Rustdag.
We besluiten na zo'n onstuimige nacht en niet te vergeten rit, om vandaag maar een rustdag in te plannen. Maar laat ik eerst even terug komen op de inschrijfprocedure, gisteren, op deze camping. Er wordt al iemand ingeschreven en er staat iemand te wachten. Hoelang kan zoiets duren? Nou, lang! Mijn Frans is niet optimaal, laten we zeggen "miserable," maar wat er allemaal door meneer wordt gevraagd en door mevrouw, de receptioniste, uitgebreid wordt beantwoord, gaat voor een groot deel langs me heen. Meneer staat een complete bijbel te spellen, voor zover ik kan beoordelen. Later blijkt dat hij een hele fietsclub aan het inschrijven is. De volgende is aan de beurt en gaat dat sneller, geenzins. Als wij aan de beurt zijn, nadat ik mijn camper uit de ingang heb weggereden, blijkt dat Ali in het systeem staat. Dus dat schiet op. Totdat het op de prijs aankomt. In Spanje probeerde ik altijd het getal te verstaan, om zo een beetje het Spaans onder de knie te krijgen. Dit probeer ik ook met de receptioniste hier. Tot drie keer toe herhaalt ze het getal, maar veel duidelijker wordt het voor mij niet. Nu krijgt ze er echt aardigheid in. Ze pakt een briefje en schrijft daar een hele getallenreeks op. 60 + 10 = 70 4 x 20 = 80 4 x 20 + 10 = 90. Wauw, nu begrijp ik mijn verwarring onze prijs voor een nacht is € 22,72. Probeer dat maar eens uit te spreken. Maar het geduld van mevrouw staat haar te prijzen en wordt de ergernis van het lange wachten een stuk minder vervelend. (vingt-deux soixante-douze)
Als je een beetje oppervlakkig kijkt, zou je zeggen dat dit een soort begraafplaats is, maar het is de afstort van het chemisch toilet. Alleen als je de klep omhoog doet, knelt dat het waterslangetje af, waardoor daar ook al een scheur in zit. Het water komt zowel aan de onderkant, als aan de bovenkant er uit. Zouden we dit de beroemde of beruchte "Franse slag" kunnen noemen?
Dit is dan weer de Franse creativiteit. Dit onderkomen kun je huren. Onderop is de picknicktafel met daarnaast een ladder naar boven alwaar de slaapruimte zich bevindt. Tja, ik vind het schattig.
Even denken wij erover na om te gaan eten in het restaurant. Na de parasol is de ingang van de camping, dus ligt dit restaurant aan de openbare weg. Rechts het terras, pal aan het Canal du Midi, waardoor de bediening steeds de weg moet oversteken, soms met gevaar voor eigen leven.
Ali ziet nog net kans dit, hoogstwaarschijnlijk, Roodborstje, of Vinkje, vast te leggen. Zij/hij voelt zich kennelijk thuis, want komt regelmatig even checken of er nog iets van haar/hem gading is.
Morgen gaat de terugreis verder.