Half acht is het als we beide klaarwakker liggen te zijn. Ja, dan kun je ook maar beter gewoon opstaan en aan de slag gaan. Het zijn er maar krap 300 kilometers, maar ik zie er tegenop als een rijstebrij berg.
Bij het instellen van de navigatie roepen beide apparaten "Landgrens overschrijdingen" en dat verbaast mij in eerste instantie wel een beetje.
Maar als we binnen 5 minuten al het eerste Duitse dorp binnenrijden, wordt alles duidelijk. Nu ligt het plaatsje Reuver, pal aan de grens, dus echt vreemd hoef ik dat niet te vinden. Maar het is heel smal en daar kom ik achter als een enorme vrachtwagen mij noopt het kleine stukje trottoir te gebruiken wat er voorhanden is.
"Frisches Gemuse" zegt het bord aan de kant van de weg en maakt aan alle onzekerheid een einde. De telefoons beginnen te piepen. "Welkom in Duitsland" meldt Vodafone ons. Tja, hoe duidelijk wil je het hebben.
Het is druk op de weg met vooral vrachtwagens, die bijna allemaal te hard rijden. Ik ben er tenminste nog steeds van overtuigd dat 80 km/u hun maximum snelheid is. Nu voor personenauto's 100 km/u geldt is het verschil heel weinig. Ik besluit dan ook 95km/u te gaan rijden. Op mijn teller is dat dan 100km/u want anders kom ik er nooit weer tussen.
In de verte zien we een vrachtwagen enorm slingeren als hij met een inhaal actie bezig is.
Als we dichterbij komen, ruiken wij de oorzaak van het slingeren al. De drie verdiepingen tellende vrachtwagen is van onder tot boven afgeladen met varkens. Met mijn 95km/u kom ik hem nog maar nauwelijks voorbij. Trouwens mijn snelheid lees ik af op de navigatie.
Creatief, zou ik het noemen. Een ander meent misschien afgezaagd, maar het Nederlands klopt in ieder geval, of het moet zijn dat een echte puritein valt over het ontbreken van de punt, na het bedank woordje.
Oh, was ik mij daar vandaag toch een eind in overtreding. Als dochter van een automonteur wordt mij altijd op het hart gedrukt om de dieseltank nooit en te nimmer leeg te rijden, want dan is de ramp niet te overzien. Het gevolg is dat ik nooit boven de 400 kilometer mag komen, want dan is het absoluut tanken geblazen, op straffe van die avond zonder sokken naar bed te worden gestuurd.
Nu had ik haar kunnen plagen door haar op de dagteller te wijzen, maar kies er wijselijk voor om haar naderhand in te lichten. Dit alles was mogelijk omdat in Pont a Mousson de camper scheef stond er er dus meer diesel in ging en ergo we ook verder konden rijden op één tank.
Goed, ik ben opgelucht om weer thuis te zijn, want de afgelopen weken hebben mij wel geleerd, hoe kwetsbaar je eigenlijk bent.
Morgen eerst maar eens met de huisarts overleggen over de te volgen strategie.
