Uitdragerij?

Hij staat weer voor de deur. Alle plakkerige troep van het dak gehaald, de zonnepanelen weer woestijnzand vrij. Let wel, dit is allemaal op het conto van Ali te schrijven, want ik moet nog steeds, zoveel mogelijk, met het been omhoog. Het gaat overigens een stuk beter, de wonden zijn dicht en ik heb weer onder de douche gestaan. Lijkt mij ook een stuk aangenamer voor de geurpapillen van mijn ega.

De buitenkant is dus weer netjes, maar dan moet de inhoud van de camper een plek vinden en dat valt nog niet mee.

Ik mag deze foto's niet eerder maken dan dat Ali de zaak enigszins gekuist heeft en het redelijk opgeruimd lijkt. In de hal ligt de extra vloerbedekking voor in de camper te wachten tot de garage leeg en schoongemaakt is. Ook nog een foto van uit te zoeken spullen in de tuinkamer, wat eigenlijk mijn shack (zendkamer) is, maar zo mag ik het niet noemen, omdat ik op oneigenlijke wijze een deel van "haar" tuinkamer heb geconfisqueerd. In de schuur staan de verschillende gereedschapskisten en elektrische boormachine. Het roze tasje bevat coaxkabels en zogenaamde paracord (parachutetouw) om een antenne mee in een boom te hangen. 

Er zijn momenten dat ik een "déjà vu" krijg van 18 jaar geleden, toen we de boot voor de laatste keer leeghaalden. Toen rook het hele huis naar diesel, nu blijft het een onbestemde geur, die mijn neus raakt, tenzij het de geur van schoonmaak spullen betreft.

Inmiddels wordt de camper nu voor een APK aangeboden en enkele reparaties uitgevoerd.

Nu we Spanje achter ons hebben gelaten en weer in het Groningse vertoeven, moeten we wel ontzettend wennen aan de weersomstandigheden. Tjonge, hadden we in Spanje dit jaar niet al te geweldig weer, hier in Nederland is het helemaal wennen.

Groningen

Half acht is het als we beide klaarwakker liggen te zijn. Ja, dan kun je ook maar beter gewoon opstaan en aan de slag gaan. Het zijn er maar krap 300 kilometers, maar ik zie er tegenop als een rijstebrij berg.

Bij het instellen van de navigatie roepen beide apparaten "Landgrens overschrijdingen" en dat verbaast mij in eerste instantie wel een beetje. 

Maar als we binnen 5 minuten al het eerste Duitse dorp binnenrijden, wordt alles duidelijk. Nu ligt het plaatsje Reuver, pal aan de grens, dus echt vreemd hoef ik dat niet te vinden. Maar het is heel smal en daar kom ik achter als een enorme vrachtwagen mij noopt het kleine stukje trottoir te gebruiken wat er voorhanden is.

"Frisches Gemuse" zegt het bord aan de kant van de weg en maakt aan alle onzekerheid een einde. De telefoons beginnen te piepen. "Welkom in Duitsland" meldt Vodafone ons. Tja, hoe duidelijk wil je het hebben.

Het is druk op de weg met vooral vrachtwagens, die bijna allemaal te hard rijden. Ik ben er tenminste nog steeds van overtuigd dat 80 km/u hun maximum snelheid is. Nu voor personenauto's 100 km/u geldt is het verschil heel weinig. Ik besluit dan ook 95km/u te gaan rijden. Op mijn teller is dat dan 100km/u want anders kom ik er nooit weer tussen.

In de verte zien we een vrachtwagen enorm slingeren als hij met een inhaal actie bezig is. 

Als we dichterbij komen, ruiken wij de oorzaak van het slingeren al. De drie verdiepingen tellende vrachtwagen is van onder tot boven afgeladen met varkens. Met mijn 95km/u kom ik hem nog maar nauwelijks voorbij. Trouwens mijn snelheid lees ik af op de navigatie.

Creatief, zou ik het noemen. Een ander meent misschien afgezaagd, maar het Nederlands klopt in ieder geval, of het moet zijn dat een echte puritein valt over het ontbreken van de punt, na het bedank woordje.

Oh, was ik mij daar vandaag toch een eind in overtreding. Als dochter van een automonteur wordt mij altijd op het hart gedrukt om de dieseltank nooit en te nimmer leeg te rijden, want dan is de ramp niet te overzien. Het gevolg is dat ik nooit boven de 400 kilometer mag komen, want dan is het absoluut tanken geblazen, op straffe van die avond zonder sokken naar bed te worden gestuurd.

Nu had ik haar kunnen plagen door haar op de dagteller te wijzen, maar kies er wijselijk voor om haar naderhand in te lichten. Dit alles was mogelijk omdat in Pont a Mousson de camper scheef stond er er dus meer diesel in ging en ergo we ook verder konden rijden op één tank.

Goed, ik ben opgelucht om weer thuis te zijn, want de afgelopen weken hebben mij wel geleerd, hoe kwetsbaar je eigenlijk bent.

Morgen eerst maar eens met de huisarts overleggen over de te volgen strategie.

Camping Natuurplezier Reuver

 

De receptie van Natuurplezier zou al open moeten zijn, maar wat wij over het hoofd zien is een enorme knop, waar The Voice Off Holland juryeden jaloers op zouden zijn. Daarnaast hangt een enorme camera, van waaruit wij ook worden aangeroepen. We krijgen een prachtige plek, dicht bij de toiletten, die er overigens keurig uitzien.

Laat ik beginnen met Pont a Mousson, waar Ali mij, om 8 uur, via kruipdoor sluipdoor routes naar een pompstation leidt, waar een liter diesel €1,56 kost in plaats van €1,86 langs de snelweg. De camper staat hier scheef, dus gaat er ook nog eens 41 liter in en das mooi.

Al kilometers hiervoor roept Ali: "oh ja, zo dadelijk komen we de kruisen tegen!" Ik heb geen flauwe notie wat ze bedoelt, maar bij Longwy doemen ze op. We, nou Ali dus, kiezen dit keer voor de A4 bij Arlon en niet voor de N4 die TomTom en Sygic aangeven. De N4 gaat langs Martelange en daar is de weg abominabel slecht. Ieder jaar weer zat ik te zeuren over de slechte wegen, op het moment dat we België binnenrijden. De A4 is daarentegen een ware verademing. Martelange staat bekend om zijn 20, daaromtrent, pompstations achter elkaar omdat het eigenlijk Luxemburg is. Maar ja, wij hoeven niet zo nodig.

Vanaf vertrek worden we langs de snelweg geflankeerd door Brem en Boterbloemen. Het is een aangenaam gezicht.

Dat de wegen zoveel beter zijn, heeft deels te maken met deze werkzaamheden, aan diezelfde snelwegen. Deze is rond de 12 kilometer lang, waar wij op een smalle strook mogen rijden.

Had ik het gisteren over het kerkje bij Luik, nou, dit is de echte, want deze staat echt bij luik naast de La Meuse/Maas.

We passeren La Meusse (Maas) en daar dan niet een foto van maken, jullie kennen Ali.

Dan, na veel geworstel en overgeconcentreerd autorijden, rijden we eindelijk Nederland binnen.

We kiezen voor de camping in Reuver, omdat die zo lekker dicht bij de snelweg ligt.

Little did we know, dat we eerst 7 kilometer langs dit soort kronkelige weggetjes moeten en verplicht zijn in de berm te stoppen bij iedere tegenligger.  Deze foto valt misschien een beetje tegen, want het wordt nog smaller dan dit. Waar Ali nu roept dat ze het wel avontuurlijk vindt, zou ze vroeger gaan gillen.

Deze chauffeur, een Belg, kan er niet zo goed tegen dat een Hollandse Kaaskop hem voorbij rijdt. Dus komt hij mij weer voorbij. Maar gaat het omhoog, moet hij mij weer laten gaan om vervolgens die Kaaskop weer in te halen. Let wel, hij gaat dan ver over de hem toegestane 90 km/u. Misschien heeft hij niet tot thuis gewacht. 

Pont a Mousson

Eigenlijk is het heel jammer dat we ons de tijd niet gunnen om nog even door Tournus te wandelen, of zullen we mijn medische toestand de schuld geven. Het plan is om deze ochtend nog even de Lidl met een bezoek te vereren, maar doordat we vroeg zijn en Ali "niet op de Lidl wil wachten" gaat het gas erop.

Vandaag kunnen we relaxed rijden, zeker als de wind verstek laat gaan en dat scheelt een slok op een flesje water. Ja, water, want met de antibiotica is een borrel uit den boze.

Het landschap langs de tolweg is groener dan groen en de zeer uitgestrekte graanvelden helpen daar een handje aan mee. Wederom doemt de vraag op of het planten van wijnvelden en/of graanvelden nu wel zo gezond is. Ook al is de verbouw bedoeld voor veevoeder, het lood dat neerslaat moet wel gigantisch zijn.

Strakblauw zou ik de lucht niet willen noemen, maar het is en blijft mooi weer. In tegenstelling tot vorig jaar. Op het moment dat we Frankrijk binnenreden, begon het te regenen en het is niet weer droog geweest.

Les vaches genieten er in ieder geval van. Grappig om te zien dat die beesten altijd in een groepje staan te grazen en nooit verspreid staan over het hele weiland.

Dan opeens een heel opmerkelijk verschijnsel, midden in het land ligt ineens een enorme bult zand. Geen enkel bouwwerk of  bouwactiviteit is in de verre omtrek te bekennen.  Even iets over de foto's, deze zijn allemaal genomen vanuit een rijdende camper. 

Dan de camperplek in Pont a Mousson. Als we het terrein oprijden, het is rond half één, staat het al afgeladen vol. Het onderste gedeelte, zeg maar op rivierhoogte, is volledig bezet en dat doet ons vrezen voor het bovenste deel, aan de haven. Gelukkig vinden we nog een plekje, waarvan de havenmeester ons op het hart drukt, dat dit alleen voor 1 nacht is. 

Vanaf de camperplek, richting Pont a Mousson, is er dit uitzicht. Het zal de reden zijn voor de naam van de stad. De Abdij van Pont a Mousson blijft indrukwekkend, hoewel de abdij tegenwoordig wordt gebruikt voor culturele activiteiten. Je schijnt er zelfs te kunnen overnachten.

Ik denk dat, als ik de 12 jaar van foto's zou doorspitten, ik ieder jaar wel een dergelijke opname zou tegen kunnen komen. Sommige zelfs met zwanen, waarvan een koppel hier ook rondzwemt.

Dan nog even een plaatje van de vorige camping. Op het toilet hangen dit soort briefjes en let vooral op de Nederlandse tekst. Er zijn altijd van die puristen die een dergelijke tekst "moeten" aanpassen.

Tournus

 7 uur rammelt de wekker, want vandaag moeten er een paar extra kilometers onder de wielen door. Precies 8 uur rijden we de de poort uit. Eerder kan ook niet, want die is dan nog niet open.

Vannacht, na een heerlijke rustdag, hebben we allebeide lekker geslapen, deels door de rustdag, maar ook omdat het heerlijk stil is op deze camping.

De Brem, Ali haar stokpaardje, staat hier nog prachtig in bloei. Het is sowieso heel erg groen, in het Franse land.

Het zal de wijn van dit jaar ook zeker ten goede komen. Hoewel, ik vraag mij altijd af of het wel gezond is, deze wijnranken zo dicht langs de snelweg.

De eerste rivier die we passeren is de Isere, maar we zullen nog vele rivieren kruisen, waarvan sommige 2 x.

Zoals de Rhône, die kruisen we een aantal keer.

Deze foto is eigenlijk wel exemplarisch voor deze dag, zeker als het gaat om fotograferen van caravans en campers. Want het lijkt er wel op dat in heel Nederland geen enkele caravan meer rondrijdt, want ze zijn allemaal onderweg naar Zuid-Frankrijk of Spanje. Ali is minstens een uur bezig om op één en dezelfde plaat zowel een camper als een sleurhut vast te leggen. Bij deze is dat (bijna) gelukt.

Deze toren, hoogstwaarschijnlijk een watertoren, is bijna ontelbare keren door ons vastgelegd, want zowel op heen- als de terugweg is hij/zij wel gefotografeerd.

Terwijl de energie discussie in Nederland nog volop speelt, hebben ze hier in Frankrijk dat probleem al lang getackeld. Hier bestaat windenergie en kernenergie gebroederlijk naast elkaar.

Even leven wij in de illusie dat we al bij Luik zijn, want daar staat een dergelijk kerkje ook zo dicht aan de snelweg, maar het blijkt ijdele hoop.

Morgen gaat het naar de Moezel, oftewel Pont-a-Mousson.

Villeneuve-le-Beziers 2

 Rustdag.

We besluiten na zo'n onstuimige nacht en niet te vergeten rit, om vandaag maar een rustdag in te plannen. Maar laat ik eerst even terug komen op de inschrijfprocedure, gisteren, op deze camping. Er wordt al iemand ingeschreven en er staat iemand te wachten. Hoelang kan zoiets duren? Nou, lang! Mijn Frans is niet optimaal, laten we zeggen "miserable," maar wat er allemaal door meneer wordt gevraagd en door mevrouw, de receptioniste, uitgebreid wordt beantwoord, gaat voor een groot deel langs me heen. Meneer staat een complete bijbel te spellen, voor zover ik kan beoordelen. Later blijkt dat hij een hele fietsclub aan het inschrijven is. De volgende is aan de beurt en gaat dat sneller, geenzins. Als wij aan de beurt zijn, nadat ik mijn camper uit de ingang heb weggereden, blijkt dat Ali in het systeem staat. Dus dat schiet op. Totdat het op de prijs aankomt. In Spanje probeerde ik altijd het getal te verstaan, om zo een beetje het Spaans onder de knie te krijgen. Dit probeer ik ook met de receptioniste hier. Tot drie keer toe herhaalt ze het getal, maar veel duidelijker wordt het voor mij niet. Nu krijgt ze er echt aardigheid in. Ze pakt een briefje en schrijft daar een hele getallenreeks op. 60 + 10 = 70   4 x 20 = 80  4 x 20 + 10 = 90. Wauw, nu begrijp ik mijn verwarring onze prijs voor een nacht is € 22,72. Probeer dat maar eens uit te spreken. Maar het geduld van mevrouw staat haar te prijzen en wordt de ergernis van het lange wachten een stuk minder vervelend. (vingt-deux soixante-douze) 

Als je een beetje oppervlakkig kijkt, zou je zeggen dat dit een soort begraafplaats is, maar het is de afstort van het chemisch toilet. Alleen als je de klep omhoog doet, knelt dat het waterslangetje af, waardoor daar ook al een scheur in zit. Het water komt zowel aan de onderkant, als aan de bovenkant er uit. Zouden we dit de beroemde of beruchte "Franse slag" kunnen noemen?

Dit is dan weer de Franse creativiteit. Dit onderkomen kun je huren. Onderop is de picknicktafel met daarnaast een ladder naar boven alwaar de slaapruimte zich bevindt. Tja, ik vind het schattig.

Even denken wij erover na om te gaan eten in het restaurant. Na de parasol is de ingang van de camping, dus ligt dit restaurant aan de openbare weg. Rechts het terras, pal aan het Canal du Midi, waardoor de bediening steeds de weg moet oversteken, soms met gevaar voor eigen leven. 

Ali ziet nog net kans dit, hoogstwaarschijnlijk, Roodborstje, of Vinkje, vast te leggen. Zij/hij voelt zich kennelijk thuis, want komt regelmatig even checken of er nog iets van haar/hem gading is.

Morgen gaat de terugreis verder.

Villeneuve-le-Beziers 1

Zo, dat is wat je noemt een onstuimige nacht, nee niet wat U denkt beste lezer. Want daar moeten kwetsbare oude mensen voorzichtig mee zijn, nietwaar Maarten? Zo rond acht uur begint het te waaien en die wind wordt steeds heftiger. Nu is een contante wind niet zo'n probleem, hoewel je daar ook helemaal gek van kan worden en ik spreek uit ervaring tijdens een dagenlange Mistral in Frankrijk. Nee, dit zijn echte rukwinden. Als we gaan slapen heb ik nog het optimistische idee, dat we dan in ieder geval de vlak langs ons rijdende trein niet horen, of het verkeerslawaai van de A7 en de AP7 tussen Valencia en Barcelona.

Ken je dat gevoel als je even wegdommelt en je wordt door iemand wakker geschud. Nou dat ervaren wij de hele nacht. Net als je even in slaapt dreigt te vallen, begint de camper vervaarlijk te schudden en vallen of slaan er takken tegen en op het dak. Natuurlijk val je tegen de ochtend alsnog in slaap, maar daar maakt de wekker dan hardvochtig een eind aan. Nog steeds wordt de camper geteisterd door hevige rukwinden. Dus raadpleeg ik de App "WindFinder" die ik regelmatig gebruikte voor het zeilen en later voor het vliegen met de drone. Het blijkt dat na Tarragona het ergste geweken is en dat is ruim 35 km van onze start.

Dus ik waag het erop, maar ik weet nu dat er niets erger is dan met een camper te rijden met harde wind, zeker als dat van die verraderlijke rukwinden zijn. Ik heb op momenten "houwen en keren." Langzamerhand wordt het rustiger en genieten we van het mooie weer. Wat wel opvalt is het verkeersbeeld in Spanje. Hoe keurig Spanjaarden zijn met fietsers, of wandelaars, zo slordig zijn ze op de grote weg. Het lijken allemaal wel van die Alonso's in de dop of, nog erger, een conculega van Carlos Sainz.

De eerste bottelnek is het om rond Barcelona te komen, maar gelukkig wordt Francia als snel en heel duidelijk aangegeven. Hier de "wokkels" pal nadat we  Barcelona gepasseerd zijn. Dan opeens, camera leeg, dus over op de telefoon.

Ter hoogte van Figueres komt de eerste sneeuw in de Pyreneeën in zicht. Dan is het nog 10 km tot aan de grens.

10 km na de grens met Frankrijk, komen we de eerste en onvermijdelijke Tol poorten tegen. Rechts de Telepeage, waar  je met 30km/u doorheen kan rijden, mits je een badge op je raam hebt. Maar doet ie het nog wel??? Het is altijd weer spannend. Deze is 7 jaar oud en de batterij zal ter zijner tijd wel eens leeg zijn, nietwaar?

Nu wist ik dat de wind weer zou aantrekken en die stelt mij niet teleur, want ook hier staat een straffe, zij het een constante wind.

Maar we hebben nu een plek op de kleine camping Berges du Canal, pal aan het kanaal Du Midi. Altijd nog een droom om die eens helemaal te varen met z'n 110 sluizen of daaromtrent. (zonder deze redacteur.)

Zo nu eerst eens rusten. Morgen meer.

l'Hospitalet de l'Infant

Eerst maar even een rectificatie. Een oplettende lezer meldt mij de volgende fout. Had ik het gisteren over de "acteur" Louis de Funes, dat is echter een rol in de serie Pink Panter, gespeeld door acteur Peter Sellers. Zo is de blog weer feitelijk juist, hartelijk dank Henk.

Na een kort nachtje, sommige Nederlanders vinden het heel normaal om de halve camping wakker te houden tot een uur of half drie, met hun gelal. Wat nou regels, dat het om 12.00 uur stil moet zijn, dat bepalen wij zelf wel?!

8.45 uur rijden we de camping af en even voel ik de behoefte om de claxon in te drukken, bij die druktemakers, maar ja, dan ben ik zelf geen haar beter.

Laat ik beginnen te melden dat het rijden mij allerzins mee valt. Niet al teveel last van het been, of eigenlijk helemaal niet. Ali schiet onderweg mooie plaatjes van vergezichten en leuke kerkjes, midden in die dorpjes.

Zij verbaast zich dat de Brem nu nog in bloei staat, want normaal zou die hier allang uitgebloeid zijn.

Maar eigenlijk is de hele natuur op dit moment in Spanje groener dan normaal. Het zal wel te maken hebben met de vele regen die gevallen is.

Laat ik even iets opgooien. Ik weet bijna wel zeker, dat een groot deel van de "Woke" goegemeente deze afbeelding niet meer vindt passen. Stigmatiserend, dat is wat hier wel eens van gezegd zou kunnen worden. In Nederland werd hiervoor vast een protestgroep opgericht en werd deze firma gecanceld.

Deze camping staat in l'Hospitalet de l'Infant, waar we gedurende onze trips vaak voorbij zijn gereden. Eerlijk, wij hebben jaren lang gedacht dat dit een ziekenhuis voor kinderen was, maar niets is minder waar.

Als we ons in de receptie aanmelden, ontstaat er een soort opstopping, bij de ingang, van een enorme groep jongeren. Ik denk zo rond de 50 stuks. Ze worden uit een enorme stationcar reisbus gelaten en verdwijnen allemaal richting zwembad.

Kennelijk is het water de jongelui toch iets te fris, want nog geen 10 minuten later verdwijnen ze gaan en masse de bar in.

Deze camping is overigens mooi gelegen aan de zee en kun je te voet naar het strand.

Morgen gaan we verder en zo de plannen nu liggen gaat deze trip naar Villeneuve-Les-Beziers  (Frankrijk) plus minus 400 km, dat moet te doen zijn

Rio-Mar 54

 

De laatste herinnering aan een 12 daagse opname in het San Carlos Hospital in Denia. 

Vandaag staat in het teken van ons aanstaande vertrek van camping Rio-Mar en daar moet nog wel een en ander voor gebeuren. Eerlijk gezegd, sta ik nog een beetje "schwindlig" op de benen, maar wat wil je na 12 dagen horizontaal te hebben gelegen. Opeens moet ik weer omschakelen van Engels, waarin ik in het ziekenhuis moest communiceren, naar het Duits, want er zijn nogal wat Duitse buren die willen weten hoe het nu gaat. Sabine, de Duitse buurvrouw, die Ali regelmatig heen en weer heeft gereden, staat gelijk bij de deur om te vragen hoe het gaat. Ali heeft haar over de blog verteld en die leest ze nu dagelijks. Ze heeft ontdekt hoe je die kan vertalen. 

"Sie besteht darauf" (ze staat erop) om Ali te helpen de fietsen achterop de camper te zetten. Ja, ze zijn aardig close geworden die twee. Maar de fietsen staan nu netjes achterop.

We hebben de camper ook alvast zo neer gezet, dat we morgen zo weg kunnen rijden. Het gekke is, dat zelfs onder normale omstandigheden, ik altijd weer bezweet achter het stuur stap en dat zal morgen niet anders zijn. De witte afscheiding tussen ons wil Sabine graag behouden, want je weet nooit wie er naast je komt staan, bijvoorbeeld van die gekke Nederlanders.

Vanmiddag om 4 uur gaan we betalen en het gekke is dat Vincent jr. de dagen dat ik in het ziekenhuis lag, niet hoeft te betalen, zoiets heeft Ali begrepen. De afgelopen 14 dagen is Ali helemaal verduitst, dus als ze nu iets in het Engels moet produceren, krijg je een soort Louis Funes (een Frans komisch acteur)  taaltje, zoals die beroemde zin uit één van zijn films: "Dus jur dug bite) (bijt uw hond), als de hond dan wel bijt, komt de verontschuldiging "its nut my dug." Maar dan Engels en Duits door elkaar.

In ieder geval neemt Ali het ervan en slaat, in de spaarzame momenten van zon, aan het lezen.

Zo dadelijk maar eens even de kaart erbij om de route uit te stippelen van ongeveer 400 km, wat neerkomt op 2x 2 1/2 uur rijden, met tussendoor een pauze. Want ja, we moeten wel even kijken hoe de "oude" man zich staande houdt.

Vooraf wil Ali nog even naar de Mercadona in Oliva, om nog wat inkopen te doen.

Ik ga nu even een poosje plat.

Rio-Mar 53 Dan Carlos Hospital 11 1/2 Denia

 Gek, om de blog weer op de laptop te doen, inplaats van op een klein telefoontje. Oke, 11 en een 1/2 dag in het ziekenhuis in Denia en die laatste dag, of halve dag, valt niet mee.

Ali is er om 7.03 alweer vroeg bij. Ze zal het nog gaan missen, stel ik mij zo voor. Maar het plaatje is er niet minder mooi om.

Op het moment dat Ali hoort dat ik wordt ontslagen, begint bij haar de opruimwoede. Allemaal om mij, na thuiskomst, te ontzien. De droogmolen, tent (voor de tafel en stoelen s'nachts) allemaal gaan ze plat, zonder mijn hulp. Ik lig nog in het San Carlos Hospital, als ze mij deze foto stuurt, de schat. Alles wordt in de garage gemikt, dus dat moet er vandaag allemaal weer uit, om het goed te kunnen indelen. 

Laat ik het over de laatste dag in San Carlos hebben. De instructies van dr. Guan zijn duidelijk. Lichtjes schoonmaken met ontsmettingsmiddel, dan laten drogen en dan pas het gaasje erop en een beetje verband. Daaroverheen de compressie sok. Zo staat het ook op de Instructie Video. 

Maar vanmorgen gaat het heel, heel anders. Dr. Guan komt langs, haalt het verband eraf en is weer zeer tevreden en legt nog een keer uit hoe het been schoon te maken en te verbinden. Hij gaat weer en dat is heel jammer.

Een paar dagen terug komt een verpleger, onder leiding van Alicia, mij verbinden. Hij moet het 3 keer van haar overnieuw doen en eigenlijk is het dan nog niet goed. "Hij haat mij nu" laat ze mij weten. Maar leren doet hij het niet, met als gevolg dat de volgende dag het verband helemaal los hangt en het opnieuw moet.

Vandaag komt hij weer om het laatste verband er om te doen. Rosa, de schat, durft hem niet te corrigeren en het gaat donders mis.

Postte ik gister al een foto hoe het eruit moet komen te zien, vandaag maakt hij er een feestje van, weliswaar een vervelend feestje.

Rijkelijk giet hij het ontsmettingsmiddel over het hele onderbeen, terwijl eigenlijk het onderste deel droog moet blijven. Ik probeer nog in te grijpen, maar als patiënt heb je niet veel in de melk te brokkelen. Ook als de gaasjes erop zitten, giet hij het ontsmetting spul er overheen. Daarna zwachtelt hij met verband het hele onderbeen dicht. Ik protesteer, echter zonder resultaat. Dan blijkt toch het Engels/Spaans een obstakel te zijn. Daarover heen komt nog eens verband.

Met als gevolg dat Rosa met enorm veel moeite de compressie sok over alles heen krijgt.

10 minuten later ontdek ik de volgende toestand. Alles is doorweekt van de ontsmetting vloeistof en is ook dwars door mijn broek in het laken terecht gekomen. Omdat we zo bezig zijn om alle medicijnen en verband bij elkaar te krijgen en te kunnen vertrekken, laten we het zo. Nu ik de situatie overdenk en de foto bekijk, had ik dit nooit moeten accepteren. Maar ja, achteraf kijk je een koe.......

Het eerste probleem waardoor we het zo laten is het recept. Het is totaal onduidelijk voor hoe lang we de veranderde dosis Dabigatran mee krijgen. Zelfs Paola, een verpleegster, kan het niet ontcijferen, maar Dr. Guan is al niet meer bereikbaar. Als Ali toch maar naar de Farmacia loopt, komt ze hem tegen. "Voor een maand" legt hij uit. De antibiotica, voor 10 dagen, gaat ook verkeerd. Terug in het ziekenhuis zien we de verpakking, die maar voor 5 dagen voldoende is.

Dus gaan we met de taxi, eerst weer terug naar de Farmacia. In alle verwarring, krijgt Ali geen betaalbewijs. Nu maar kijken hoe de verzekering daar op reageert.

Beneden in de hal van het Hospital is het een enorme drukte en om een taxi te bestellen, moeten we in een lange rij. Maar als je wat langer hier komt, word je handig, dus lopen we door naar de Emergencia. Daar is het rustig en we laten daar een taxi bellen. 5 minuten later staat ie voor ons klaar. € 32.80 voor het  ritje pint Ali en als zij hem  € 5,- contant fooi geeft, schiet zijn gezichtsuitdrukking in opperste verbazing.

Vertelde ik al dat de garage weer helemaal leeg moest, ziehier het resultaat, tenminste, als ik deze foto maak. Want even later zie ik nog meer zooi uit de garage komen. 

Goed, ik sta nog een beetje wiebelend op mijn benen, maar ja, 12 dagen plat en de enige loopactie zijn de tien stappen naar het toilet. Wat ik wel nog doe, als ik terug bij de camper ben, is de zender en antenne opruimen. Dat is iets meer werk dan gedacht, want een of ander kleverig goedje zit op alle coaxkabel en op de HyEndFed, dus moet alles schoongemaakt worden. 

 Kennelijk leest Gerard deze blog ook en weet, vanmorgen in de Nederlandse ronde, te melden, dat ik nog steeds in het Hospital lig. Gerard, F4VUP bedankt voor de belangstelling en '73, hopelijk ben ik snel weer QRV, hoogstwaarschijnlijk vanaf het Home QTH. (Even een stukje zender-jargon mensen.)

Ik moet nu even denken aan de tekst uit het lied "Hoornseplas" van Rooie Rinus en Pedaalemmer (Groninger artiesten) "Moar as't an mie ligt Gré, goan we nou wer noar t'Noord'n". (Als het aan mij ligt Gré, gaan we nu weer naar het Noorden.)