We zijn weer terug, maar ik moet iets bekennen. Eigenlijk zijn we al 2 dagen thuis. Eergisteren hebben we Valthe aangedaan, om de volgende dag naar Groningen te rijden. En wat ontdek je dan van jezelf? Juist, je vervalt in een ‘oud patroon’. Was het onderweg, dan zette ik mij vrij snel na aankomst achter de laptop om hier een stukje te typen en er wat foto’s bij te doen, of omgekeerd, bij de foto’s een verhaaltje te tikken. Maar zodra ik ”thuis” ben, of anders gezegd, me thuis voel, is het gedaan met de discipline, of is het routine? Kortom, mijn ‘verplichting’ naar jullie lezers, verdween als sneeuw voor de zon zodra ik thuis rook.
En natuurlijk kan ik excuses gaan verzinnen: “de kleinkinderen eisten alle aandacht”, “Ik was heel moe van de reis” etc. enz. Nonsens, het is het patroon waar je in terug valt en niets anders dan dat.
Vanuit Arcen, Limburg, waar we met z’n drieën, Jikke wou niet mee, een heerlijk bezoek aan de sauna en het termaalbad hebben gebracht gaat de reis naar Winterswijk. Diverse mensen hebben ons gewezen op de Firma Obelink en dat we daar zeker eens een bezoek aan moesten brengen. Nou, die mensen hebben gelijk gekregen. De lading voor de camper wordt zwaarder, de portemonnee lichter, maar het is werkelijk de moeite waard.
En heeft Ali onderweg helemaal geen foto’s gemaakt? Natuurlijk wel.
De weg van Arcen naar Winterswijk loopt voor het overgrote deel weer via Duitsland, maar dan over de kleinere weggetjes, de zogenaamde smokkel routes.
Een brug over de Rijn, waar is me ontschoten, maar de van Ruysdael luchten maken veel goed.
En als we voor de 2e keer de Rijn passeren geeft mij dat te denken, maar kennelijk is de oorzaak een wegomlegging geweest. Het vreemde “vertuut” (dit is Gronings voor iets wat je niet kan duiden (vreemd)) komen we op de rotonde tegen. Wie weet wat het is mag het zeggen.
Kleinzoon, die 1 dag na ons vertrek zindelijk is geworden omdat hij anders niet mee mocht met de camper en 3 maanden lang op onze komst heeft gewacht, is minuten lang compleet van de wereld. Hij ligt minutenlang op de schouder van Ali en kan geen woord uitbrengen. Zo zijn best gedaan en dan zo lang moeten wachten..… en dan zijn ze er ineens, zonder waarschuwing.
Het slapen, met grote broer, in de camper wordt dan ook een feest en ondanks dat ze ‘laat’ gaan slapen zijn ze om 6 uur wakker.
En het voor de 1e keer op de camper wc plassen, is dan al een avontuur op zich, maar grote broer is er om uit te leggen hoe alles functioneert.
O, ja, vol trots laat ik mijn nieuwe aanschaf zien.
Een Power-Wifi antenne en na wat opstart problemen werkt hij nu helemaal geweldig en kan er geen Wifi verbinding meer, die in de omgeving van de camper is, ontsnappen. Sterker nog, deze blog wordt gepubliceerd via de Power-Wifi antenne en een “open” Wifi-kanaal, hier ergens in de buurt van ons huis.
Dan de reis naar en door Turkije en terug;
Door in totaal 10 landen zijn we gereisd, te weten Duitsland, Oostenrijk, Slovenië, Macedonië, Kroatië, Griekenland, Turkije, Albanië, Servië en Bosnië & Herzegovina. We hebben 10.349 km gereden en met een verbruik van gemiddeld 1 op 11 komt dat neer op 941 liter diesel met een gemiddelde prijs van 1.35 euro is dat 1.270,35 euro. (Jikke merkt nog op dat ik de prachtige rit in Montenegro ben vergeten, maakt dus 11 landen)
Dat we ooit in Bosnië zouden rijden, of in Albanië of Servië, wie had dat ooit durven dromen, maar we hebben het gedaan. Dankzij onze garage, Douwes Garage in Groningen en hun perfecte adviezen en onderhoud hebben we geen enkel motorisch of ander probleem met de camper ondervonden.
Ja, ik rijd een keer achteruit, zonder dat Ali is uitgestapt en beschadig daarmee de achterbumper, of als we een te smal straatje inrijden en daarmee onze rechter spiegel bijna verspelen, of de knapen in het Koerdisch gebied die hun perspectief- en uitzichtloze toekomst botvieren op de, in hun dikke campers passerende toeristen en ons bekogelen met stenen, waar wat schade door ontstaat. ‘Collateral Damage’ noemen de Amerikanen dat, oftewel schade die te verwachten valt, zo zou ik het willen omschrijven.
Ik ga geen hoogtepunten noemen want het was in 1 woord schitterend, ook de eerste en langste dag in Istanbul, waar de regen met bakken naar beneden kwam en wij achter een, weliswaar charmante, gids(e) aan sjokten, totdat ik op een bankje ‘neerzeeg’ en geen pap meer kon zeggen.
Aanstaande maandag gaat het met de 2 kleinzonen op naar Gasselte.
Gasselte is een dorp in de gemeente Aa en Hunze in provincie Drenthe, halverwege de dorpen Gieten en Borger, gelegen op de Hondsrug.
