchtledige. Als hij merkt dat ik weg wil lopen, snelt hij naar binnen en grijpt de rekening. De fooi kan hij, deze keer, op zijn buik schrijven.

Links, (sorry van mijn hoofd)  deze enorme uitstalling van pantoffels. Het lijkt erop dat heel Spanje alleen maar op "zapatillas" loopt. Het moet gezegd, als je oplet dragen oude dametjes vaak nog hun pantoffels. Rechts is volgens mij de meest fijne bezigheid van vrouwen. Het grijpen in de enorme stapels kledij, die voor een paar centen aan te schaffen zijn. (Jammer dat dit geen filmpje is.) 

Nog even terugkomend op die oude dametjes op hun pantoffels. Diezelfde dametjes hebben, zonder uitzondering, zo'n boodschappen rolwagentje, dat ze voor zich uit duwen. Als je bedenkt dat ze dan vooral oog hebben voor de aangeboden goederen, is het niet gek dat je regelmatig een kar op je enkels krijgt. Maar zij zijn dit gewend, want het excuus komt nog voordat je je kunt omdraaien.

Op de terugweg naar de Mercadona, zien we Spanje op z'n best. Deze fiat staan pontificaal midden op de kruising/stoep geparkeerd. Echt, er zit niemand in.