Laat ik beginnen met de relatieve ommelandse reis, die Ali dagelijks maakt, naar hier. Als Sabine tijd heeft rijdt ze met haar mee, maar daar kun je niet op rekenen. Zoals vanmorgen, neemt ze de 11.00 uur bus, aan de andere kant van rio Molinell. Om de twee uur gaat het kleine busje heen en weer naar Denia. Ik heb al eens over een voor mij traumatische rit naar Denia geschreven, waarbij mensen in het gehele gangpad stonden, met dus alleen een voordeur, om erin en eruit te komen.
Vandaag de dag wordt daar streng op toegezien. Sterker nog, gisteren laat de chauffeur zo twee passagiers bij de beginhalte staan en dat betekent nog eens 2 uur wachten. Het ging zover, vertelde Ali, dat twee jongelui twee ouderen voor lieten gaan. Met als gevolg dat zij zelf niet mee mochten. Je bedenkt je als jongeling bij de volgende situatie wel 2 keer, stel ik mij voor.
Lichtpuntje. Ali ontdekte vanmorgen wel dat ze kon blijven zitten tot het San Carlos Hospital.
De eindredactie loopt deze tekst nog door. Dit wordt namelijk getypt op een telefoontje en als echte boomer zit ik er wel eens naast. Het toetsenbord(je) bedoel ik dus.
