Rio-Mar 19

Zonnig 14 graden, later hardere wind daardoor fris (uit de zon.)

Ali blijft vanmorgen wat langer liggen, want de rugpijn eist eerst nieuwe paracetamol. Het is aandoenlijk te zien hoe, met hulp en  gehandicapt, ze zich beweegt als ze van en op bed moet. Dus ontbijt ik voor de eerste keer op deze trip in mijn eentje, best een gek gevoel.

Ik zet haar ontbijt alvast klaar. Als de zon wat meer macht krijgt haal ik haal grote stoel uit het tentje en zet die op een zonnige plek en uit de wind. 

Nu ik met de blog bezig ga, zie ik dat ze vanaf vanmorgen, vanuit haar stoel, foto's heeft zitten maken.

Om te beginnen vanmorgen vroeg, als ik de bladeren en andere ongerechtigheden van het buitenkleed veeg. Het blijft gek, jezelf zo bezig te zien.

Als ik in de camper zo om me heen kijk, of ik nog spulletjes kan opruimen, zie ik op de vloer van alles liggen. "Anders moet je even stofzuigen" krijg ik te horen, als ik melding van de bende maak.

Ik pak het apparaat, wat voor een stofzuiger door moet gaan, uit de garage en begin te zuigen. 

Er doemt een verhaal bij mij naar boven van mijn jongere broer. Hij had een mooie aanbieding gezien van een zogenaamde "Discman." Hij stuurde mij een afbeelding, of ik er even mijn oordeel over wou vellen. Wat ik zag was een foto van de "My First Sony" misschien kent U ze nog wel, van die roze apparaatjes speciaal voor kinderen gemaakt. Nou, dat gevoel krijg ik als ik met die stofzuiger aan de slag ga. "Je moet hem niet op volle sterkte zetten, want dan is ie zo leeg" krijg ik nog van buiten te horen. "Dit schiet niet op" denk ik bij mezelf.

Dus ik gooi de matten uit de camper naar buiten

Ik gooi de matten één voor één over de waslijn en geef ze een ferme klopbeurt met een wandelstok uit Turkije. Die wandelstok kocht ik in een winkeltje, omdat ik last kreeg van mijn rug, tijdens onze camperreis door Turkije. Ik was toen nogal van het afdingen en kreeg het ding voor niet teveel geld. Op de terugweg, kwamen we weer langs diezelfde winkel en kennelijk had de verkoper spijt en wilde de wandelstok wel weer terugkopen, voor meer dan ik had gegeven.

Het is een mooie met parelmoer ingelegde en deelbare wandelstok, maar helaas is hij nu gesneuveld.

Trouwens, Ali kocht daar nog wel een paar kinderschoentjes voor de kleindochter en daar betaalde ze dan wel iets teveel voor.

Vanmiddag doe ik ook nog even een was, wat kennelijk ook is vastgelegd door de ijverige fotograaf.

Op één van haar wandelingen over de camping, want ze vindt dat ze nog wel wat beweging nodig is, ontdekt ze deze kampeerbus, van de enige Nederlanders, buiten ons om, op de camping. Verder staan er voornamelijk Duitsers, een paar Fransen, Zweden en Belgen. De laatsten zijn twee ongelooflijk aardige mannen uit Wallonië, die dus geen Nederlands spreken, maar met werkelijk iedereen contact maken.

Zo, ik ga maar weer eens aan het koken.

Rio-Mar 18

Bewolkt 14 graden, later zonnig en 18 graden.

Om gelijk maar de ziekenboeg even te bespreken, het wordt er niet beter op. De rug was bij de val een beetje geschaafd, maar viel voor de rest reuze mee. Dat is vanmorgen toch wel iets anders. Ze kan nauwelijks bewegen en komt met moeite uit bed. Het aankleden wordt een ware opgave waarbij ze regelmatig op haar tanden moet bijten. 

Aan fietsen hoeven we niet eens te denken, want bewegen is bijna uitgesloten. Dit houdt in dat ik alleen de boodschappen in El Verger zal moeten doen. Met moeite maakt Ali een lijstje van de benodigdheden, ja zelfs schrijven is nu een opgave. 

Voordat ik zelf op de fiets kan stappen, moeten eerst de voorbereidingen voor Ali gemaakt worden. De camperdeur kan ze eigenhandig niet openen of sluiten, laat staan een stoel uit het tentje halen. Ik moet nu goed nadenken voordat ik de fiets onder het zeil vandaan haal en onderweg kan.

Het is niet druk in de winkel, dus dat is weer een meevaller. Als ik bij het brood sta, altijd onze eerste stop, breekt plotseling het zweet mij uit. Het wordt mij ,kennelijk, opeens allemaal teveel. Het is een rare gewaarwording. Ik zie kans om het lijstje binnen de kortste keren af te werken. Lang zoeken naar een artikel komt niet echt voor.... behalve een "courgette." Ik kan met de beste wil van de wereld niet meer bedenken wat nu een courgette is. Dus bel ik Ali. "Iets dikker dan een komkommer en een beetje een buikje" is haar verhelderende duiding. "Calabasin" noemen ze die hier in Spanje, gered!

Als ik bij de kassa kom, zie ik dat het nog maar half elf is, "ik kan misschien de Nederlandstalige Ronde op de zender nog halen" bedenk ik bij mezelf. Inderdaad, voor elf uur stap ik weer de camper in. Trouwens die Nederlandse ronde is een puinhoop, dus gaat de radio weer uit.

"Goh" zeg ik tegen Ali, "bij het brood brak mij werkelijk het zweet uit, ik denk dat ik maar eens met een psychiater moet gaan praten." "Nou", zegt Ali glimlachend, "dat heeft nu niet zoveel nut meer, daar had je eerder aan moeten beginnen."

Kijk, van je geliefde moet je het maar hebben.

Ik zal zo beginnen aan het eten, want om nu nog langer hier te gaan zitten klagen is ook niet erg productief.

Rio-Mar 17

 Zonnig 16 graden, weinig wind.

Na het ontbijt en Ali helpen met aankleden, zet ik spullen, voor zover ik kan bedenken, alvast klaar voor haar. Ikzelf verhuis met mijn zendontvanger naar het strand om een beetje te hobbyen. Ook aan het strand staat bijna geen wind, dus al snel ben ik "overdressed" en krijg het "gloeperds" warm. Dus de bodywarmer en het vest maar uit en dan is het nog steeds aangenaam op het strand. Als ik mijn zender op de kleine accu heb aangesloten en de antenne in het zand pal naast de Middellandse zee heb geplaatst kan het feest beginnen. Als Les VK2CPC uit Bonville, Australië mijn signaal ontvangt en mij antwoordt, is mijn dag weer goed. Ik ontmoet Les wel vaker op dit tijdstip en met 20 watt(jes) 17.000 km ver weg te komen, geeft toch voldoening.

Als drie jonge dames het strand opkomen met een enorm meetlint, volg ik dat met verbazing. Met grote zorgvuldigheid wordt het strand opgemeten en er een foto van gemaakt. Aan de vloedrand ontstaat er een discussie, over hoe ver het strand nu eigenlijk doorloopt.

Mijn verbazing stijgt tot een hoogtepunt, als de dames zich ontkleden en zelfs een ongedefinieerde meting in de zee nemen. Kijk, het is vroeg op de dag, als ik dit meemaak, maar dan wat later op de dag had ik toch gevreesd voor een zonnesteek, zeg nu zelf.

Als Ali even later het strand op komt, om mij koffie te brengen, vertel ik haar wat ik heb gezien.

Zij heeft met de dames gepraat en het schijnt een klas te zijn die onderzoek doet naar het plantenleven rondom het strand, landmetingen doet en het zand van het strand onderzoekt.

Hier een foto van Ali waarop te zien is dat de dames in een bak verschillende bloemen determineren.

Een paar dagen geleden doen ook wij een ontdekking, namelijk deze fel blauwe schelpen die in massa's op het strand zijn aangespoeld. Het blijken, volgens de geleerden, om de "Velella Velella" te gaan, lees ik later in "Spanje Vandaag." Hier een stukje uit dat artikel;

Na onderzoek door lokale autoriteiten en marine experts is vastgesteld dat het gaat om de soort Velella velella, in Spanje beter bekend als ‘Barquitas de San Pedro’ of ‘Vela púrpura’, en in het Nederlands als bezaantjes. Deze opvallende blauwpaarse wezentjes spoelen in grote aantallen aan na sterke wind op zee.

Deze kleine, blauw-paarse wezens behoren tot de familie van de hydroïdpoliepen. Ze lijken op kwallen, maar het zijn in werkelijkheid kolonies van samenwerkende poliepen die één organisme vormen. Dankzij een doorzichtig zeiltje kunnen ze op het wateroppervlak drijven en laten ze zich meevoeren door de wind, alsof ze op een miniatuur zeilbootje varen.

En verderop.

Het fenomeen trekt volop de aandacht van natuurliefhebbers, fotografen en mariene biologen, die het zien als een unieke gelegenheid om het gedrag en de verspreiding van deze bijzondere zeeorganismen beter te bestuderen. Ook gezinnen en kinderen reageren enthousiast: zij vinden het vaak magisch om de blauw glinsterende ‘zeilbootjes’ van dichtbij te zien en zelfs voorzichtig aan te raken.

Dan nog even over de "patient." Het gaat langzaam beter, de snee boven haar oog is zo goed als dicht, alleen de handpalmen zijn nog gevoelig en het buigen gaat nog steeds lastig. Maar ze heeft het nu erg naar haar zin, want de temperatuur is fantastisch te noemen en ze kan de hele dag buiten zitten.

 

Rio-Mar 16

Zonnig 15 graden, later oplopend naar 20 graden.

Even op voorhand, met de volgende klaagzang probeer ik alleen maar duidelijk te maken, dat het runnen van een camperleven niet altijd rust betekent.

Gisteren een heerlijke maaltijd gemaakt, een soort gevulde soep met bloemkool en witvis, heerlijk, maar ja dat laatste moet ik wel zeggen want ik maak het zelf. Dan mag ik ook de afwas doen en de stoelen opruimen in het bijtentje.

Vanmorgen gaat de wekker om 6.45 uur, want om 7 uur is de start van de F1 op het circuit Suzuka in Japan, met Max vanaf "Pole position." Op zich al knap, gezien de McLaren's in principe een snellere auto hebben. Maar dat Max van acquit de voorsprong niet meer uit handen geeft is memorabel.

Zo, twee uurtjes vrij, zo kijk ik er nu tegenaan, want na de race gaat het "los." We beginnen met het ontbijt en dat komt dus erop neer dat ik aan de bak mag. Zoals al is voorspeld, de spierpijn manifesteert zich duidelijk en het is aandoenlijk haar uit bed te zien komen. Aankleden is ook al een worsteling en mag ik regelmatig bijspringen. Goed, ontbijt dus achter de kiezen en wordt het weerbericht geraadpleegd. Het belooft een mooie zonnige dag te worden. "Zullen 'we' de was doen?" In de praktijk komt dat natuurlijk op mij neer, alleen het inspireren komt van Ali af, zoals ze de stroom aan instructies blijft noemen. Het moet gezegd, zo'n "wasje" doen is nog wel een dingetje. Gekleurde zakken in een aparte waszak, met daarin een kleurdoekje et cetera. 

Tijd voor koffie, voor de duidelijkheid, dit waren normaliter  de taken van Ali, of laat ik zeggen, die taken nam zij steeds op zich. Is dat zo gegroeid, of is het pure liefde, of is het haar gewoon opgedrongen door de situaties? Er broeit nu een hele foute grap in mij, iets met quoten van een beroemde advocaat.

Dan het ophangen van de was. Hemeltje lief, de inspiraties blijven komen en ik wist eerlijk gezegd niet dat was ophangen nog zoveel kunstjes en trucjes bevatte. De was hangt. 

Even tijd voor een boek in het zonnetje en dan is het alweer tijd voor de lunch, oftewel een broodje met drinken om de medicijnen mee naar binnen te werken, want ja, op deze leeftijd..... daarna de afwas.

Ik plant mezelf even achter de zender om mij in te melden op het Nederlandstalig Amateur Treffen op de 7.073 Mhz.

Ali verschuilt zich in de schaduw, want de zon begint steeds meer macht te krijgen en dan is het een kwestie van oppassen, zeker als je uit de wind zit.

De ronde van Vlaanderen is alweer even onderweg en ik volg graag de laatste 100 km. Maar heel lang kan ik daarvan niet genieten, want het is theetijd. Nu vullen wij dat al jaren in met een paar toastjes met Franse kaas en een glas drinken.

Ik merk dat de zomertijd me nu parten gaat spelen, want eigenlijk ben ik om 5.45 uur opgestaan. dus tijdens de ronde van Vlaanderen zit ik te knikkebollen en val op de stoel in slaap.

Omdat Ali mij niet wil storen, maakt ze maar een wandeling, richting het strand, waar het op het terras van het restaurant het een drukte van belang is. Zo'n beetje alle parasols zijn opgezet.

Op het strand is het rustig, want de wind maakt het toch aan de frisse kant.

Zo langzamerhand moet ik ook het avondmaal gaan voorbereiden. Ik merk nu dat voor mij al deze zaken als een soort druk op mij werken, terwijl voor Ali het "gewoon" in haar systeem zit. Dit is natuurlijk een gevaarlijke zin, want als dit lang genoeg gaat duren, zal het voor mij ook in het systeem komen. 

Rio-Mar 15

 Zon, 14 graden, later oplopend naar 21. In de camper is het inmiddels 26 graden.

Er zijn van die zaken waarvan je niet verwacht dat die nog gebeuren. Maar oh jee, wat kun je dan verrast worden.

De meest triviale gebeurtenis is er één die mij met vreugde vervult. Max Verstappen staat morgen op Pole positie, tijdens de race op Suzuka in Japan. Compleet onverwachts, maar toch.

Dan een gebeurtenis van gisteravond laat. Ali zal even een handdoek op de lijn buiten hangen. Hoe het precies gebeurt is een raadsel, maar ik vind haar languit naast het afstaptrapje van de camper. Boven haar wenkbrauw zit een diepe scheur, die ik zo goed en zo kwaad het gaat verbind. 

Vanmorgen, als we koffie drinken bij El Loc, ziet het er nog niet echt florissant uit. Maar gelukkig zijn we voor de koffie even langs de Farmacia gegaan en hebben betere pleisters gekocht. Ook een stel hechtpleisters worden aangeschaft. Maar ja, vraag dat maar eens aan Spaanstaligen waar hun Engels  beperkt is tot Yes en No. Gelukkig doet de vertaal app wonderen.

De grootste val heeft ze opgevangen met haar handen, met als gevolg dat haar polsen nu helemaal functie weigeren. 

Maar gelukkig heeft ze het Carpaal Tunnel Syndroom, waarvoor ik op Amazon een paar geweldige spalken heb gekocht en die komen nu fantastisch van pas. Anders had ze nooit de fietstocht van 10 km naar Oliva kunnen maken. ( dat van gelukkig heeft ze.... ) dat is natuurlijk een cynisch grapje hoor.

Bij El Loc staat Robbie Williams weer achter de teek en begroet ons, als waren we oude vrienden, och misschien is dat ook wel een beetje zo.

Als we weer terug naar de fietsen lopen, horen we in de verte het klaaglijke geluid van verschillende Hoornblazers.

De Hoornblazers begeleiden een groep mannen die een zwaar metalen raamwerk door de stad zeulen. Zo nu en dan worden op dat hekwerk gevulde boodschappen tassen gegooid. 

Het meegevoerde vaandel vermeld "Banda cctt JESUS Nazareno" wat zeker iets te maken heeft met de kruisiging van Jezus van Nazareth. 

Bij terugkomst in de camper, verwijder ik de gisteravond aangebrachte pleister. Het ziet er niet slecht uit en met wat jodium, een paar hechtpleisters en een grotere pleister, om het schoon te houden, hebben we er goede hoop op. De bril is afgeschreven, want daar is het glas uit en de bovenrand gebroken.

Genoeg aandacht voor de patiënt, want die schept er nu genoegen in mij met allerlei opdrachten op te zadelen. Dat begon al in de Mercadona, waar alle producten door mij uit het schap dienen te worden gehaald en in de kar gelegd..... Ook in de camper gaat er geen kastje open, zonder dat ik dat zelf doe. 

Zo leer ik ook weer eens wat mijn ega, zo op een dag allemaal voor elkaar bokst.

Rio-Mar 14

Bewolkt 14 graden, regenachtig.....

Terwijl in Nederland de mooiste dag van dit jaar wordt aangekondigd, lijkt bij ons, hier in Spanje wel de omgekeerde wereld. Om 5 uur, als mijn sanitaire stop zich aankondigt, hoor ik de regen op het dak van de camper tikken. Ik val weer in slaap. Als ik om half acht uit bed stap om de beide vrije trainingen van de Formule 1, op het circuit van Suzuka in Japan, te gaan bekijken en de plissé verduistering naar beneden schuif, ziet het er mistroostig uit daar buiten. Het plan is om vandaag naar de markt in Oliva te gaan, maar echt aantrekkelijk lijkt mij dat niet, maar ja, ik maak het programma niet he. Ik doe mijn oortjes in, zodat Ali nog even kan maffen.

De eerste vrije training kijk ik in samenvatting en om 8 uur ga ik live kijken. Lang verhaal kort, "veel rode vlaggen" dus een zeer rommelige training. Morgen beter?

Aan de andere kant van het gordijn hoor ik iemand zachtjes in de wereld van de ontwaakten komen. Het regent weer zachtjes. Als ze bij het bed ook de plissé naar beneden doet, overvalt ook haar de triestheid van het weer. "We  kunnen ook morgen boodschappen doen" klinkt het slaperig vanuit het bed. Ik vind het allang prima. 

De Nederlandse ronde voor zendamateurs blijft voor mij steken in de lichtgrijze ruis, de zendontvanger gaat uit.

Tijdens de koffie kijken wij onze onderbroken serie "The woman in the house across the street from the girl in de window" ... echt waar zo heet het. Dit wordt alsmaar, ondanks de mooie hoofdrolspeelster Kristen Bell, absurder, dus worstelen we ons naar het einde.

Wij gaan, om deze absurditeit even achter ons te laten, een strandwandeling maken. Al nachtenlang horen we de zee hevig te keer gaan. Was het eerst het zachtjes ruisen, nu buldert hij/zij in de verte. Het eerste wat we zien is het losgeslagen eilandje met begroeiing, links van het midden.

Hier ligt het eilandje nog rustig te genieten van een kalme rivier Molinell, 14 dagen geleden.

De, paar jaar geleden aangelegde, dijk heeft het ook zwaar te verduren en de zee beukt onophoudelijk op haar flanken.

Ali wil perse "haar huis" nog even bewonderen. Of het nu om het huis gaat, of dat ze de tuin onderhanden wil nemen. Ik denk dat de ronde vrouwelijke vormen haar aanspreken.

Rio-Mar 13

 Bewolkt 15 graden, nu merk je de kracht van de zon, want zonder is het ronduit fris.

Ik zal niet zeggen dat alle Duitse Wohnmobil bewoners hetzelfde gedrag aan de dag leggen, maar er blijven overeenkomsten. U kent het gedrag van de Duitsers op het strand, tenminste, als we ons vooroordeel even mee laten wegen. Ze graven kuilen, soms hele diepe kuilen, waarin ze met z'n allen plaatsnemen en dan rondom windschermen plaatsen. Sommige bewoners van deze camping laten diezelfde neiging de overhand nemen. Het afbakenen van hun perceel is in ieder geval, tot in het extreme, doorgevoerd. Het tweede vlak van links is een deurtje, dat met veel moeite open te krijgen is.  

Dan volgt hier de roddel van de week. Nou, roddel, uit betrouwbare bron is ons duidelijk gemaakt dat dit de echte story is, zonder opsmuk.

Het is een gezellige avond, waar verschillende getrouwde stellen aan meedoen, maar ook enkele zogenaamde vrij gezellige dames. Uiteraard vloeien de spiritualiën in rijke maten, want dit verhoogt natuurlijk de feestvreugde. Tijdens het hoogtepunt van al deze jolijt, besluit een getrouwde heer zijn geluk te beproeven bij één van de vrijgezelle dames. Ze belanden tezamen in de "Wohnmobil" van mevrouw, waar de gezelligheid nog even doorgaat. Nu kan het zo zijn dat de indeling van de camper meneer zo goed bevalt, dat hij besluit nog een tijdje te blijven. Als de vrij gezellige dame, een paar dagen later besluit haar horizon te verbreden, vergeet meneer om op tijd uit te stappen. Ergo, de tot dan toe met haar ega mee reizende mevrouw, staat nu voor de taak de auto zelf te besturen en een eventuele nieuwe levens route zelf uit te zoeken. Het verhaal vertelt niet hoe ze tegen deze nieuwe situatie aankijkt. Want zeg nu zelf, sommige mannen kun je beter kwijt dan rijk zijn.

Iedereen kent de uitdrukking "water naar de zee dragen" dit geeft aan dat die handeling naar het zinloze neigt. Ali komt terug met deze foto, waarbij ze haar verwondering deelt, welk nut het heeft om een strand aan te vegen. Bij nadere bestudering van de foto, blijkt dat het een vlonder betreft, die wordt aangeveegd. Precies zo nutteloos, lijkt mij wel.