De Buitenplaats

 Jawel, de titel van de blog is aan vervanging toe, want ook het camperen is tot stilstand gekomen.

Dat betekent natuurlijk wel dat er andere, lees nieuwe, uitdagingen op ons staan te wachten. Zo wordt er een NS Daluren kaart aangeschaft met keuzedagen. Ali heeft zo'n ding al jaren, waarmee we ook 7 dagen per jaar zogenaamde vrij-reizen dagen hebben. Natuurlijk past daar een Museum jaarkaart bij, zodat we ook in diverse steden naar een museum kunnen. Vorige week, we waren een "dagje" Leeuwaren aan het doen, stuiten we op het Fries museum en daar werden we eigenaar van de Museum jaarkaart.

Vanuit de trein wandel je zo het centrum van Leeuwaren binnen met natuurlijk, via een zijsprongetje, de Oldehoven. Om eerlijk te zijn, deze route was ik nog nooit gegaan. Normaal, jaren geleden, ging ik meteen uit het station naar rechts langs "Us Mem" om naar de Mattheus van Pelicomstraat te lopen, waar ook lang geleden, mijn opoe woonde.

Nu komen we langs het Fries Museum, waar ook het zwaard van Grutte Pier hangt. Jarenlang heb ik gedacht dat dit zwaard in de Waterpoort van Sneek heeft gehangen, maar nu zie ik hem in het echt. Indrukwekkend groot.

Vandaag gaat het, op de fiets, naar het Museum de Buitenplaats. 8 kilometer heen en 8 kilometer weer terug, want het blijkt helemaal aan het eind van Eelde te staan.

Een op Antroposofisch geschoolde architect maakt er een klein maar schitterend gebouw van. Dit in plaats van een hoog flatgebouw, wat eerst op de plek zou komen.

Vandaag is er de Mucha Experience, waarvan ik er bijna wel zeker van ben dat U, lezer, vast wel eens een afbeelding heeft gezien.

Alphonse Mucha (Tsjechië, 1860 - 1939) is wereldwijd bekend om zijn affiches en decoratieve illustraties. Zijn werk is direct herkenbaar aan de vrouwfiguren met weelderige haren, omgeven door gestilleerde bloemmotieven en vloeiende lijnen, neergezet in pastelkleuren.

De presentatie bestaat uit een combinatie en continue afwisseling van projecties, 3D-animaties, geluid en speciaal gecomponeerde muziek. Dit maakt dat je als bezoeker wordt ondergedompeld in Mucha's werk en verhaal.

Het is een indrukwekkende presentatie waarbij mij opvalt, dat er twee mensen zijn, die kennelijk meer vooraan willen zitten, dus hun stoeltjes meeslepen en voor een deel voor de projectie gaan zitten. Dat andere mensen dan weer minder kunnen zien zal hen een zorg zijn. 

In de mooie tuin worden beelden tentoongesteld die fantastisch in de mooie herfstkleuren uitkomen.

Het Nijsinghhuis werd in 1971 door het echtpaar Jos van Groeningen (1934 - 2018) en Janneke van Groeningen-Hazenberg (1943 - 2007) gekocht voor het symbolische bedrag van 1 gulden. Hier stond tegenover dat zij het huis volgens de eisen van de Rijksdienst voor Monumentenzorg dienden te restaureren. Vanaf 1983 brachten Matthijs Röling, Wout Muller, Clary Mastenbroek, Olga Wiese en Pieter Pander bijzondere schilderingen aan op de wanden en plafonds in de kamers van het Nijsinghhuis.

Verrassend, dat is het woord wat bij mij opkomt als we de woning betreden. Bij binnenkomst worden we getrakteerd op de bovenstaande uitleg van een mevrouw, waarna wij het huis kunnen bezichtigen.

Er is een heel klein kamertje waar ik maar geen afbeelding van de getoonde schilderijen zal plaatsen, want je kun rustig stellen dat dit een hoog erotisch kamertje is.

Het was weer een geslaagde ochtend en een deel van de middag.

Höxter 3? (Thuis)

 Tja, de kop van deze blog komt natuurlijk wat verwarrend over, maar dat is het voor ons ook (geweest). 

We hadden de "Kleine Wohnung" voor een weekje geboekt en hadden er heel veel zin in. Misschien liet ik het maandag al een beetje doorschemeren, maar dat "Kleine" was wel heel petit. Ook maar 1 luie stoel is lastig. Desalniettemin zijn we met volle en goede moed eraan begonnen. Tot, dinsdag ochtend, de schrik ons om het hart slaat als ik de auto start om inkopen te doen in de Eweka in Holzminden. Ik vertelde al dat we op een heuvel staan en dat de auto ook dusdanig en schuin naar boven staat geparkeerd. Bij het starten komt er onder de motorkap een raspend geluid. Dat zijn van die geluiden waar je niet echt gelukkig van wordt als die uit je auto opstijgen. We verman(vrouw)nen ons en gaan desondanks op weg naar Holzminden. Onderweg, geen centje pijn en we doen ons ding, zoals ik gister heb beschreven.

In de nacht, waarom is dat toch altijd in de nacht, beginnen de demonen aan mij te vreten. De meest verschrikkelijke doom scenario's komen langs. Vastlopende motoren, geblokkeerde remmen, ik maak het allemaal mee. Vanmorgen om half zeven, merk ik naast mij ook geestelijke activiteit. "Ben je ook al wakker?" Het bevestigende antwoord komt resoluut. "Maar waar ben jij dan mee bezig?" is de wedervraag! "Ik ben een garage aan het zoeken, want ik wil weten wat er aan de hand is." Kennelijk zijn de demonen ook bij mijn bedgenoot op bezoek geweest. "Nou, weet je wat? We gaan naar huis" is de resolute beslissing, die kennelijk al door mijn doortastende gade genomen is.

Half acht is het en de tering is geworpen. Let wel, alles moet nog bij elkaar gezocht,  een douche genomen, een ontbijt genuttigd en een auto ingepakt. Iets langer dan 2 uur later zitten we in de auto!

Wederom krijg ik een onuitsprekelijke bewondering voor mijn gemaal. De doortastendheid, waarmee ze de zaken op een rij zet, valt niet te overtreffen. Ik zal nog een voorbeeld geven. Gisteravond gaat ze koken op een elektrische kookplaat, misschien ken je ze wel, zo'n ouderwetse.

Ik moet op Internet uitzoeken hoe je een dergelijk, vooroorlogs apparaat, op heet krijgt. Ik zal een lang(durig) verhaal kort houden. Het kookproces en het gaar krijgen van de spijzen neemt letterlijk anderhalf uur in beslag. Om  zeven uur begonnen en om half negen was het overgrote deel beetgaar, oftewel al dente. Maar het smaakt voortreffelijk.

De windmolens staan nog met hun kop in de mist, maar allengs klaart dat ook op en wordt het een aangename tocht richting thuis.

Grappig, iedere keer als wij in Duitsland komen zijn er "Wahlen" (verkiezingen) voor de deelstaten. Er is geen lantaarnpaal die ontkomt aan één of meerdere plakkaten.

Deze streek, Nordrein Westfalen, staat wel bekend om zijn prachtige zogenaamde vakwerkhuizen, al dan niet gemoderniseerd.

En natuurlijk om zijn prachtige natuurschoon. Hoewel we onze fietstochten maar voor een andere keer bewaren.

Dit plaatje illustreert dat we alweer aardig op weg zijn naar huis. Oh ja, ik moet nog iets bekennen; Als we Duitsland binnenrijden, op de A31, is de snelheid limiet 120 km/u. Nou, ik probeer dat even, maar dat gaat mij toch echt te hard. Ik houd het bij een bescheiden 105 echte kilometer, wat 110 km/u op de teller betekent. Als we weer terug in Nederland komen, merk ik dat die, door velen verfoeide, 100km/u heerlijk aanvoelt.

De verklaring is wel logisch: jarenlang heb ik met de camper nooit harder gereden dan 90 km/u. In de Toyota bleef het wettelijk verplicht 100 km/u. Het brein heeft zich kennelijk aangepast. Hoewel ik best begrijp dat een aantal jongere lezers nu beginnen te gniffelen. Zo van "Ja Boomer, de leeftijd gaat meespelen."

Tot een volgende blog.

Höxter 2

Het is nog aarde nacht als we wakker worden, maar de rolluiken zijn hiervan de oorzaak. Eerst waren we bang dat we geen gordijnen hadden, maar daar dienen dus de rolluiken voor.

Vandaag gaat het naar Holzminden, want Ali kent de Edeka aldaar op haar duimpje. Natuurlijk kijken we ook nog even bij de Mobil-Camping, waar zowaar Wilfried en Christopher voor de nieuwe receptie staan. Natuurlijk is het even bijkletsen en de mededeling, dat we, na 13 jaar, niet meer van hun diensten gebruik gaan maken, tenzij Christopher zijn "verhuur" accommodaties eindelijk afmaakt. Maar ja, dat zal wel een 4 jarenplan gaan worden, aldus hemzelf.

Wij gaan Holzminden nog even onveilig maken en drinken op onze vaste plek koffie met gebak. 

Natuurlijk maken we de geijkte foto's, zo we die al jaren hebben genomen. Gek eigenlijk dat je dit nog een keer wil vastleggen! Is het de laatste keer, je weet het nooit. Onderaan de de opname van de camping zo langs de Weser.

Dan snel op naar de Edeka, pal naast de Mobil Camping. Oh mensen, dit maakt deze camping tot een perfecte plek om langer te staan, nog afgezien van de prijs per nacht. Maar goed, het is voor ons het einde van een mooi tijdperk.

Terug naar huis, om de boodschappen af te leveren en een vest te retourneren in Höxter, wat we voor mij, bij Klingemann, hadden gekocht. Ik heb nu een veel mooier vest, dat ook beter past. We, eigenlijk Ali, krijgt zonder probleem €50,- cash retour, kom daarvoor maar eens in Nederland. Trouwens het vest koste €49,99 dus we maken ook nog eens één cent winst. 

Dus... die verbrassen we dan ook onmiddellijk. Dit is de onbescheiden aankoop van Ali, ik moet mij behelpen met een Spaghetti ijs.

Vorig jaar was deze fiets, in Holzminden, nog helemaal versierd met bloemen. Deze keer heeft een Wannabee Cristo (Vladidimirov Javacheff), U weet wel die inpak kunstenaar, zich op de fiets uitgeleefd.

Höxter 1

Half 10 moet het nog worden als we de auto keren en de neus naar Höxter laten wijzen. We zijn mooi op tijd, want de aankomsttijd zou 15.00 uur zijn, maar op tijd is op tijd.

Eigenlijk kun je in Duitsland maar beter de niet hoofdwegen gebruiken, want er zijn op deze wegen altijd werkzaamheden.

Nou, we zijn Duitsland nog niet echt binnen, of het is al zover. Maar wat blijkt, "het is de grens" en daar willen ze ons "Auslander" nog wel even controleren. Ali durft geen foto van de grenswacht te maken, want de norse blik en niet te vergeten de pistoolmitrailleur nodigen daar niet voor uit. Zelfs de vriendelijk groet van haar wordt beantwoord met een, zo mogelijk, nog norsere uitdrukking.

In de buurt van Höxter wordt ook het landschap meer heuvelachtig en, als het uitzicht niet door windmolens wordt ingenomen, is het hier prachtig.

Dan even over onze accommodatie. Kijk, je boekt een "kleine Wohnung" dus mag je niet al teveel verwachten. Maar 30 vierkante meter is eigenlijk niet zo heel veel. 

In de beschrijving staat "Mit Balkon" en mijn "zend-verstand" ziet al mijn mooie PAC12  verticale antenne op de metalen balkon balustrade gemonteerd. Echter, onderaan is ook een balkon en die wordt bedoeld, want boven wonen andere "mensen." Ons domein bevindt zich op het E.G. (Erdgeschoss.) Juist ja, begane grond. Gelukkig ligt de Wohnung op een heuvel.... maar ondanks dat, het blijft angstvalig stil op de HF banden, jammer.

Na geïnstalleerd te zijn "wandelen" we nog "even" het stadje is. IJsje eten, herinneringen ophalen, het is weer als vanouds. Ach, laten we ook een pizzaatje in de stad gaan eten, lekker man. Ik bezondig mij maar niet aan een Hefe Weitzen, want de vermoeidheid (360 km oftewel 4 uur rijden) begint al haar werk te doen.

Dan gaat het weer op "huis" aan. Met andere woorden, de eerder beschreven heuvel. Nou, als je een heuvel OPklimt wordt het een "BERG." "Meine Gute" wat een helse taak hebben wij onszelf voorgeschoteld!!!! Dus dat niet weer, zeker niet te voet.

Vlissingen 7

 vrij 29/8

Soms moet je twee keer kijken en begin je een beetje te twijfelen of de "Slietoazie an't benul" haar intrede heeft gedaan. Kijk, normaliter staat een stuurhut achter op het schip, omdat de schipper het hele schip kan overzien. Bij dit exemplaar is het andersom en sta je op het verkeerde been.

Het is vandaag onze laatste dag in het appartement en dat betekent inpakken, schoonmaken en de spullen, zoveel mogelijk, in de auto. Qua parkeerbeleid doet Vlissingen niet onder voor Groningen. Ik heb geprobeerd mij in te lezen, maar ik begrijp dat zelfs bewoners enige moeite hebben Up to Date te blijven, met dit beleid. Als ik, bij Steketee, (ja die van de bloesjes) in gesprek raak met de eigenaresse van de zaak over het parkeren volgt: "Och meneer, dat gaat hier binnenkort weer veranderen."

Maar goed, dit ter inleiding. Ik krijg van Tiny, onze buurvrouw, het aanbod om haar garage te gebruiken, als we de boel hebben ingepakt. Dan laat zij haar auto buiten staan, want voor de Boulevard de Ruyter heeft zij wel een vergunning.

Maar eerst moet de meeste bagage in de achterklep, want als eenmaal de fietsen erop zitten, kunnen we daar niet meer bij. Maar Ali doktert het allemaal uit. Eerst flessen inleveren, boodschappen doen, auto achterin inpakken dan de fietsen, die overigens in de garage van Bert en Aagje staan. daar op de auto en zo in de garage van Tiny. De appartementen staan op de rand van de dijk. Voor zitten we op de 1e etage, achter moeten we 3 etages omhoog. Dus een hoop gesjouw..... en heen en weer gerij. Maar hij staat in de garage en we kunnen morgen op tijd de weg op. "Dan is het nog lekker rustig op de weg" meent Ali.

Dan wordt het appartement onder handen genomen gestoft, gedweild en stof gezogen, dat laatste neem ik voor mijn rekening.

Ik "vernuver" (vermaak) mij met de Formule 1, ja dat begint dit weekeinde weer in Zandvoort. Ali grijpt haar E-reader en zet zich voor het raam. 

Op een gegeven moment roept Ali mij, omdat dit mooie plaatje voorbij komt. Dus de verwondering wordt niet alleen gevoed met mooie schepen, ook mooie mensen zijn hier een lust voor het oog.

Vlissingen 6

 Do 28/8

Mooi weer in Vlissingen, maar het is enerverend te zien hoe een enorme bui vanuit het westen op Vlissingen aankomt. Misschien is deze foto wel iets te vroeg genomen, want even later ziet het er nog dreigender uit. 

Kort hierna brengt Pluvius de aangekondigde boodschap en komt de regen met bakken uit de hemel zetten. Pluvius is de bijnaam van de oppergod Jupiter als "regenbrenger." Toch wel grappig dat van dit woord zoveel afgeleiden zijn gekomen. Pluvia is Latijn voor regen.

De plannen waren om op de fiets naar Zoutelande te gaan, maar ja, om je nu kleddernat te laten regenen is ook zo wat. 

De zon breekt door en dus komen de fietsen uit de garage van Bert en Aagje en gaat het richting Zoutelande. Ja, inderdaad, van dat liedje door Blof in 2017. 

De Duitse en originele versie van Bosse en Anna Loos van het nummer gaat over een tuinhuis in de plaats Frankfurt Oder, gelegen aan de grens met Polen. Het beschrijft het bescheiden bestaan van een stelletje dat blij is met hun leven. 

De Nederlandse versie, een bewerking van het Duitse nummer uit 2011, gaat over het (fictieve) strandhuisje in het Zeeuwse dorpje Zoutelande. De tekst van Peter Slager is vrij vertaald naar het Nederlands. 

Het waait een halve storm en die hebben we, U  raadt het al, pal tegen. Op deze momenten ben ik toch heel blij met een beetje ondersteuning.

Maar het geklaag terzijde, de tocht brengt ons dwars door de prachtige duinen en biedt op momenten mooi doorkijkjes naar de zee.

Midden in het bosrijke gebied, zo pal naast de zee, duikt opeens een deel van de beruchte Atlantikwall op.

Vlissingen had gedurende de Tweede Wereldoorlog een belangrijke positie en werd krachtig uitgebouwd als onderdeel van de Duitse verdedigingslinie 'Atlantikwall'. Om de vesting te beschermen tegen aanvallen in de rug werd er aan de landzijde van de stad een verdedigingsgordel aangelegd. Dit zogeheten Landfront bestond uit een kilometerslange tankgracht met daarachter tientallen kazematten voor mitrailleur- en antitankgeschut. Dit soort verdediging heette "Drakentandversperring."

We rijden door Zoutelande en ik merk aan Ali dat dit voor haar een grote teleurstelling is. Wat we te zien krijgen is vooral nieuwbouw.

Zelfs de molen, midden in het dorp, lijkt nieuw te zijn, maar dat zal toch wel niet. Misschien zijn wij ook wel, onbewust, beïnvloed door het zoetsappige en romantische beeld wat Blof ons heeft voorgeschoteld. Maar ja, ik zit nu midden in Zeeland dus moet ik voorzichtig blijven.

Morgen alweer de laatste dag....

Vlissingen 5

Wo 27/8

 Nadat we zijn ingescheept (och wat een heerlijke nautische kreet) in de Westerschelde Ferry, laten we Vlissingen achter ons en zet de kapitein de steven richting Breskens. De fietsen gaan mee, want we gaan een rondje om Zeeuws Vlaanderen te verkennen. We zijn niet de enigen, want we komen in een grote rij terecht, die ook op een overtocht staan te wachten. Even tussen ons: Het lijkt wel of de Duitsers andermaal ons land aan het bezetten zijn, tenminste als ik om me heen kijk en luister wordt er "nur Deutsch gesprochen." 

Aan boord gaat een jonge dame voor ons zitten en zoals vooroordelen ons aansturen, verwacht ik dat haar telefoon de tas uitkomt. Maar wat schetst mijn verbazing, het is een bol wol, of liever gezegd een bol garen waarmee ze driftig gaat zitten haken. Natuurlijk kan ik het, na een poosje, niet laten: "Wat gaat het worden?" Er volgt een geanimeerd gesprek tussen ons drieën. Wie verwacht nu in deze tijd dat je een onderhoudend gesprek met een jongere kan hebben over "handwerken"?

Kijk, zo ziet Vlissingen eruit vanaf de andere kant, ook mooi. Trouwens, het gras is aan de andere kant niet altijd groener, want het valt ons op dat veel graslanden er maar geel en verdord bij liggen.

Eigenlijk realiseer ik mij nu pas dat we een heel eind in Waterloo (wie vond hier ook weer zijn Waterloo) hebben rondgereden. Er was een rondje uitgestippeld, waarbij we het dorpje Groede zouden missen. Met dat gegeven kan Ali niet leven, dus als we 2 km van Groede zijn, verlaten we de voorgenomen route en gaat het naar Groede. Na een rondje om de kerk, waarbij zelfs mijn vaste tanden de neiging hebben eruit te rammelen, komen we bij een pittoreske uitspanning. Koffie/Espresso met een (mierzoete) wortelcake. De uitbater vertrouwt ons toe dat hij dit werk lange tijd  niet meer zelf heeft gedaan, maar vanwege 2 ziekgemelde medewerkers moet hijzelf aan de bak.

De ene gaat, de andere komt, zo gaat dat met Ferry's. Ik moet onwillekeurig denken aan het idioom  "Like ships that pass in the night.

If two people are like ships that pass in the night, they meet once or twice by chance for a short time then do not see each other again.