zaterdag 2 juli 2022

Holzminden 41

 

Wenn der Bäcker im großen Edeka schon weiß, welches Brot du möchtest, wird es Zeit abzuhauen. (Als de bakker in de grote Edeka al weet welk brood je wilt, wordt het tijd om te vertrekken.)

Dit gebeurt vanmorgen werkelijk, de bakkersvrouw pakt alvast het brood wat wij altijd nemen. Let wel, het is een enorme Edeka, met andere woorden, wij zijn niet de enige klanten die gedurende de dag hier hun brood halen.

Het is inderdaad de laatste dag aan de Weser, hier in Holzminden. Vanmorgen hebben we bij Wilfried de rekening betaald en gemeld dat we zeker weer komen. "Den must du mich anruffen, fur einem Platz" (Dan moet je naar mij vragen, voor een plekje.) Ik denk dat we een vriend hier op de camping hebben gemaakt.


Het is weer lekker warm vandaag, maar dat neemt niet weg dat we nog een "laatste" fietsrondje Lüchtringen maken.

Het valt ons trouwens op, dat er nog geen enkele kolf mais te zien is, terwijl het al heel hoog staat. Zou hier de droogte ook zijn tol eisen, terwijl dit veld pal naast de rivier groeit. Besproei mogelijkheden voldoende, zou ik zeggen.

Om de dag komt hier een heel klein meisje voorlangs roeien. Stroomopwaarts is het een enorm gevecht om nog vooruit te komen. Als ze maar even omkijkt, komt ze stil te liggen, of drijft terug. Maar ze zet door en het duurt soms wel een uur voordat ze weer stroomafwaarts langs komt.

Even een verschil tussen meiden, die een trip maken met een rubberboot en knapen, die hetzelfde doen.

Deze heren willen hier, op de camping aanleggen. Maar ze zijn zo dronken, dat ze amper meer op hun benen kunnen staan. Terwijl twee knapen overboord springen, om aan te leggen, zit de rest rustig door de drinken en maakt het hun niks uit dat één van de jongens klem dreigt te komen tussen de stenen en de rubberboot.

Als even later een, eveneens in kennelijke staat, medepassagier, aan de overkant, schreeuwt dat hij opgehaald wil worden, is het feest compleet. Ze roepen dat hij maar moet omlopen, terwijl hij nu al niet meer normaal kan staan.

Meiden maken gewoon lol en zingen en dansen dat het een lieve lust is. Als Hoofd-fotografie het vastlegt, juichen ze dat alleen maar toe.

Het is en blijft een prachtige plek, hier op de camping en ik kan met een gerust hart zeggen: Het waren 40 prachtige dagen.