donderdag 1 mei 2025

Rio-Mar 41

Bewolkt 14 graden, kans op regen. Later zonnig en warm en geen regen.

Laat ik beginnen met te zeggen dat het iets beter gaat met mijn gezondheid. Even verderop zal ik een update geven, met een paar onsmakelijke beelden, dus als je daar geen zin in hebt, sla het onderste deel van deze blog over.

Jutta en Michael hebben redelijk onverwacht hun auto gerepareerd gekregen en vertrekken vandaag nog. (Links is Sabiene, die nog wel blijft met haar rode bus naast ons.) We hebben overigens genoten van de Sud-Deutsche uitspraak van Michael die samen met zijn vrouw een restaurant bezat en heerlijk kan vertellen over zijn belevenissen. Hij spreekt over zijn caravan met een verkleinwoord, heel schattig.

Maar het is vandaag 1 mei, wat nog uitgebreid wordt gevierd, hier in Spanje. Vrienden en familie worden opgetrommeld en tot midden in de nacht gefeest.

Nu zijn wij geen vleeseters, maar wel vis.


Maar als de eerste geuren van gecremeerde Sprotjes weer uit het restaurant komen overvliegen, hebben wij weer gegeten en gedronken tegelijk. We weten het dan al wel, het wordt druk vandaag, in het restaurant.

Maar niet veel later gaan de crematie geuren over in de geuren die aanleiding geven om de omgeving van de camper in de gaten te houden. Kennelijk is iemand bezig, om iets in de brand te steken, met behulp van benzine. Het blijken grote hoeveelheden "aanmaakblokjes" te zijn die in het naburige straatje gebruikt worden om de geïmproviseerde barbecues aan te steken.

Rookwolken, zijn ons deel. Nou liever gezegd, de Duitse camperaars, pal tegenover de Spaanse buurtjes. Echt, vol in de rook. Ze besluiten dan ook om, een tijdje later, het strijdtoneel niet langer te accepteren, maar gewoon te vertrekken.

De indringende visgeuren uit het restaurant worden vervangen door sterke barbecue geuren, en ik wil een bekentenis doen. "Dit ruik ik liever dan die gecremeerde Sprotjes" 

Zwakke maag? "Sla de rest over."












Het been wordt met het uur dikker en niet te vergeten rooier en ook de druk, in het been, neemt steeds meer toe. Hier zie je al wat vocht naar buiten komen, maar dat zal steeds erger worden. We weten niet of dit vocht heel besmettelijk is, maar we nemen het zekere voor het onzekere. Met een pleister hou je het vocht niet meer tegen, dus wordt er een badlaken om het been gewikkeld, die dan weer in een plastic zak gaat.


Die laatste in geen overbodige luxe, want binnen een uurtje is het badlaken doorweekt en de rest verdwijnt in de plastic zak.