De tijd verloopt en de herinnering groeit evenals mijn haar. Grasduinend (is dat wel een woord?) in de ziekenhuis brieven van het afgelopen jaar, komt dit verhaal tot stand. Natuurlijk op het gevaar af, dat dit een medische Blog wordt. Uiteraard gaan we weer reizen, dus volgen dan ook weer die verhalen.
Soms komen zaken bij elkaar om je duidelijk te maken, dat het leven je niet gegeven wordt, maar dat je er iets voor moet doen!
Zo komt, vanaf augustus 2020, alles tegelijk. Natuurlijk, Covid 19 stuurde onze Spanje plannen in de war en zitten we vanaf eind maart "lekker" thuis. Ja, ik zeg heel bewust lekker, want ondanks dat we niet onderweg zijn en min of meer in een soort quarantaine zitten, hebben we het toch naar onze zin. Als een spin in een web, komen alle dingen onze kant op, lang leve Albert Heijn. In de vorige Blog heb ik de Blaasperikelen beschreven en kan dit als een soort vervolg gezien worden.
De tweede serie van 6 blaasspoelingen zitten erop en op 1 april staat het 2e blaasonderzoek op de planning. De uroloog gaat het onderzoek doen, wat eerst op 15 april staat gepland. Maar er komt even iets "tussendoor". Een telefoontje van het Martini ziekenhuis met de mededeling, dat ik namelijk op 6 april op de rol sta voor een knieoperatie. Ik kan nu en achteraf wel in alle oprechtheid zeggen, dat een blaasonderzoek, 9 dagen na een knieoperatie, geen goed idee is... "to say the least". De knieoperatie laten schieten, zeker in deze tijd van operatie beperkingen, is mij een te groot risico.
Het stapelt zich allemaal lekker op, zo vlak voor de Paasdagen. "Zul je zien dat we binnenkort ook in aanmerking komen voor mijn eerste, o zo lang verwachte, Corona vaccinatie". Of ben ik nu te cynisch?
Geestelijk heb ik in ieder geval nog de Paasdagen om mezelf een beetje voor te bereiden en/of op te peppen, op de knieoperatie. Mij is te kennen gegeven, dat van mijn favoriete "roesje" geen sprake kan zijn: "Want de chirurg wil tijdens de operatie met mij kunnen communiceren." "Zeg maar tegen de chirurg, dat mijn humor op een laag pitje staat, tijdens de operatie". Het mag allemaal niet baten, het is en blijft een ruggenprik.
Het idee alleen al, dat ik tijdens een operatie compleet bij ben, maakt dat de angst me uitbreekt in de vorm van niet aflatend zweten.
Vreemd, dat de geest kans ziet het blaasonderzoek helemaal naar de achtergrond te verdrijven.
Het is Goede Vrijdag 3 april en de rust keert, een beetje, weer in huize De Visser-De Vries. Netflix bewijst ons goede diensten en wij vermaken ons zowaar.
Op mijn PostNL app zie ik, dat op zaterdag er weer een brief van het ziekenhuis gaat komen. Vreemd, want alles is nu op de goede datum gezet. Ach, misschien komt er nog een wijziging in de data, is het idee.
Zaterdagmiddag lees ik de de aanhef van de brief:
Geachte heer De Visser,
U heeft meegedaan aan het bevolkingsonderzoek darmkanker.......
Er is vervolgonderzoek nodig
We hebben bloed in Uw ontlasting gevonden. Dat kan duiden op Darmkanker.....
Ik krijg een waas voor de ogen en ben niet in staat verder te lezen. Gelukkig zit ik, maar een onkuise vloek verlaat mijn mond, die langzaam maar zeker droog wordt. Het zweet breekt mij uit en ik leg de brief terzijde.... en vlucht de kamer uit. Natuurlijk, geheel irrationeel, maar ik zit er even h e l e m a a l doorheen.
De dreun is goed aangekomen en ik zie geen kans mij hier overheen te zetten. Sterker nog, het lukt me niet dit verhaal af te maken. Als een blok zie ik ertegen op om achter de laptop te kruipen en verder te tikken. Ik laat het even voor wat het is.
Tijdens het darmonderzoek zijn enkele poliepen verwijderd en mag ik me over 3 jaar weer melden. Gelukkig loopt dit voor nu dus goed af.
We zijn meer dan een maand verder en ik heb mijn moed bij elkaar geraapt en begin weer te schrijven. De nieuwe knie zit op zijn plaats en de revalidatie is in volle gang. Eerst met behulp van een Fysiotherapeut.
Hier de eerste stappen, 1 dag na de operatie. Omdat ik 5 jaar met een knie heb rondgelopen, die soms gewoonweg dienst weigerde, moet ik die eerste dagen, in mijn hoofd, een zogenaamde mantra opdreunen. "Ik kan erop staan, ik kan erop staan¨.
De revalidatie van de knie valt mij zwaar tegen, maar als ik de moed heb om Google te raadplegen, valt dat allemaal ook wel weer mee en staat er, grof gezegd, 1 tot anderhalf jaar voor de revalidatie.
De chirurg geeft, bij de eerste controle, te kennen, dat het herstel veel te wensen overlaat.
"Het lijkt nergens op en als je over 3 weken nog geen vooruitgang hebt geboekt, neem ik je weer op. Krijg je een ruggenprik met constante verdoving en zet ik je aan een machine die de knie gaat doorbuigen", is zijn commentaar. Het schrikbeeld van weer opgenomen te worden, zit er goed in. De 3 weken daarna wordt er hard gewerkt, geloof mij maar.
Het is nu ruim 4 maanden na de operatie en langzaam, heel langzaam, gaat het vooruit. Nog steeds heb ik het gevoel, dat er een veel te strak verband om de knie zit, maar het wordt beter. Iedere dag een half uur op de Hometrainer en dagelijks een wandeling in de buurt.
Buigen gaat nog steeds niet soepel en dat kan een probleem opleveren, als we in september nog even een paar weken met de camper op stap willen.
Dan nog iets heel persoonlijks.
Het afgelopen jaar heb ik, om het maar even populair te zeggen, heel wat voor m'n kiezen gehad. Dat heeft zeer zeker een wissel getrokken op mijn mentale weerbaarheid.
Tijdens een blaasspoeling, op de oncologie afdeling van het Martini ziekenhuis, ontstaat er een diepgaand gesprek met de verpleegkundige. Ik geef aan, dat ik steeds meer angsten ontwikkel tijdens de behandelingen in het ziekenhuis. "Daar is wel iets aan te doen" merkt ze op en raadt mij aan, in het lange gesprek, naar een Psycholoog te gaan.
Na een aantal zogenaamde "intake" gesprekken met de psychologe, gaan we gezamenlijk aan de slag met behulp van het bovenstaande boek.
