Höxter 3? (Thuis)

 Tja, de kop van deze blog komt natuurlijk wat verwarrend over, maar dat is het voor ons ook (geweest). 

We hadden de "Kleine Wohnung" voor een weekje geboekt en hadden er heel veel zin in. Misschien liet ik het maandag al een beetje doorschemeren, maar dat "Kleine" was wel heel petit. Ook maar 1 luie stoel is lastig. Desalniettemin zijn we met volle en goede moed eraan begonnen. Tot, dinsdag ochtend, de schrik ons om het hart slaat als ik de auto start om inkopen te doen in de Eweka in Holzminden. Ik vertelde al dat we op een heuvel staan en dat de auto ook dusdanig en schuin naar boven staat geparkeerd. Bij het starten komt er onder de motorkap een raspend geluid. Dat zijn van die geluiden waar je niet echt gelukkig van wordt als die uit je auto opstijgen. We verman(vrouw)nen ons en gaan desondanks op weg naar Holzminden. Onderweg, geen centje pijn en we doen ons ding, zoals ik gister heb beschreven.

In de nacht, waarom is dat toch altijd in de nacht, beginnen de demonen aan mij te vreten. De meest verschrikkelijke doom scenario's komen langs. Vastlopende motoren, geblokkeerde remmen, ik maak het allemaal mee. Vanmorgen om half zeven, merk ik naast mij ook geestelijke activiteit. "Ben je ook al wakker?" Het bevestigende antwoord komt resoluut. "Maar waar ben jij dan mee bezig?" is de wedervraag! "Ik ben een garage aan het zoeken, want ik wil weten wat er aan de hand is." Kennelijk zijn de demonen ook bij mijn bedgenoot op bezoek geweest. "Nou, weet je wat? We gaan naar huis" is de resolute beslissing, die kennelijk al door mijn doortastende gade genomen is.

Half acht is het en de tering is geworpen. Let wel, alles moet nog bij elkaar gezocht,  een douche genomen, een ontbijt genuttigd en een auto ingepakt. Iets langer dan 2 uur later zitten we in de auto!

Wederom krijg ik een onuitsprekelijke bewondering voor mijn gemaal. De doortastendheid, waarmee ze de zaken op een rij zet, valt niet te overtreffen. Ik zal nog een voorbeeld geven. Gisteravond gaat ze koken op een elektrische kookplaat, misschien ken je ze wel, zo'n ouderwetse.

Ik moet op Internet uitzoeken hoe je een dergelijk, vooroorlogs apparaat, op heet krijgt. Ik zal een lang(durig) verhaal kort houden. Het kookproces en het gaar krijgen van de spijzen neemt letterlijk anderhalf uur in beslag. Om  zeven uur begonnen en om half negen was het overgrote deel beetgaar, oftewel al dente. Maar het smaakt voortreffelijk.

De windmolens staan nog met hun kop in de mist, maar allengs klaart dat ook op en wordt het een aangename tocht richting thuis.

Grappig, iedere keer als wij in Duitsland komen zijn er "Wahlen" (verkiezingen) voor de deelstaten. Er is geen lantaarnpaal die ontkomt aan één of meerdere plakkaten.

Deze streek, Nordrein Westfalen, staat wel bekend om zijn prachtige zogenaamde vakwerkhuizen, al dan niet gemoderniseerd.

En natuurlijk om zijn prachtige natuurschoon. Hoewel we onze fietstochten maar voor een andere keer bewaren.

Dit plaatje illustreert dat we alweer aardig op weg zijn naar huis. Oh ja, ik moet nog iets bekennen; Als we Duitsland binnenrijden, op de A31, is de snelheid limiet 120 km/u. Nou, ik probeer dat even, maar dat gaat mij toch echt te hard. Ik houd het bij een bescheiden 105 echte kilometer, wat 110 km/u op de teller betekent. Als we weer terug in Nederland komen, merk ik dat die, door velen verfoeide, 100km/u heerlijk aanvoelt.

De verklaring is wel logisch: jarenlang heb ik met de camper nooit harder gereden dan 90 km/u. In de Toyota bleef het wettelijk verplicht 100 km/u. Het brein heeft zich kennelijk aangepast. Hoewel ik best begrijp dat een aantal jongere lezers nu beginnen te gniffelen. Zo van "Ja Boomer, de leeftijd gaat meespelen."

Tot een volgende blog.

Höxter 2

Het is nog aarde nacht als we wakker worden, maar de rolluiken zijn hiervan de oorzaak. Eerst waren we bang dat we geen gordijnen hadden, maar daar dienen dus de rolluiken voor.

Vandaag gaat het naar Holzminden, want Ali kent de Edeka aldaar op haar duimpje. Natuurlijk kijken we ook nog even bij de Mobil-Camping, waar zowaar Wilfried en Christopher voor de nieuwe receptie staan. Natuurlijk is het even bijkletsen en de mededeling, dat we, na 13 jaar, niet meer van hun diensten gebruik gaan maken, tenzij Christopher zijn "verhuur" accommodaties eindelijk afmaakt. Maar ja, dat zal wel een 4 jarenplan gaan worden, aldus hemzelf.

Wij gaan Holzminden nog even onveilig maken en drinken op onze vaste plek koffie met gebak. 

Natuurlijk maken we de geijkte foto's, zo we die al jaren hebben genomen. Gek eigenlijk dat je dit nog een keer wil vastleggen! Is het de laatste keer, je weet het nooit. Onderaan de de opname van de camping zo langs de Weser.

Dan snel op naar de Edeka, pal naast de Mobil Camping. Oh mensen, dit maakt deze camping tot een perfecte plek om langer te staan, nog afgezien van de prijs per nacht. Maar goed, het is voor ons het einde van een mooi tijdperk.

Terug naar huis, om de boodschappen af te leveren en een vest te retourneren in Höxter, wat we voor mij, bij Klingemann, hadden gekocht. Ik heb nu een veel mooier vest, dat ook beter past. We, eigenlijk Ali, krijgt zonder probleem €50,- cash retour, kom daarvoor maar eens in Nederland. Trouwens het vest koste €49,99 dus we maken ook nog eens één cent winst. 

Dus... die verbrassen we dan ook onmiddellijk. Dit is de onbescheiden aankoop van Ali, ik moet mij behelpen met een Spaghetti ijs.

Vorig jaar was deze fiets, in Holzminden, nog helemaal versierd met bloemen. Deze keer heeft een Wannabee Cristo (Vladidimirov Javacheff), U weet wel die inpak kunstenaar, zich op de fiets uitgeleefd.

Höxter 1

Half 10 moet het nog worden als we de auto keren en de neus naar Höxter laten wijzen. We zijn mooi op tijd, want de aankomsttijd zou 15.00 uur zijn, maar op tijd is op tijd.

Eigenlijk kun je in Duitsland maar beter de niet hoofdwegen gebruiken, want er zijn op deze wegen altijd werkzaamheden.

Nou, we zijn Duitsland nog niet echt binnen, of het is al zover. Maar wat blijkt, "het is de grens" en daar willen ze ons "Auslander" nog wel even controleren. Ali durft geen foto van de grenswacht te maken, want de norse blik en niet te vergeten de pistoolmitrailleur nodigen daar niet voor uit. Zelfs de vriendelijk groet van haar wordt beantwoord met een, zo mogelijk, nog norsere uitdrukking.

In de buurt van Höxter wordt ook het landschap meer heuvelachtig en, als het uitzicht niet door windmolens wordt ingenomen, is het hier prachtig.

Dan even over onze accommodatie. Kijk, je boekt een "kleine Wohnung" dus mag je niet al teveel verwachten. Maar 30 vierkante meter is eigenlijk niet zo heel veel. 

In de beschrijving staat "Mit Balkon" en mijn "zend-verstand" ziet al mijn mooie PAC12  verticale antenne op de metalen balkon balustrade gemonteerd. Echter, onderaan is ook een balkon en die wordt bedoeld, want boven wonen andere "mensen." Ons domein bevindt zich op het E.G. (Erdgeschoss.) Juist ja, begane grond. Gelukkig ligt de Wohnung op een heuvel.... maar ondanks dat, het blijft angstvalig stil op de HF banden, jammer.

Na geïnstalleerd te zijn "wandelen" we nog "even" het stadje is. IJsje eten, herinneringen ophalen, het is weer als vanouds. Ach, laten we ook een pizzaatje in de stad gaan eten, lekker man. Ik bezondig mij maar niet aan een Hefe Weitzen, want de vermoeidheid (360 km oftewel 4 uur rijden) begint al haar werk te doen.

Dan gaat het weer op "huis" aan. Met andere woorden, de eerder beschreven heuvel. Nou, als je een heuvel OPklimt wordt het een "BERG." "Meine Gute" wat een helse taak hebben wij onszelf voorgeschoteld!!!! Dus dat niet weer, zeker niet te voet.