Rio-Mar 50 San Carlos Hospital 9 Denia

Het is 7.40 u als Ali deze foto maakt van een stel actieve vissers op het strand bij camping Rio-Mar. Nog niet zo lang geleden zat ik daar ook met mijn antenne en zendertje om verbindingen te maken met bijvoorbeeld de Oostkust van Australië. Het lijkt lang geleden. Melancholisch, dat is het gevoel van dit moment. Misschien gevoed door het volgende:

Als de verpleegkundige staat te wachten tot het infuus leeg is en tegelijk mijn bloeddruk op meet, kruisen onze blikken zich voor een moment en realiseer ik mij plotseling dat wij in twee compleet verschillende werelden leven. Opeens vraagt ze of ik nerveus ben. Nu ziet zij er in het geheel niet onaardig uit, integendeel zelfs. Maar ik moet bekennen dat ik mijn medicijn tegen hartfibrileren nog niet heb genomen. Oude mannen, wat is dat toch (nog steeds.)

Een uur later komt zij ook de wonden schoonmaken en om er nieuw verband om te leggen. De wonden zien er iets beter uit. Ze zijn in ieder geval droog en dat is een goed teken. Op het verband wordt een datum gezet, zodat anderen weten wanneer het verschoond is. Ja, dat hartje, je zou er bijna wat van gaan denken, nietwaar? Maar het is de verpleger die het hartje eronder zet, wat natuurlijk niet minder gedachten oplevert. Dr. Guan Mochon komt iets later kijken, bekijkt de foto's en is tevreden. Maandag meldt hij zich weer.

Deze kleurrijke dame komen we regelmatig in de bus tegen. Ze beweegt heel moeizaam en eist iedere keer weer de voorste zitplaats op. Grappig is dat Ali nu door diverse "vaste" passagiers begroet wordt. Ze vertelt dat ze even voor 9 uur vanmorgen, voor vertrek, koffie heeft gedronken met de chauffeur van de bus en zelfs zijn koffie heeft betaald. 

Ik krijg het gevoel dat ik hier niet te lang meer moet blijven.