Beetje bewolkt, kans op regen, die niet komt, 17 graden
Waar schrijft een patiënt over, die de hele dag op bed ligt, niet over de reden van zijn bedlegerigheid, nee over hen die hem of haar verzorgen.
Dat laatste is een gekke gewaarwording, want 4 weken geleden, nadat Ali een "Nose-Dive" uit de camper deed en geen theekopje meer kon tillen, sprong ik in de vroege ochtend met veel energie, uit bed om haar van medicijnen te voorzien en het ontbijt voor te bereiden. Gedurende de dag volgde het ene klusje het andere klusje op. Het moet gezegd, de eerste dagen vielen mij zwaar. Mantelzorgers weten waar ik het over heb. Kijk voor die tijd, was ik nou niet een "zeer huishoudelijk aangelegd typje" dus dit kwam rauw op mijn dak, zogezegd.
Maar aan die routine ga je wennen en begin je er zelfs plezier in te scheppen. Als je naar buiten komt met het middag fruithapje, waar deze keer niet om gevraagd is en de verassing bij de ander bespeurt. Ik wist niet dat ik het in mij heb.
Hoe anders is het nu. Zij pakt de tassen in, voor het geval ik in het ziekenhuis moet blijven. Pakt ze ook weer uit, als we weer terug komen. Zij gaat er nu vroeg in de ochtend uit om mijn antibiotica en paracetamol te pakken, maakt het eten, verzorgt het drinken et cetera. Dan is er iets dat ze nog nooit, ik herhaal, nog nooit heeft gedaan zolang wij gezamenlijk onderweg zijn met de camper. "Ze leegt nu ook het chemisch toilet." Er zijn momenten dat ik haar meen te horen kokhalzen. Ik hoor jullie denken, "das toch normaal?" Oké, oké, maar probeer het eens, in je hoofd om te draaien?
Zoals een oud collega het verwoordde. "Dat krijg je met oude kwetsbare mensen." Dit klopt tot op de letter, Ik voel me oud, maar misschien voel ik me nog meer kwetsbaar.
Vannacht hoorden we de zee.