Rio-Mar 40

 Beetje bewolkt, kans op regen, die niet komt, 17 graden

Waar schrijft een patiënt over, die de hele dag op bed ligt, niet over de reden van zijn bedlegerigheid, nee over hen die hem of haar verzorgen.

Dat laatste is een gekke gewaarwording, want 4 weken geleden, nadat Ali een "Nose-Dive" uit de camper deed en geen theekopje meer kon tillen, sprong ik in de vroege ochtend met veel energie, uit bed om haar van medicijnen te voorzien en het ontbijt voor te bereiden. Gedurende de dag volgde het ene klusje het andere klusje op. Het moet gezegd, de eerste dagen vielen mij zwaar. Mantelzorgers weten waar ik het over heb. Kijk voor die tijd, was ik nou niet een "zeer huishoudelijk aangelegd typje" dus dit kwam rauw op mijn dak, zogezegd.

Maar aan die routine ga je wennen en begin je er zelfs plezier in te scheppen. Als je naar buiten komt met het middag fruithapje, waar deze keer niet om gevraagd is en de verassing bij de ander bespeurt. Ik wist niet dat ik het in mij heb.

Hoe anders is het nu. Zij pakt de tassen in, voor het geval ik in het ziekenhuis moet blijven. Pakt ze ook weer uit, als we weer terug komen. Zij gaat er nu vroeg in de ochtend uit om mijn antibiotica en paracetamol te pakken, maakt het eten, verzorgt het drinken et cetera. Dan is er iets dat ze nog nooit, ik herhaal, nog nooit heeft gedaan zolang wij gezamenlijk onderweg zijn met de camper. "Ze leegt nu ook het chemisch toilet." Er zijn momenten dat ik haar meen te horen kokhalzen. Ik hoor jullie denken, "das toch normaal?" Oké, oké, maar probeer het eens, in je hoofd om te draaien?

Zoals een oud collega het verwoordde. "Dat krijg je met oude kwetsbare mensen." Dit klopt tot op de letter, Ik voel me oud, maar misschien voel ik me nog meer kwetsbaar.

Vannacht hoorden we de zee.

Rio-Mar 35-36-37-38-39

Tja, het weer voor de laatste 4 dagen,... nou vrijdag was het heerlijk,

Vrijdag gaan we, hoe kan het anders, richting Oliva om een kopje koffie bij Le Loc en een ronde over de markt.

Zo, ik merk nu hoe inspannend het is een blog te tikken na 3,5 dag met hoge koorts op bed te hebben  gelegen. De ene na de andere fout komt uit het toetsenbord van van de laptop vliegen en ik heb meer werk om ze te herstellen. Maar oké, ik zet door.

Goed, vrijdag dus. De tocht er naartoe brengt ons op momenten in hogere sferen. De sinaasappel bloesemgeur is bedwelmend. Koffie bij El Loc, waarbij ik kies voor een espresso voor de opkikker. Als we even later over de markt wandelen, voelt het dan ook alsof ik op momenten loopt te zweven. Om eerlijk te zijn loop ik rond alsof ik een borrel rond 10.00 uur heb gedronken. Zo nu en dan moet ik me aan een marktstalletje vasthouden, om niet om te vallen.

Ik schuif het op de twee veel te sterke espresso's, want die bakken er wel in. Oh, even iets heel hilarisch op de markt.

Ik loop een tijdje achter deze meneer, waarvan ik denk dat hij wel heel uitnodigend met zijn portemonnee loopt te pronken. Na een tijdje kan ik me niet inhouden. Ik tik hem op de schouder: "bent U Nederlands?" "Ja waarom" is zijn wel heel kortaf antwoord. "Wel de manier waarop U Uw portemonnee draagt." Nog voor ik mijn zin kan afmaken, roept de man: "Maar ik kom hier al 30 jaar." In eerste instantie ben ik met stomheid geslagen, maar zie onmiddellijk de humor ervan in. "Oh, als dat zo is zullen de zakkenrollers met een grote boog om U heen lopen."

Nu nog steeds komt er een glimlach op mijn gezicht als ik hieraan terugdenk.

Maar de dag krijgt een ander verloop dan verwacht, of gehoopt. In de avond grijpt de koorts mij. In de nacht stijgt die temperatuur naar de 39.8 en dan wordt het toch wel kritisch.

[36]

Zaterdag regelt Ali onze Duitse buurvrouw Sabine om ons naar San Carlos Hospital in Denia te rijden. Naar de eerste hulp, oftewel Urgencia.

Het blijkt, na een "langdurig" bloedonderzoek (we hebben 5 uur in de wachtkamer gezeten, waarbij de arts een keer langskomt om te zeggen dat hij mij niet vergeten is), dat de "Wondroos" net als 2 jaar geleden, alleen nu in het andere been, is teruggekeerd. "Yes, shit happens" zoals de Spaanse arts ons grappend voorhoudt. Paracetamol en antibiotica is mijn lot de komende dagen.

Goed, let ook even op de dikte van de rechteronderbeen (mijn linker natuurlijk). 

Het been moet overdag iets omhoog liggen zodat het vocht afgedreven wordt. Met als gevolg, als ik wil/moet opstaan, stroomt dat vocht/bloed weer naar beneden, wat een helse pijn veroorzaakt en daar helpt geen paracetamol aan, ook niet die van 1 gram.

De bijzetting van de paus en de festiviteiten van Koningsdag gaan aan mij voorbij. Ik probeer nog een stukje van Koningsdag via NLZiet te bekijken, maar val al gauw weer in slaap.

[37]

Zondag 

Paniek!, want 40.9 graden koorts is veel en er wordt weer een rit naar Denia voorbereid, om ons in het ziekenhuis te melden. Ja, voorbereidt, want Ali laat Marie-Carmen, van de receptie, een taxi bellen. Helaas één centrale vindt dat het buiten zijn/haar district ligt, de tweede vindt zijn chauffeur te ver weg (100 km.) Kortom 8 telefoontje levert geen enkele taxi op. Natuurlijk hadden de buren ons graag willen brengen, maar die zijn gaan wandelen. Net op het momt dat Ali de Belgische heren voor deze dienst heeft gevraagd, komen de wandelaars weer terug. Ik maak dit mee in een soort zombie achtige aanwezigheid.

In het ziekenhuis krijgen we te horen dat 40.9 graden koorts, misschien iets te hoog is, maar dat we geduld moeten hebben. Het duurt een aantal dagen voor de medicijnen hun werk doen.

[38]

Maandag

Een ramp komt nooit alleen. Even voor 13.45 uur krijg ik dit beeld op mijn telefoon.... vreemd, want ook mijn externe MiFi geeft "no connection." Als even later blijkt dat ook de stroom op de camping is uitgevallen is de toestand compleet.

De meest wilde speculaties doen de ronde op de camping. Spanje, Portugal, Frankrijk en een deel van Duitsland is wel de ergste die ik, via de tamtam, hoor. Oh ja en het gaat natuurlijk om een Cyberaanval, vanuit de Russen.

Maar de meest bizarre uitleg komt, als ik heel even de omzetter aanzet, zodat we naar het nieuws van zes uur kunnen kijken. De Spaanse regering heeft volgende verklaring voor de stroomstoring. En werkelijk, kijk het journaal van maandag 18.00 uur er maar op na.

"Het is een niet vaak voorkomend weer fenomeen. Het sterk wisselen van temperatuur. Hierdoor ontstaan "particules" (deeltjes) rondom kabels die dan gaan trillen."

Vannacht om 11.45 uur keert de stroom weer

Op deze San Vincente vrije dag had het restaurant alles uit de kast getrokken, voor een grote aanloop. Helaas, "Zonder stroom kookt niemand wel" is zo'n spreekwoord.

[39]

dinsdag.

Zo, deze hinkstap sprong blog(gen) hebben heel wat energie gekost. Om 11.00 uur begonnen en het is nu 15.30 uur. Natuurlijk met tussenposen en tussenpauzen.

Hier als bonus, het slachtoffer in de wachtkamer van het eerste ziekenhuisbezoek. Na de eerste onderzoeken, met het infuus er nog in. De tassen voor het geval ik moest blijven zoals de vorige keer 2 jaar terug.

Dan hier nog een aantal letters die ik gedurende de dag verkeerd of ten overvloede gebruikte en ze weer weg moest halen. Ik wil ze jullie toch niet onthouden.

wqwdqwknkliio,lmhjlxkdnfgmulnabdwqwdqwknkliio,lmhjlxkdnfgmulna bd

Nu maar hopen dat de eindredactie er een spaan van heel laat.

Rio-Mar 34

 Zonnig 17 graden, later heet..

Ik ben nu drie weken mantelzorger en vanmiddag realiseer ik mij, hoeveel fruit wij dagelijks naar binnen werken. Bij het ontbijt, ik meergranen in de yoghurt en Ali brood, beginnen we met aardbeien erin en erop. In de middag wordt er een uitgeperste sinaasappel gedronken, waarna een stuk fruit, zoals een kiwi, banaan of mandarijn volgt. Het avondeten wordt vooraf gegaan door een salade met appel, druiven, tomaat en komkommer, aangevuld met Feta en kappertjes. De vitamines moeten toch je oren uitkomen, dacht ik zo.

Ali neemt gisteravond een foto die de uitdrukking, "even afwateren" een hele ander betekenis geeft. Hier giet ik de rijst af, in het putje naast onze camper. Oke, niet charmant, wel functioneel, zullen we maar zeggen.

Eigenlijk ben ik helemaal niet het type van een Spanje-ganger, want het liefst blijf ik uit de zon. Vandaag is er gelukkig een verfrissende wind die het buiten zijn veraangenaamd. Maar Ali vindt dat we een eindje moeten wandelen en dat begrijp ik wel, want zij zit de hele dag op de stoel. Gelukkig, het gaat een stuk beter met haar.

De uitbater van het Rio-Mar restaurant, Octavio's is vorig jaar zeer voortvarend aan de slag gegaan met een overgenomen restaurant, op de hoek bij de camping. De vorige eigenaar werd uitgekocht, hoewel we daar een keer heerlijk hebben gegeten en een groot aantal bouwvakkers gingen aan slag.

Tot ver in de omgeving had Octavio al borden laten plaatsen om zo alvast nieuwe clientèle aan te trekken. Helaas, dit jaar moeten we constateren dat het niet is gelukt. De bouw ligt stil.

Deze Kalanchoe thyrsiflora vinden we, op onze wandeling, in een soort tuintje en verbazen we ons dat dit exemplaar in deze dorre omgeving kan overleven. Later ontdek ik dat de naam in het Nederlands "Woestijnroos" is.

Dat de groei van struiken überhaupt vreemde vormen kan aannemen getuigt de volgende foto.

Hoe haalt een struik of plant het in zijn of haar hoofd zich in een elektriciteitspaal te nestelen, als je het zo mag noemen. Rechts, roept vragen op, zijn de zijloten eerst ontstaan en heeft de eigenaar gedacht, "ik kap de middelste" of "is de boom gekapt en is het leven verder gegaan?" Waar een mens zich zoal mee bezig kan houden, nietwaar?

Dan is er deze tegel, die bij de ingang van een huis is ingemetseld. In eerste instantie krijg ik de associatie van een triest ongeval, waarbij deze schatjes zijn overreden. Maar tegelijkertijd, lijkt mij dat een beetje vreemd. Dan lees ik de tekst iets nadrukkelijker. De vertaling luidt: "Pas Op Voor De Hond."

Rio-Mar 33

Zonnig 17 graden, bijna windstil.

Gisteravond besluit ik om deze ochtend maar weer eens mijn antenne op het strand op te stellen. Dat betekent om 8 uur uit bed. Dan eerst Ali haar medicijnen aangeven, want die moet een half uur wachten voor ze mag eten en verder het ontbijt klaarmaken. Waarom zo vroeg, ik hoor het jullie vragen. Wel, als het hier 9.00 uur is, wijst de klok daar, bijvoorbeeld in Brisbane, 18.00 uur, dus "dinertime."

Hier de opstelling, de antenne in het zand, de radialen richting de Middellandse zee en links de rugzak met zendontvanger. Op de frequentie van de Australiërs is het signaal prachtig, met als gevolg, 2 mooie verbindingen, met de Oostkust, 17.000 km verderop.

Mijn dag kan al niet meer stuk, met deze mooie verbindingen met Cris en Les. (Let even op het verschil in "kromming" van het signaal, want Cris zit een paar honderd kilometer zuidelijker.)

Verder nog een aantal verbindingen met Nederland, waarvan 2 uit Groningen en 2 uit Delfzijl, grappig.

Ik had zo'n beetje alles klaar gezet, in de hoop.... en die hoop is niet voor niets, mijn lieve schat komt mij echt 2 heerlijke espresso's brengen.

Er is veel activiteit op het strand, veel mensen die hun hond uitlaten, maar ook deze ploeg van ruiters, die hun paarden proberen aan te leren om de zee in te stappen. Niet alle paarden zijn daar gelukkig mee. Zo nu en dan bokken de beesten geweldig, waarna het even later weer wordt geprobeerd.

Beste lezer(res) U begrijpt natuurlijk wel dat dit silhouet van de fotografe zelf is en de mooie plaatjes voor deze blog door haar worden verzorgd.

Een stel probeert hun stoelen op het uiteinde van de dam neer te zetten, maar dat is geen goed idee, want de dam is gemaakt van enorme grote stenen, waar je het strandstoeltje maar moeilijk een plek kan geven die je niet onmiddellijk laat omkiepen.

Nee, dit zijn niet de achtergebleven zaken van de paarden, al lijkt dit er wel op, maar kapotgeslagen bolletjes, die vanaf de zee het strand op worden geslingerd. Ik denk dat één van de vele honden daar een leuk speeltje in zag.

Links op de foto, een creatieveling  die een leuk plekje voor zijn of haar camper denkt te vinden. Dit is aan de overkant van de rivier de Molinell. Dus veel verder komen ze niet want het brugje is te smal en ik vermoed dat de politie hier eerder is dan de nacht invalt.

Rio-Mar 32

Zonnig 15 graden, later regen.

Sommige verhalen herhalen zich, maar zo snel achterelkaar is wel heel apart.

Vanmorgen komt deze 8 cilinder brullend de camping oprijden. Hij is een beetje gehavend, maar daar wordt aan gewerkt, zullen we maar zeggen. 

Tot onze verbazing komt meneer een gigantische caravan ophalen en geloof het of niet, dit figuur probeert precies hetzelfde als die clown gisteren. Ik zit binnen en hoor Ali roepen "Dat gaat niet!" Als ik naar buiten stap, zie ik de chauffeur zichzelf in de problemen manoeuvreren. De Duitse overbuurman komt z'n reeds beschadigde camper uitstappen, terwijl mevrouw zich manmoedig tussen de caravan en hun "Wohnmobil" opstelt. Het zal toch niet!!! Maar de caravan staat al klem tegen de camper aan. Het is verbazingwekkend, hoeveel mensen zich er tegenaan bemoeien, zonder de geschiedenis van gisteren te kennen. Na een half uur is de situatie achter de rug! Zwetend vervolgt de "chauffeur" zijn weg en heeft zijn lesje geleerd.

Onder de minst intelligente dieren kan zich rustig de eend scharen, vandaar de uitdrukking: "zo dom als een eend." Maar wat ik vanmiddag meemaak, overtreft alles. Tijdens een strandwandeling ontdek ik een ei in de golven.

Dat is op zich al verwonderlijk, want eieren kunnen zelfstandig niet zwemmen. Dus ik wacht tot het ei aanspoelt en stel vast dat het om een eenden ei gaat.

Even denkt Ali dat het ei van deze voorbij trippelende "Drieteenstrandloper" is, maar daar is het ei toch echt iets te groot voor.

Nu zit ik met een vraag. Wanneer ontstaat de intelligentie, hoe beperkt ook, van een eend. Is dat voor of nadat het ei uitkomt. Want nu als ei zelfstandig te gaan zwemmen, is geen goed idee. Dat lukt alleen pas nadat het ei uit is gekomen.

Nu we het toch over eieren hebben, de Paasdag(en) zijn voorbij en de logés zijn weer vertrokken. Wat moet je dan met een extra bed en niet te vergeten een extra koelkast voor alle eitjes. Juist, die gooi je in de container. Moet het wel passen natuurlijk, maar gelukkig nemen we het in Spanje niet zo nauw met de regeltjes, als het maar in de buurt van een container staat, dan mag het, toch?

Rio-Mar 31

Zonnig, maar fris, in de camper is het 14 graden, buiten wordt het later 21. In de zon is het snikheet.

Maar gelukkig is het Paasmaandag en dat wordt beschouwd als een "zondag" dus neem ik een biertje. Wat kan dat heerlijk verfrissend zijn, zo'n fris gekoeld biertje in de snikhete zon. 

Ik hoop dat Franciscus, in de hemel, ook een biertje krijgt. Ik neem tenminste wel aan dat hij in de hemel komt. Zou hij ook nog verantwoording moeten afleggen voor zijn progressieve koers, die hij op aarde pleegde te varen? Hij rust in vrede.

Misschien herinneren oude bloglezers wel dat wij, nu voor ons, aan de overkant stonden? 26-3-2023

Er werd toen een beetje gek aangekeken dat wij stoelen neerzetten en een handdoek op de lijn hingen. Oke, wij hadden de camper iets verder terug gezet, dan nu onze Duitse overburen. (foto boven)

Maar een wat bruuske Spaanse chauffeur overschat zijn rijkunsten en onderschat de grote van zijn enorme caravan en zet met het indraaien van de bocht, zijn caravan klem tegen de nieuwe Wohnmobil van onze overburen. Ik ben binnen bezig en hoor Ali roepen "Dat gaat niet!" De chauffeur denkt van wel en rijdt door. De pilon, midden-rechts, maakt geen schijn van kans tegen de uit de kluiten gewassen caravan, van ruim 9 meter. De Duitser raakt in paniek, terwijl ik foto's maak van het gebeuren. Een paar Spanjaarden komen de chauffeur te hulp en bagatelliseren het ongeval. 

Maar als de caravan is losgekoppeld en weg gereden, valt de schade absoluut niet mee. Na deze foto's haal ik Marie-Carmen uit de receptie om te bemiddelen tussen de Duitser en de Spanjaard, want Marie-Carmen spreekt een beetje gebrekkig Duits.

Vertelde ik een paar dagen terug over de hangmat, als de bewoners van de caravan even weg zijn, zien de kindertjes ook hun kans, om dat ook eens uit te proberen.

Ik loop, sinds vandaag, met kousen omdat één onderbeen de neiging heeft iets meer vocht vast te houden. Oke, ik zou er voor kunnen kiezen om dan één kous aan te trekken, maar dat staat dan zo...

Rio-Mar 30

 Zonnig 17 graden, vanaf 15.00 uur bewolkt en fris (mede door de wind.)

Deze dametjes hebben elkaar gevonden en zijn de hele dag met elkaar in de weer. Het kleine broertje, van een van de meisjes, doet maar al te graag mee.  Moeders loopt regelmatig over de camping te roepen, want dan is hij weer niet te vinden, in een poging de dames te zoeken.

Eigenlijk is de uittocht al een beetje begonnen, maar toch zijn er nog veel Spanjaarden blijven hangen. Deze hebben kennelijk nog één of meerdere dagen aan deze korte vakantie geplakt terwijl Paasmaandag niet in Spanje wordt gevierd.

Soms worden je vooroordelen bevestigd, al moet je daar heel voorzichtig mee zijn. Ali komt met deze foto terug en meldt dat deze Spanjaard moeite heeft de camper van de plek te krijgen. Ruim 20 minuten later moet het busje bij ons de hoek om. 4 mensen staan te assisteren en dan nog moet er 3 keer opnieuw gestoken worden. Maar ja, als je de gehuurde bus ook nog eens door je vrouw laat besturen.

De luchten worden zwaarder de temperatuur lager, het terras langzaam verlaten, het luidt het einde van Semana Santa aan.

Dan nog even, heel kort, over de kwalificatie van gisteren in Jedah, Saudi Arabie. Op miraculeuze wijze haalt Max Verstappen een zogenaamde "Pole position." Ik ga niet uitleggen waarom dit zo bijzonder is, maar ik zie wel uit naar de race, vanavond om 7 uur.

Op tijd eten maken is dus het devies. Met Ali gaat het steeds beter, ze kan nu zelfs de deur van de camper weer eigenhandig open krijgen. Voorheen moest ze kloppen zodat ik hem open kon doen. Maar neemt niet weg dat de kracht in haar handen nog grotendeels ontbreekt, maar zo langzamerhand krijgt ze weer wat praatjes.

Rio-Mar 29

 Zon 17 graden, later heel veel wind.

Het is weer "ontbijtindeochtendtijd." Sinds weken kunnen we dus weer buiten het ontbijt nuttigen en Ali is daar zo blij mee, dat ze een foto van mij neemt terwijl ik "de krenten uit de pap probeer te vinden."

Vertelde ik gisteren dat Semanta Santa een echte familieweek is, voor de Spanjaarden, hier het bewijs. Gisteravond wordt de 5 generatie familie aangevuld met familieleden, wat betekent dat ze nu met z'n tienen aan de Paella gaan, zie Paella pan links.

Maar ook wij krijgen bezoek, maar wij moeten het doen met een enorme krekel. Nou ben ik niet zo van dit soort diertjes en zeker niet als ik ontdek dat het ding ook nog kan vliegen, zij het in  een beperkte vorm.

Aan het eind van de middag komt er een caravan de camping op rijden, waarvan ik me afvraag hoe dit barrel überhaupt hier is gekomen. Ramen dicht geplakt met folie, andere ramen staan onder het rijden klapperend open, de kentekenplaat bungelt een beetje onbeholpen aan een draadje. 

Dit idyllische plaatje, van een dochter met pappa gezamenlijk in de hangmat, is het resultaat van moeizame, maar niet minder hilarische "gevecht" met deze hangmat, bij de eerder genoemde caravan. Het is een samenwerking tussen papa en dochterlief, waarbij de jongedame regelmatig in een deuk ligt, als pappa weer eens niet een goede knoop in het touw maakt. Eindelijk vindt pappa dat het nu wel vertrouwd is en neemt plaats in de hangmat, voor zegge en schrijve 5 seconden. Daarna landt hij met een doffe dreun op zijn achterwerk. Dochterlief slaat dubbel en moet een sanitaire mogelijkheid zoeken om niet ter plaatse........

Inmiddels zijn de meeste strandgasten, gezandstraald, terug op de camping, want de wind is werkelijk, bij heftige vlagen, striemend.

Rio-Mar 28

 Zonnig 16 graden, later 21 graden in de zon warmer, amper wind.

We  kunnen rustig stellen dat de camping vol zit, want alle lege plekken, tot de kleinste plekjes aan toe, zijn opgevuld met Spanjaarden. Alle appartementen zijn vol, maar ook de chalets hebben nu bewoners.

Ali maakt deze, bijna feeërieke foto van een 4 generatie Spaanse familie, die achter ons in een straatje het gezellig heeft gemaakt. Let even op het kabeltje, links vlak boven de motorkap. Daar zit de boemboem box aan gekoppeld, voor de benodigde muziek. Maar het moet gezegd, ze houden het heel beschaafd. Tot gisteravond laat, met laat bedoel ik rond half één, rennen er nog kindertjes over de camping. Ik ben benieuwd of dit vannacht weer het geval is. 

Dan heel anders dan andere jaren rond deze tijd, het blijft relatief netjes op de camping. Gebeurde het vorige jaren dat het toilet op een oorlogsgebied begon te lijken. Nu beperkt het zich tot grote bulten zand in de wasbakken, als gasten, wel of niet van de camping, van het strand afkomen en hun voeten gaan staan spoelen. 

Niet van de camping zijn de gasten vanuit het restaurant, die tussendoor "even" het strand opgaan en dan wil je wel weer je voeten schoon hebben, of niet dan? Wat je natuurlijk ook kunt doen bij een daar speciaal voor geplaatste spoelzuil.

Bijna alle families hebben nu bezoek, op deze Goede Vrijdag en dan valt er altijd veel bij te praten. Als ik even op het toilet zit, komt deze kakafonie door alle openstaande raampjes naar binnen, waar het ook nog eens weerkaatst wordt door alle tegeltjes in de doucheruimte. Kortom, er is een hoop  gezelligheid hier op de camping. (zie bovenste foto)

Het is de laatste weken echt een ramp op het gebied van radiocommunicatie. Verbindingen worden min of meer afgeremd door geomagnetische stormen, die uitgedrukt worden in Kp waarden. Maar ik draaf door, noem het hobby deformatie. Laat ik een voorbeeld nemen. Vanmorgen heb ik nog een verbinding met Les VK2CPC aan de Oostkust van Australië, zeg maar ruwweg  in de buurt van Brisbane, dat is 17.000 km Zuidoostelijk. Maar een verbinding met Rouzede (Frankrijk) op 1.000 km noordelijk, of Nederland is absoluut niet mogelijk. 

Tja, ik heb een bijna ondoorgrondelijke hobby.

De wind begint weer op te steken, waardoor de mensen in het restaurant bijna worden gezandstraald, terwijl wij op de camping het als verfrissend in deze warmte ervaren. Ali zit al in de schaduw. 

Rio-Mar 27

 Bewolkt 14 graden, de hele dag regen......???

Dat laatste is wat onze weerapp ons doet geloven. Vannacht regent het licht en vanmorgen zal het ook gaan regenen vanaf 10.00 uur. Dus haalt Ali de was weer uit de machine en bergt het weer op. Maar als ik buiten kom, zie ik een blauwe lucht, met hier en daar een wolkje. Ik kan haar overtuigen dat we alsnog de was te doen, eventueel gooi ik een deel in de droger. Het verhaal, de gehele was is gedaan en binnen de kortste keren droog van de lijn. 

We merken dat het steeds een beetje warmer wordt, ook in de nacht, dus halen we een deel uit ons dekbed. Dus dat wordt vannacht weer lekker tegen elkaar aankruipen. Wat dat laatste betreft, Ali kan ook weer op haar rechterzij liggen, dus we, zij dus, maken kleine, maar het zijn stapjes.

Er bestaat twijfel of de Lidl nu morgen wel of niet open is en dat maakt mij onrustig. De bui die er aan komt, volgens de weerapp, komt niet en het wordt steeds warmer, ook omdat de wind is gaan liggen. Dus stel ik voor: "zullen we eens proberen of je kunt fietsen?" Het lijkt Ali een goed idee en even later zit ze parmantig op de fiets om een rondje te maken. Het enige probleem is om naar een andere  versnelling te schakelen. 

Dus fietsen we, mijlpaal, mijlpaal, SAMEN naar El Verger om inkopen te doen. 

Overigens was de Lidl alleen zaterdag dicht, maar daarentegen zondag weer open. Maar goed, wij hebben de spullen voor de Paasdagen weer in huis.

Wat hier (bijna) te zien is zijn twee heel stoere dames uit Haarlem, die iedere ochtend een duik in zee nemen. Als ik zeg dat ik dat heel stoer vind, vinden ze dat zelf wel meevallen. Thuis, in Haarlem, duiken ze ieder dag in de Spaarne, die voor hun huis langs loopt. Hier zijn ze na het zwemmen oefeningen aan het doen om de spieren weer soepel te maken.

 We raken maar niet uitgepraat over deze prachtige bloemenzee. Volgens Duitsers zijn het Hottentotfeigen. Wij blijven in opperste verwarring achter.