Villeneuve-le-Beziers 1

Zo, dat is wat je noemt een onstuimige nacht, nee niet wat U denkt beste lezer. Want daar moeten kwetsbare oude mensen voorzichtig mee zijn, nietwaar Maarten? Zo rond acht uur begint het te waaien en die wind wordt steeds heftiger. Nu is een contante wind niet zo'n probleem, hoewel je daar ook helemaal gek van kan worden en ik spreek uit ervaring tijdens een dagenlange Mistral in Frankrijk. Nee, dit zijn echte rukwinden. Als we gaan slapen heb ik nog het optimistische idee, dat we dan in ieder geval de vlak langs ons rijdende trein niet horen, of het verkeerslawaai van de A7 en de AP7 tussen Valencia en Barcelona.

Ken je dat gevoel als je even wegdommelt en je wordt door iemand wakker geschud. Nou dat ervaren wij de hele nacht. Net als je even in slaapt dreigt te vallen, begint de camper vervaarlijk te schudden en vallen of slaan er takken tegen en op het dak. Natuurlijk val je tegen de ochtend alsnog in slaap, maar daar maakt de wekker dan hardvochtig een eind aan. Nog steeds wordt de camper geteisterd door hevige rukwinden. Dus raadpleeg ik de App "WindFinder" die ik regelmatig gebruikte voor het zeilen en later voor het vliegen met de drone. Het blijkt dat na Tarragona het ergste geweken is en dat is ruim 35 km van onze start.

Dus ik waag het erop, maar ik weet nu dat er niets erger is dan met een camper te rijden met harde wind, zeker als dat van die verraderlijke rukwinden zijn. Ik heb op momenten "houwen en keren." Langzamerhand wordt het rustiger en genieten we van het mooie weer. Wat wel opvalt is het verkeersbeeld in Spanje. Hoe keurig Spanjaarden zijn met fietsers, of wandelaars, zo slordig zijn ze op de grote weg. Het lijken allemaal wel van die Alonso's in de dop of, nog erger, een conculega van Carlos Sainz.

De eerste bottelnek is het om rond Barcelona te komen, maar gelukkig wordt Francia als snel en heel duidelijk aangegeven. Hier de "wokkels" pal nadat we  Barcelona gepasseerd zijn. Dan opeens, camera leeg, dus over op de telefoon.

Ter hoogte van Figueres komt de eerste sneeuw in de Pyreneeën in zicht. Dan is het nog 10 km tot aan de grens.

10 km na de grens met Frankrijk, komen we de eerste en onvermijdelijke Tol poorten tegen. Rechts de Telepeage, waar  je met 30km/u doorheen kan rijden, mits je een badge op je raam hebt. Maar doet ie het nog wel??? Het is altijd weer spannend. Deze is 7 jaar oud en de batterij zal ter zijner tijd wel eens leeg zijn, nietwaar?

Nu wist ik dat de wind weer zou aantrekken en die stelt mij niet teleur, want ook hier staat een straffe, zij het een constante wind.

Maar we hebben nu een plek op de kleine camping Berges du Canal, pal aan het kanaal Du Midi. Altijd nog een droom om die eens helemaal te varen met z'n 110 sluizen of daaromtrent. (zonder deze redacteur.)

Zo nu eerst eens rusten. Morgen meer.

l'Hospitalet de l'Infant

Eerst maar even een rectificatie. Een oplettende lezer meldt mij de volgende fout. Had ik het gisteren over de "acteur" Louis de Funes, dat is echter een rol in de serie Pink Panter, gespeeld door acteur Peter Sellers. Zo is de blog weer feitelijk juist, hartelijk dank Henk.

Na een kort nachtje, sommige Nederlanders vinden het heel normaal om de halve camping wakker te houden tot een uur of half drie, met hun gelal. Wat nou regels, dat het om 12.00 uur stil moet zijn, dat bepalen wij zelf wel?!

8.45 uur rijden we de camping af en even voel ik de behoefte om de claxon in te drukken, bij die druktemakers, maar ja, dan ben ik zelf geen haar beter.

Laat ik beginnen te melden dat het rijden mij allerzins mee valt. Niet al teveel last van het been, of eigenlijk helemaal niet. Ali schiet onderweg mooie plaatjes van vergezichten en leuke kerkjes, midden in die dorpjes.

Zij verbaast zich dat de Brem nu nog in bloei staat, want normaal zou die hier allang uitgebloeid zijn.

Maar eigenlijk is de hele natuur op dit moment in Spanje groener dan normaal. Het zal wel te maken hebben met de vele regen die gevallen is.

Laat ik even iets opgooien. Ik weet bijna wel zeker, dat een groot deel van de "Woke" goegemeente deze afbeelding niet meer vindt passen. Stigmatiserend, dat is wat hier wel eens van gezegd zou kunnen worden. In Nederland werd hiervoor vast een protestgroep opgericht en werd deze firma gecanceld.

Deze camping staat in l'Hospitalet de l'Infant, waar we gedurende onze trips vaak voorbij zijn gereden. Eerlijk, wij hebben jaren lang gedacht dat dit een ziekenhuis voor kinderen was, maar niets is minder waar.

Als we ons in de receptie aanmelden, ontstaat er een soort opstopping, bij de ingang, van een enorme groep jongeren. Ik denk zo rond de 50 stuks. Ze worden uit een enorme stationcar reisbus gelaten en verdwijnen allemaal richting zwembad.

Kennelijk is het water de jongelui toch iets te fris, want nog geen 10 minuten later verdwijnen ze gaan en masse de bar in.

Deze camping is overigens mooi gelegen aan de zee en kun je te voet naar het strand.

Morgen gaan we verder en zo de plannen nu liggen gaat deze trip naar Villeneuve-Les-Beziers  (Frankrijk) plus minus 400 km, dat moet te doen zijn

Rio-Mar 54

 

De laatste herinnering aan een 12 daagse opname in het San Carlos Hospital in Denia. 

Vandaag staat in het teken van ons aanstaande vertrek van camping Rio-Mar en daar moet nog wel een en ander voor gebeuren. Eerlijk gezegd, sta ik nog een beetje "schwindlig" op de benen, maar wat wil je na 12 dagen horizontaal te hebben gelegen. Opeens moet ik weer omschakelen van Engels, waarin ik in het ziekenhuis moest communiceren, naar het Duits, want er zijn nogal wat Duitse buren die willen weten hoe het nu gaat. Sabine, de Duitse buurvrouw, die Ali regelmatig heen en weer heeft gereden, staat gelijk bij de deur om te vragen hoe het gaat. Ali heeft haar over de blog verteld en die leest ze nu dagelijks. Ze heeft ontdekt hoe je die kan vertalen. 

"Sie besteht darauf" (ze staat erop) om Ali te helpen de fietsen achterop de camper te zetten. Ja, ze zijn aardig close geworden die twee. Maar de fietsen staan nu netjes achterop.

We hebben de camper ook alvast zo neer gezet, dat we morgen zo weg kunnen rijden. Het gekke is, dat zelfs onder normale omstandigheden, ik altijd weer bezweet achter het stuur stap en dat zal morgen niet anders zijn. De witte afscheiding tussen ons wil Sabine graag behouden, want je weet nooit wie er naast je komt staan, bijvoorbeeld van die gekke Nederlanders.

Vanmiddag om 4 uur gaan we betalen en het gekke is dat Vincent jr. de dagen dat ik in het ziekenhuis lag, niet hoeft te betalen, zoiets heeft Ali begrepen. De afgelopen 14 dagen is Ali helemaal verduitst, dus als ze nu iets in het Engels moet produceren, krijg je een soort Louis Funes (een Frans komisch acteur)  taaltje, zoals die beroemde zin uit één van zijn films: "Dus jur dug bite) (bijt uw hond), als de hond dan wel bijt, komt de verontschuldiging "its nut my dug." Maar dan Engels en Duits door elkaar.

In ieder geval neemt Ali het ervan en slaat, in de spaarzame momenten van zon, aan het lezen.

Zo dadelijk maar eens even de kaart erbij om de route uit te stippelen van ongeveer 400 km, wat neerkomt op 2x 2 1/2 uur rijden, met tussendoor een pauze. Want ja, we moeten wel even kijken hoe de "oude" man zich staande houdt.

Vooraf wil Ali nog even naar de Mercadona in Oliva, om nog wat inkopen te doen.

Ik ga nu even een poosje plat.

Rio-Mar 53 Dan Carlos Hospital 11 1/2 Denia

 Gek, om de blog weer op de laptop te doen, inplaats van op een klein telefoontje. Oke, 11 en een 1/2 dag in het ziekenhuis in Denia en die laatste dag, of halve dag, valt niet mee.

Ali is er om 7.03 alweer vroeg bij. Ze zal het nog gaan missen, stel ik mij zo voor. Maar het plaatje is er niet minder mooi om.

Op het moment dat Ali hoort dat ik wordt ontslagen, begint bij haar de opruimwoede. Allemaal om mij, na thuiskomst, te ontzien. De droogmolen, tent (voor de tafel en stoelen s'nachts) allemaal gaan ze plat, zonder mijn hulp. Ik lig nog in het San Carlos Hospital, als ze mij deze foto stuurt, de schat. Alles wordt in de garage gemikt, dus dat moet er vandaag allemaal weer uit, om het goed te kunnen indelen. 

Laat ik het over de laatste dag in San Carlos hebben. De instructies van dr. Guan zijn duidelijk. Lichtjes schoonmaken met ontsmettingsmiddel, dan laten drogen en dan pas het gaasje erop en een beetje verband. Daaroverheen de compressie sok. Zo staat het ook op de Instructie Video. 

Maar vanmorgen gaat het heel, heel anders. Dr. Guan komt langs, haalt het verband eraf en is weer zeer tevreden en legt nog een keer uit hoe het been schoon te maken en te verbinden. Hij gaat weer en dat is heel jammer.

Een paar dagen terug komt een verpleger, onder leiding van Alicia, mij verbinden. Hij moet het 3 keer van haar overnieuw doen en eigenlijk is het dan nog niet goed. "Hij haat mij nu" laat ze mij weten. Maar leren doet hij het niet, met als gevolg dat de volgende dag het verband helemaal los hangt en het opnieuw moet.

Vandaag komt hij weer om het laatste verband er om te doen. Rosa, de schat, durft hem niet te corrigeren en het gaat donders mis.

Postte ik gister al een foto hoe het eruit moet komen te zien, vandaag maakt hij er een feestje van, weliswaar een vervelend feestje.

Rijkelijk giet hij het ontsmettingsmiddel over het hele onderbeen, terwijl eigenlijk het onderste deel droog moet blijven. Ik probeer nog in te grijpen, maar als patiënt heb je niet veel in de melk te brokkelen. Ook als de gaasjes erop zitten, giet hij het ontsmetting spul er overheen. Daarna zwachtelt hij met verband het hele onderbeen dicht. Ik protesteer, echter zonder resultaat. Dan blijkt toch het Engels/Spaans een obstakel te zijn. Daarover heen komt nog eens verband.

Met als gevolg dat Rosa met enorm veel moeite de compressie sok over alles heen krijgt.

10 minuten later ontdek ik de volgende toestand. Alles is doorweekt van de ontsmetting vloeistof en is ook dwars door mijn broek in het laken terecht gekomen. Omdat we zo bezig zijn om alle medicijnen en verband bij elkaar te krijgen en te kunnen vertrekken, laten we het zo. Nu ik de situatie overdenk en de foto bekijk, had ik dit nooit moeten accepteren. Maar ja, achteraf kijk je een koe.......

Het eerste probleem waardoor we het zo laten is het recept. Het is totaal onduidelijk voor hoe lang we de veranderde dosis Dabigatran mee krijgen. Zelfs Paola, een verpleegster, kan het niet ontcijferen, maar Dr. Guan is al niet meer bereikbaar. Als Ali toch maar naar de Farmacia loopt, komt ze hem tegen. "Voor een maand" legt hij uit. De antibiotica, voor 10 dagen, gaat ook verkeerd. Terug in het ziekenhuis zien we de verpakking, die maar voor 5 dagen voldoende is.

Dus gaan we met de taxi, eerst weer terug naar de Farmacia. In alle verwarring, krijgt Ali geen betaalbewijs. Nu maar kijken hoe de verzekering daar op reageert.

Beneden in de hal van het Hospital is het een enorme drukte en om een taxi te bestellen, moeten we in een lange rij. Maar als je wat langer hier komt, word je handig, dus lopen we door naar de Emergencia. Daar is het rustig en we laten daar een taxi bellen. 5 minuten later staat ie voor ons klaar. € 32.80 voor het  ritje pint Ali en als zij hem  € 5,- contant fooi geeft, schiet zijn gezichtsuitdrukking in opperste verbazing.

Vertelde ik al dat de garage weer helemaal leeg moest, ziehier het resultaat, tenminste, als ik deze foto maak. Want even later zie ik nog meer zooi uit de garage komen. 

Goed, ik sta nog een beetje wiebelend op mijn benen, maar ja, 12 dagen plat en de enige loopactie zijn de tien stappen naar het toilet. Wat ik wel nog doe, als ik terug bij de camper ben, is de zender en antenne opruimen. Dat is iets meer werk dan gedacht, want een of ander kleverig goedje zit op alle coaxkabel en op de HyEndFed, dus moet alles schoongemaakt worden. 

 Kennelijk leest Gerard deze blog ook en weet, vanmorgen in de Nederlandse ronde, te melden, dat ik nog steeds in het Hospital lig. Gerard, F4VUP bedankt voor de belangstelling en '73, hopelijk ben ik snel weer QRV, hoogstwaarschijnlijk vanaf het Home QTH. (Even een stukje zender-jargon mensen.)

Ik moet nu even denken aan de tekst uit het lied "Hoornseplas" van Rooie Rinus en Pedaalemmer (Groninger artiesten) "Moar as't an mie ligt Gré, goan we nou wer noar t'Noord'n". (Als het aan mij ligt Gré, gaan we nu weer naar het Noorden.)

Rio-Mar 52 Dan Carlos Hospital 11 Denia

Zo, ik krijg last van 'Slietoage an't benul' maar er gebeurt ook vrij veel.

Vamorgen komt Alicia, een van de verpleegkundigen, de kamer op, met in haar kielzog dr.Guan Mochon, de behandelend arts.

Het verband wordt eraf geknipt en beide zijn enthousiast over de voortgang.

"Morgen naar huis" roept Guan. Ik ben eerlijk gezegd verbijsterd. "Alicia gaat je verbinden, een compressie sok eroverheen en dan is het klaar" Op mijn vraag of ik mag autorijden, komt de kreet "Why not."

Als Alicia klaar is, is dit het resultaat. Ze heeft de wond gereinigd met een speciaal goedje, 2 gaaskompressen erop, verbandje eromheen. "Esta Hecho." (Klaar is kees.) 

Later brengt ze mij nog een klein potje met dit schoonmaak goedje. Doordat Ali mij onderweg zal moeten verbinden, vraag ik of ik een instructievideo mag maken. Toen wist ik nog niet dat het, relatief gezien, zo simpel zou zijn. Ze belooft ook dat ze morgen wat verband en gaascompressen zal brengen. Ali vertrekt op tijd vanaf het ziekenhuis om deze sokken te scoren.

Ali aan de telefoon: "Bij de Farmacia geen compressie sokken te krijgen en ze wordt verwezen naar een Orthopedische winkel. Helaas ook daar hebben ze die dingen niet.

Daar wordt aan haar gezegd naar een hardloop winkel of een Decatlon te gaan.

Op dat moment komt Alicia binnen en hoort een deel van het verhaal. Ze kan het bijna niet geloven en verdwijnt.

Nog geen half uur later, ik heb Amazon al binnenste buiten gekeerd, komt deze lieve, behulpzame, verpleegster binnen. Ze begint mijn been op te meten en tovert 2 prachtig witte 
"medias de compresión" uit een zakje, perfect op maat. Nu heb ik deze verpleegster al 2x naar haar naam gevraagd, maar de slietoage an't benul slaat weer toe.

Dan nu de engel die dit allemaal heeft geregeld. Tijdens het maken van de instructievideo vraag ik of ik haar ook mag filmen! 

Kijk, het wordt een stuk minder vervelend als Alicia, s' morgens om half zeven een infuus komt aanleggen, zeg nou zelf.

Rio-Mar 51 San Carlos Hospital 10 Denia

Half zeven als het eerste infuus wordt aangelegd, tenminste, dat is de bedoeling. Maar Berlin (Casa de la Papel), een Duitse verpleegkundige, krijgt het niet aan de loop. Dus, pats boem, infuus weg en een nieuwe op mijn rechterhand. Want veel geduld heeft deze dame niet echt. "Klingelen wann die Erste fertig ist" krijg ik als opdracht.

 Nog geen 30 seconden, na mijn "klingelen" hangt het 2e infuus, waar ik vervolgens een uur aan vast zit, want "klingelen" helpt niet meer. (Casa de la Papel is een Spaanse serie over een ingenieuze bankoverval waar alle deelnemers een bijnaam van een stad krijgen.) Een lieftallige verpleegkundige ziet mijn verband iets los zitten en biedt aan het los te maken, zodat ik ook kan douchen. Dat is echt tegen de regels van dr. Guan Mochon, die dat later ook even komt melden. Het was lief bedoeld, meldt ze later met het schaamrood op de kaken. Het zij haar vergeven.

Op weg naar de bus maakt Ali deze foto van een dansfeest ter ere van de "Virgen de los Desamparados" wat altijd plaatsvindt op de tweede zondag in mei. Dit keer dus op 11 mei.

Als zus van een glasblazer kan ze natuurlijk niet een glas winkeltje voorbij lopen zonder even binnen te kijken en een aantal cadeautjes te kopen. ("Arte en Vidrio" betekent glaskunst.)