Rio-Mar 10

 Zon 13 graden, in de schaduw 's morgens vroeg.

Ondanks het vroege en frisse uur, zo met de zomertijd, verhuis ik toch nog een keer naar het strand. Ali verzorgt de koffie en het zonnetje doet zijn best. Ik heb verbinding met een paar leuke stations in Nederland, Noorwegen en Duitsland, maar als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl....

Vanaf het strand bij Rio-Mar, met een simpele antenne, maak ik verbinding met Australië en wel de Oostkust over een afstand van 16.764 kilometer, Ja inderdaad 16 Duizend Zevenhonderd en Vierenzestig kilometer. Ik word er duizelig van. Mijn dag kan niet meer stuk.

Ik weet niet of dat ook geldt voor deze visserman. Hij is al tijden bezig om met een werpnet een paar visjes te verschalken. Afgezien van de naam, lijken wij wel op elkaar. Ik roep in de ether mijn roepletters en wacht af of er iets terug komt, hij werpt zijn net uit in de hoop dat daar ook iets in komt.

Verschillende keren werpt hij zijn net uit, om vervolgens bij het ophalen te constateren dat er weer niets in zit. Trouwens, Ali maakt deze foto's, want koffie brengen is nog tot daar aan toe, maar meeluisteren naar een paar kerels uit andere landen, gaat haar te ver.

Deze maakt ze ook, waarvan ik in eerste instantie denk, dat het rook is van een fikkie, even verderop. Maar het is een zeer laaghangende bewolking of mistflarden die op de vlucht gaan voor de zon.

Het is trouwens heerlijk toeven op het strand, zo zonder noemenswaardige wind en een fijn zonnetje op de rug. De twee lagen dons zijn dan ook niet helemaal noodzakelijk.

Dat mensje op het strand, dat ben ik in de vroege ochtend. Eenzaam maar niet alleen, zullen we maar zeggen.

Als ik nog een beetje zit bij te komen van mijn kinderlijke opwinding, komt ineens een caravan aansluipen. (Let even op de was van Ali). Iemand is zijn caravan aan het verplaatsen. Normaal doe je dat met de auto, maar deze meneer geeft er de voorkeur aan om het met zijn elektrische mover te doen. Het gevaarte kruipt langzaam aan mij voorbij. Zo nu en dan stopt het gevaarte en ik ben nieuwsgierig waarom.

Het antwoord is simpel, de Spaanse caravan bezitter is tegelijkertijd aan het telefoneren en heeft het daar heel druk mee.

Hoe druk, wel, zelfs bij het opstellen van de caravan, is hij constant aan de telefoon. Trouwens, die dikke hond heeft het al aan de stok met Luna, het buurhondje van een stel Duitsers, die het eind van de week vertrekken. De caravan is iets te lang voor de plek, maar dat is niet onze zorg.

Rio-Mar 9

Zonnig 15 graden, frisse wind.....

Zo, voor de eerste keer horen we de camper tegen ons "praten." In het verleden heb ik al eens uitgelegd, dat de zon de camper verwarmd en dat deze dan gaat kraken. Het is lang geleden dat dit gebeurde, dus hopen we alvast op een mooi warme dag. Ik kijk nog even op mijn tracker en constateer, dat het nog maar 8 uur is. We hebben nog even de tijd. Als we om half negen de bakker al, luid toeterend, de camping op horen komen, kunnen we een "tjonge, tjonge, die komt ook steeds vroeger" niet onderdrukken. De camper begint zich steeds luider te melden, wat betekent dat de zon ook hoger komt.

Het kwartje valt alsof er een vertraging op zit. "We zijn de hele zomertijd vergeten" merk ik nog ten overvloede op. Zowel mijn horloge, dat toch gestuurd wordt door DCF77 in Mainfliegen, (25 km van Frankfurt am Main) heeft het af laten weten. Ook mijn tracker geeft nog de wintertijd aan, omdat bluetooth niet ingeschakeld is. Ach, ach, die provinciaaltjes toch.

Ali neemt nog even een kijkje bij de vooruitgang van Letty haar inpak capaciteiten. Zo langzamerhand begint het op een echte uitdragerij te lijken. Vanmiddag vertrekken ze.

Wij besluiten, nou eigenlijk Ali, om te gaan lunchen bij Camping Pepe, 3 km wandelen noordelijk langs het strand. Er zijn momenten dat het water verraderlijk ver het strand op komt en op een onoplettend moment van ons, spoelt het over mijn linnen schoen. Kletspoot, zo noemden we dat vroeger, als we in het weiland naar kieviet eieren gingen zoeken en je met de polsstok net niet ver genoeg over het slootje sprong.

Ook is het sowieso wel raadzaam om te kijken waar je loopt, want ook de kwallen zijn vandaag vertegenwoordigd.

We zijn niet de enigen die op dit idee zijn gekomen om bij Pepe te gaan eten. Als we aankomen staan er nog 6 mensen te wachten op een leeg tafeltje. Ali heeft daar heel andere ideeën over en loopt door tot in het restaurant waar ze op het achtergelegen terras terecht komt. Ik sjouw er maar achteraan, neem een leeg tafeltje mee en zet die half in de zon, half in de schaduw. Leuk plekje. We bestellen wat te drinken en te eten maar stellen ons in op een wat langer verblijf, gezien de grote drukte. 

Het moet gezegd, het eten komt sneller dan verwacht. Na de wandeling hebben we trek en vallen aan, met naast ons een groot gezelschap, wat maar bezig blijft met het verschuiven van hun tafels, om toch maar half in de zon te kunnen zitten. Om ons heen is het paella, wat de klok slaat.

Morgenvroeg maar weer eens op het strand gaan zenden en kijken of de Australische vrienden op dit vroege tijdstip ons nog kunnen vinden.

Rio-Mar 8

 Zonnig 14 graden, harde wind.

Vanmorgen posteer ik mij, met mijn zendontvanger, voor de tweede keer op het strand. Als ik alles heb geïnstalleerd en de ontvanger aanzet, hoor ik Australië luid en duidelijk doorkomen. Net op het moment dat ik wil aanroepen, ontstaat er een kakafonie aan naburige zenders. Er is een zogenaamde "contest" gaande, wat inhoudt dat de gehele band tjokvol met zendende amateurs zit. Ik geef het op!

Ik pak mijn boeltje maar weer in en keer weer camper waarts, een ervaring rijker en een illusie armer.

De harde wind heeft vat gekregen op de diverse goederen, die allemaal mijn kant opwaaien en bijkans word ik gezandstraald. Terug bij de camper moet ik de apparatuur ontdoen van overtollig zand.

Letty heeft plannen om morgen weer naar huis te vertrekken. Haar zoon is overgekomen om haar daarbij te assisteren. Alle spulletjes worden meer of minder netjes op hoopjes gezet, waarbij de ene hoop in de caravan blijft, die naar een naburige stalling gaat, de andere helft gaat mee in de auto, terug naar huis. Het begint op een uitdragerij te lijken.

Diezelfde uitdragerij komt ook voor op deze strijkplank bij de douches. Daar laten mensen hun spulletjes achter die niet meer nodig zijn, of in het ergste geval, niet meer in de auto/caravan passen. Als er iets van je gading is, mag je dit met een gerust hart meenemen. Het is een vreemdsoortige verzameling, zeker voor een camping. Wat te denken van 1 vlinderdas, ballonnen, een ijslepel, een soort boemerang, een zoutvaatje en de hoody is ook niet meer nodig, zo te zien.

Als ik voor een pakketje, dat is aangekomen van Amazon, mij wil melden bij de receptie, kom ik voor een gesloten hek te staan. De reparateur is druk in de weer om de motor, die het hek open en dicht schuift, te repareren. Ik blijf geduldig wachten totdat hij mij in de gaten krijgt. Een gulle lach wordt mijn deel als hij, handmatig, een kiertje voor mij laat waar ik tussendoor kan. Op de terugweg herhaalt zich dit ritueel nogmaals, want de Spanjaard is geconcentreerd met zijn werk bezig.

Wie ook geconcentreerd bezig is, is deze, laat ik het een hoogwerker noemen, in Denia. Ik ontdek hem als we op de bus staan te wachten om weer terug naar de camping te gaan. Hij is bezig om de bovenste rand van een 6 verdieping tellende gebouw te repareren. Kijk, "Abseilen" ( hoe noem je dat in het Nederlands?) kan een leuke hobby zijn, maar om nu uren in een dergelijk tuigje met specie en verf aan de slag te gaan en dat op krap 20 meter hoogte, is iets heel anders, lijkt mij. 

In het kader van de Flora en Fauna, hier in Spanje, deze bloem met de welluidende naam "Asphodelus fistulosus." Het was even zoeken, want het is een slechte foto om Google erop los te laten.

Wie het beter weet, mag zich melden.

Rio-Mar 7

Zonnig 15 graden, jammer van die frisse wind. Maar het begint erop te lijken, qua weer.

Alweer een week hier op Rio-Mar, de tijd vliegt als je het naar je zin hebt en dat hebben we. Nog steeds loop ik met een euforisch gevoel rond, want gisteren was toch wel een openbaring, voor wat betreft het zenden naast de waterlijn van de Middellandse zee. Genoeg daarover.

Vandaag gaat het op de fiets, naar Oliva, een kleine 10 kilometers noordwaarts. De rit gaat tussen de wel heel smalle weggetjes van Deveses, maar als we Oliva Nuevo (nieuw Oliva), wat eigenlijk alleen bestaat uit een golf resort met de bijbehorende hotels, voorbij zijn, beginnen de sinaasappel boomgaarden. De hemelse geuren van de sinaasappelbloesem zijn overweldigend. Die heerlijke geur is op plaatsen zo sterk, dat het bijna bedwelmend is. 

Het gekke is dat hoewel de oogst van sinaasappels in januari-februari-maart plaatsvindt, er nu nog steeds bomen tussen staan die vol zitten met de gezonde vruchten. In de meeste beschrijvingen staat dat dan de sinaasappels "geplukt" worden, maar niets is minder waar. De sinaasappel wordt namelijk "geknipt" omdat anders de navel beschadigd en de sinaasappel snel begint te rotten.

De fietsen worden gestald bij de Mercadona, waar we ook de fietshelmen en tassen in een kluisje kunnen achterlaten. Dan wandelen we, nog steeds in het zonnetje, over de laan richting de markt.

Al jaren passeren we het gebouw waar geen enkele aandacht meer voor is, behalve de aangroei van bijna bomen, die genieten van deze schaduwrijke plek.

Gewoontedieren, zoals wij provinciaaltjes zijn, drinken we eerst een café con leche. Gelukkig hebben we dan het meest drukke deel van de markt, groente en fruit, gehad. Er ontstaat verwarring als we aangeven te willen betalen. De bediening komt 3 keer langs, maar zonder de rekening. Als we aangeven nu echt weg te willen, wordt een jongere bediende gestuurd, die vraagt wat we willen. "Tja, wat dacht je van afrekenen?" Hij loopt weg, maar even later zien we hem andere klanten bedienen. Ook hij maakt geen aanstalten de rekening te brengen. Kijk, ik heb het dan al gehad en wil vertrekken. Mijn welopgevoede ega blijft geduldig wachten, terwijl ik opsta en geagiteerd nogmaals de rekening vraag. De jongeman wijst ergens in het luchtledige. Als hij merkt dat ik weg wil lopen, snelt hij naar binnen en grijpt de rekening. De fooi kan hij, deze keer, op zijn buik schrijven.

Links, (sorry van mijn hoofd)  deze enorme uitstalling van pantoffels. Het lijkt erop dat heel Spanje alleen maar op "zapatillas" loopt. Het moet gezegd, als je oplet dragen oude dametjes vaak nog hun pantoffels. Rechts is volgens mij de meest fijne bezigheid van vrouwen. Het grijpen in de enorme stapels kledij, die voor een paar centen aan te schaffen zijn. (Jammer dat dit geen filmpje is.) 

Nog even terugkomend op die oude dametjes op hun pantoffels. Diezelfde dametjes hebben, zonder uitzondering, zo'n boodschappen rolwagentje, dat ze voor zich uit duwen. Als je bedenkt dat ze dan vooral oog hebben voor de aangeboden goederen, is het niet gek dat je regelmatig een kar op je enkels krijgt. Maar zij zijn dit gewend, want het excuus komt nog voordat je je kunt omdraaien.

Op de terugweg naar de Mercadona, zien we Spanje op z'n best. Deze fiat staan pontificaal midden op de kruising/stoep geparkeerd. Echt, er zit niemand in.

Rio-Mar 6

 Zon 15 graden, droog. Dit zijn elke keer de ochtendtemperaturen.

Deze blog staat in het teken van een prachtige ervaring, die ik vanmorgen mocht beleven. Namelijk met mijn zendontvanger portable op het strand. Links ben ik bezig de JPC-12 antenne op te richten en rechts maak ik mij zorgen over de vele loslopende honden, die al te enthousiast met mijn radialen op de loop kunnen gaan. Die radialen lopen naar de zee (links) waardoor ik, volgens de geleerden, een betere aarding zou hebben, zeker met zout water.

Als ik alles heb geïnstalleerd en de zender aanzet, val ik van de ene in de andere verbazing. Stations, die anders met ruis binnen kwamen, komen nu kraakhelder op mijn Xiegu G90 binnen. Ik kan heel Nederland ontvangen. Plotseling komt Ronnie PA2RON op de frequentie. Ronnie was de eerste waar ik, na mij radiostilte van 45 jaar, weer een verbinding mee maakte. Nog niet eerder maakte ik zo'n duidelijke verbinding met hem vanuit Spanje. Ronnie komt ook uit Groningen.

Even later meld ik mij ook op de Nederlandse ronde en maak de mooiste verbindingen. Ik geloof dat ik maar een tentje op het strand zet en vanuit daar de hele nacht verbindingen ga maken.

In het begin is nog wel even wennen dat nu de ruis niet uit de zendontvanger komt, maar van de bulderende Middellandse zee, pal naast mij.

Wat een geweldige ervaring was dit en weer een enorme impuls voor mijn prachtige hobby.

Vanmiddag fietsen we nog even naar El Verger, want Ali had tijdens deze sessie op het strand geen stoel, dus stond ze er maar een beetje verloren bij. Nu wil ze een extra vouwstoel gaan halen. En passant lopen we ook maar even de Lidl binnen om alvast wat etenswaren in te slaan. Morgen op de fiets naar Oliva, om bij de Mercadona de boodschappen aan te vullen en dan hoeven we niet zoveel te halen. Kunnen we wat langer koffie drinken bij de markt.

Rio-Mar 5

 Zonnig 14 graden, droog...

Vandaag gaat het met de DeniBus naar, U raadt het al, Denia. Even op voorhand, het lijkt alsof al deze chauffeurs aan het solliciteren zijn om Carlos Sainz zijn stoeltje bij Williams Racing over te nemen. Het is ook niet alleen de heenreis, ook terug hou ik mijn hart vast.

Bij de bushalte zijn we zeker niet de enigen die de trip naar Denia maken en we her-ontmoeten Hans en Evi, een Duits stel, wat ook al jaren op Rio-Mar komt. We "plaudern" bijna de gehele busreis, maar in Denia gaat ieders zijns weegs, zoals ze dat plegen te noemen.

Natuurlijk gaan we voor de "cultuur," maar daar mag een bezoek aan een kledingwinkel natuurlijk niet aan ontbreken. De broek met "Wiede piepen" heeft een onontkoombare aantrekkingskracht op Ali en daar kun je maar beter aan voldoen. Anders loopt ze de gehele rest van de dag gepreoccupeerd (met de gedachten ergens anders) rond en dat is zonde van het mooie weer en lekkere koffie.

Denia is en blijft een mooie stad, zo pal aan de Middellandse zee, met vele leuke straatjes en laat ik het maar direct benoemen. Eigenlijk lopen we iedere keer, als we hier zijn, steeds hetzelfde rondje en dat komt goed uit, want er moet nog wel een blouse bij de nieuwe broek komen, want zonder is ook zo wat.

Hier een deel van de muur van het kasteel van Denia die meer dan duizend jaar geschiedenis schrijft. Ik moet eerlijk bekennen, we zijn er nog nooit geweest en eigenlijk is dat schandalig.

Maar de "Mercat de Denia" slaan we eigenlijk nooit over, ach, op deze leeftijd moet je ook niet teveel avontuur in het leven proberen te proppen, nietwaar? Let ook even op het keurig uitgestalde en opgestapelde fruit en groente, je ziet dat op vele markten. Jaren geleden troffen we hier een kookwedstrijd, waarbij koks prijzen in de verschillende klassen konden behalen. Dit alles met een deftige jury die in de hal een proeverij tot hun beschikking hadden.

Vlak voor een oversteekplaats ontdek ik deze schelp en ik laat mij vertellen dat dit een route aangeeft naar het Noord Westelijk van Spanje gelegen Santiago de Compostella, een pelgrimsroute. Ik heb het gevoel, hier aan de Costa Blanca aan de Oostkust van Spanje, dat je dan een beetje uit de route bent.

Maar ja, als je van wandelen houdt.

Rio-Mar 4

 Zonnig, 15 graden.

Jawel, de eerste keer dat we het ontbijt buiten kunnen nuttigen, weliswaar met een vest aan, maar toch. Deze onvrijwillig genomen foto plaats ik toch maar, omdat het de situatie onderstreept.

Maar natuurlijk nodigt een zonnige dag ook uit om de was te gaan doen, dus een uurtje later zit ik achter een gordijn van diverse kledingstukken die kennelijk nodig aan een opfrissing toe zijn. Ik vond dan ook afgelopen weken dat er signalen van vreemde geuren uit de diverse kastjes kwamen. (redactie ja, ja!)

Wie zei ook alweer dat die witte monsters, zoals campers door sommige mensen worden genoemd, niet vervangen kunnen worden door deze prachtige exemplaren, die nu op de markt zijn. Klein nadeeltje, dit soort voertuigen zijn nogal dorstig en zullen de eigenaar 1 liter per 5 km laten aftikken. Trouwens, ik hoorde zojuist in het vragenuurtje uit de 2e kamer, dat met ingang van 2026 een liter benzine minimaal  €0,25 duurder gaat worden. Dus toch maar een wit monster?

In he kader van het item "de plaatselijke fauna" hier de "Reichardia Tingagitana" ook wel de "Valse Zeugdistel" genoemd. Het is een type uit de madeliefje familie en groeit in een zanderige omgeving, zoals de Sahara en/of een duinen rijk gebied.

Rio-Mar 3

 Gedeeltelijk zonnig, 14 graden met frisse wind.

Eerst maar even over mijn zend perikelen, want ik maakte mij een beetje zorgen. Ik zit gistermiddag, na het schrijven van de dagelijkse blog, nog een beetje te zoeken naar leuke verbindingen. Dan is er niks aan de hand. Totdat er een Schots stel met een camper naast ons komt staan. Op het moment dat hij een stekker in de stroomvoorziening prikt, zit ik met verbijstering naar mijn schermpje van de zendontvanger te kijken en hoor ik de meest vreemde storingen langs komen. Naar welke band ik ook verhuis, die storing staat werkelijk overal. Als dit een maand aanhoudt, behoor ik tot de gesjochten.

Toch verzamel ik moed en vraag de nieuwe buren hoe lang ze blijven. 1 nacht, misschien 2 nachten, krijg ik met een prachtig Schots accent te horen. Ik ben, enigszins, gerustgesteld. Als we vandaag terug komen van inkopen bij de Lidl in El Verger, zie ik ze nog juist vertrekken. De storing is verdwenen Pffft, ik ben opgelucht, echter, een half uur later blijkt de hele band dicht te zitten en krijg ik geen verbinding met de Nederlands talige ronde....... ach ja, klein leed, ik weet het.

Michaela is weer aan het werk, deze schoonmaakster wou mij vorig jaar steeds naar het strand hebben en dat werd een "ongoing joke." Als ze ons ziet schreeuwt ze al van verre en worden er handkusjes in overvloed geworpen.

Als ze even later een dak van een camper aan het schoonmaken is, dit is voor haar een leuke bijverdienste, staat ze giechelend op het dak te zwaaien.

Ze zal binnenkort hard aan de bak moeten, want de boven appartementen worden onder handen genomen door monteurs en stukadoors en geloof mij, dat geeft een hevige troep.

Vergeet ik nog helemaal te vertellen dat we bij de Chinees (ik hoef toch niet uit te leggen dat dit geen Chinees is waar je eten koopt) een stuk doek hebben gekocht, om dat tussen ons en de naastgelegen plek te spannen. Ten eerste zitten we dan lekker uit de wind, plus dat veel mensen dit als een afkorting gebruiken, als er niemand op die plek staat.

Want op die plek kun je tussen de heg (wat daar van over is) doorlopen en dat is natuurlijk heel verleidelijk in plaats van helemaal om te lopen, nietwaar? 

Rio-Mar 2

 Zonnig 14 graden, koude wind.

Deze foto illustreert wel aardig het beeld van de weersomstandigheden, hier in Spanje. De zon maakt er een mooi plaatje van, alleen is de koude wind hierop niet te zien. Laat staan dat je kunt voorspellen of uit die donkere luchten nog een bui komt. Maar, de verwachtingen zijn gunstig, dus is het hopen op meer droog weer. Trouwens, de Spanjaarden zijn dolblij, hun oogst ziet er nu veel beter uit en dat was ook wel nodig, na 3 jaar van extreme droogte.

Tijdens onze wandeling op het strand ontdekken we een achter gelaten stoel, die er nu al 2 dagen staat. 

Maar de reden dat hij/zij er nog staat wordt wel duidelijk als we dichterbij komen. Het ding zit vast. Kennelijk is de eigenaar te onhandig, moe, lui en wat dies meer zei, om het apparaat "steeds" heen en weer te slepen. Hoe zou hij/zij reageren als je de stoel in gebruik neemt en de eigenaar verschijnt? We nemen de proef maar niet op de som.

De regen zorgt er ook voor dat de "Kattenklauw" hier welig tiert aan de rivier Molinell.  Na determinatie van de botanicus onder ons blijkt het een "Oxalis pes-caprae" te zijn. Die kennis zou je toch niet willen missen, nietwaar? Later meer over de flora en fauna van deze omgeving.

Deze stronk is vlak voor de monding van de Molinell aan de grond gelopen, waardoor hij nu nog een kans van leven heeft. Ik laat mij vertellen dat dit water zogenaamd "brak" zal zijn want riet heeft een hekel aan zout water.

Tot morgen.

Rio-Mar 1

 Bewolkt 14 graden, maar droog.

Gisteravond maakt Ali nog een mooie opname van het overtrekkende Sahara-stof, waar jullie in Nederland ook last van krijgen en/of hebben gehad.

Half acht is het, als ik uit bed spring, om de Sprintrace van de Formule 1 te gaan bekijken, die om 8 uur begint..... dacht ik. Maar ik ben te laat, nou ja te laat, de race was vanmorgen, of liever gezegd midden in de nacht. Om 8 uur word de kwalificatie verreden, voor de volledige race van morgen. Die begint echt om 8 uur. Dus wordt het een samenvatting van de sprintrace en een verslag via Grandprix Radio van de kwalificatie. Eindelijk weer Olav Mol, die verslag doet in plaats van die brallerige toon van de Via Play boys. Tjonge, wat heb ik daar een hekel aan.

Vertrek dag dus, maar geen stress, want de receptie op Rio-Mar begint pas om 10 uur en het is 63 km rijden, dus dat is binnen het uur te doen. 

Het is zeer rustig op de weg en rechts is nog net een Brem te bewonderen, hoewel de struik bijna alweer uitgebloeid is.

De bergrug die bij Calpe voor ons opdoemt, doet ons denken aan het TV programma "Daar Gaan ze weer" met Aadje en Richard, een leuk stel.

Daarmee rijden we ook vlak langs de Middellandse zee en zien we voorzichtig de zon doorbreken.

Eerst nog even langs de Repsol in Oliva, om het gas weer op peil te brengen. Mocht het zo frisjes blijven, kunnen we met een gerust hart de kachel in de ochtend en avond aanzetten.

Als we de receptie binnen komen, worden we al met veel enthousiasme onthaalt door.... Vincente junior himself. We verwachten dat we eerst nog even op een andere plek moeten staan, totdat de mensen, die nu op "onze plaats" staan, vertrekken. Maar wat schetst onze verbazing, de plek is leeg, dus kunnen we direct oprijden. Later zullen we horen dat die mensen al een paar dagen eerder zijn vertrokken en dat Letty al bang was dat de plek weggegeven zou worden door Marie-Carmen, want dat werkt nog wel eens langs elkaar heen... maar het is Spanje hé.

Elf uur is het als we de camper op de plek hebben. Daarna kan het opbouwen beginnen. Zendantenne installeren, Satellietschotel uitrichten, kleed uitleggen, tent opzetten en als laatste de droogmolen.

Grappig trouwens, als ik met de ladder vanaf achteren kom aanlopen en iemand zegt "Fur die Funkantenne?" (voor je zendantenne?) Even ben ik helemaal van mijn a propos, maar dan herken ik de Duitser van vorige jaren.

Trouwens, veel "oudgedienden" zijn alweer weg, of gaan binnenkort weer op huis aan. "Die haben de Snautse vol van das eklige Wetter" (ze zijn klaar met dit weer.) 

Wij blijven nog even.